Και πότε είναι η ώρα των ευθυνών;

Η δουλειά του δημοσιογράφου (το καθήκον του για να ακριβολογώ αλλά ζούμε στην Ελλάδα που το καθηκοντολόγιο είναι διαφορετικό) είναι να καταγράφει όσα συμβαίνουν και μαζί με αυτά και όσα αφορούν το παρασκήνιο και τις αιτίες που τα προκάλεσαν. Ο δημοσιογράφος δεν είναι ένα είδος κουτσομπόλη που αναμασά φήμες και πληροφορίες, αλλά αυτός που οφείλει να συνθέσει το παζλ για όσα συμβαίνουν. Οι ευθύνες είναι βασικό κομμάτι σε αυτό το παζλ, αν βέβαια παραδεχθούμε ότι η δημοσιογραφία συνεχίζει να επιτελεί κοινωνικό ρόλο. Οι ευθύνες είναι το βασικό που πρέπει να καταγράφεται, όταν τα μάτια και τα αυτιά του κόσμου είναι ανοιχτά και αναρωτιέται τι έγινε και γιατί έγινε και πριν τα πολιτική προπαγάνδα συσκοτίσει τα γεγονότα με αφηγήματα.

Για να δώσω ένα παράδειγμα αδιαμφισβήτητης σοβαρότητας, το 2003, όσοι καλύπταμε τον πόλεμο στο Ιράκ, βρεθήκαμε απέναντι σε μια φρικιαστική εξέλιξη. Οι Αμερικανοί είχαν βομβαρδίσει την αγορά της Βαγδάτης, σκοτώνοντας δεκάδες άμαχους. Δημοσιογράφοι από όλο τον κόσμο φτάσαμε στο σημείο και μεταδώσαμε ότι ο βομβαρδισμός δεν είχε στρατιωτικό στόχο αλλά ήταν ένα έγκλημα απέναντι σε άμαχους. Αποδώσαμε τις ευθύνες, φωτίσαμε όσα είχαν  συμβεί, γιατί αυτή είναι η δουλειά μας. Δεν θυμάμαι δημοσιογράφο να είπε, ας μην αποδώσουμε ευθύνες τώρα γιατί μπροστά μας έχουν διαμελισμένα πτώματα. Γι αυτό ακριβώς το λόγο, επειδή είχαμε μπροστά μας διαμελισμένα πτώματα και νεκρά παιδιά, έπρεπε να αποδώσουμε ευθύνες σε αυτόν που έκαναν.

Δουλειά επίσης του δημοσιογράφου, είναι όταν οι σιδηροδρομικοί υπάλληλοι κάνουν απεργίες για ανύπαρκτα μέσα ασφαλείας στο σιδηροδρομικό δίκτυο, να μεταδίδουν την είδηση και όχι την αντίδραση του Υπουργού της κυβέρνησης ότι κάποιοι τεμπέληδες εργαζόμενοι στο Δημόσιο κλείνουν τους δρόμους και μας ταλαιπωρούν.

Φυσικά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης μας διαβεβαίωσε χθες ότι όλα οφείλονται σε ανθρώπινο λάθος. Αστυνομικός και πραγματογνώμονας μαζί, εισαγγελέας και δικαστής έβγαλε το πόρισμα. Ευθύνη του πρωθυπουργού δεν είναι να αποδώσει το δυστύχημα σε έναν υπάλληλο (αυτό το κάνουν άλλοι) αλλά να μας διαβεβαιώσει ότι η κυβέρνηση, το κράτος, έχει κάνει όσα έπρεπε για να μην είναι το δυστύχημα ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα. Την  ημέρα του δυστυχήματος, ο Μητσοτάκης, όπως είχε ενημερώσει με δελτία τύπου το Μέγαρο Μαξίμου, θα επισκεπτόταν το το Κέντρο Τηλεδιοίκησης και Σηματοδότησης στη Βόρεια Ελλάδα. Αλήθεια τι θα έλεγε στην ομιλία του; Ότι η Ελλάδα είναι πάνω στις ράγες της Ευρώπης; Ότι έχουμε υπερσύγχρονα και ασφαλή τρένα; Θα έλεγε μια σειρά από γνωστά ψέματα τα οποία παίρνουν μετά τα φιλικά του Μέσα Ενημέρωσης και τα κάνουν βεβαιότητα σε ένα σύστημα προπαγάνδας;

Φωνάζουν οι κακόμοιροι σιδηροδρομικοί επί χρόνια ότι θα συμβεί το μοιραίο. Και τι κάνει η κυβέρνηση; Τους λοιδορεί, του συκοφαντεί, τους απαξιώνει. Όταν βρισκόμαστε μπροστά στις άμορφες σιδερένιες μάζες του προδιαγεγραμμένου ατυχήματος και στο θάνατο, όλα ξαφνικά μετατρέπονται σε «πρωτοφανή και πρωτόγνωρα» για να καλυφθεί η κυβέρνηση. Το ίδιο έγινε και στον κορονοϊό. Αντικειμενικοποιήθηκε το θανατικό, δεν μπορούσαμε δήθεν να το αποφύγουμε αλλά κανένας δεν απάντησε γιατί είχαμε τους περισσότερους νεκρούς στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντικειμενική γίνεται και η καταστροφή από το χιόνι ή τη βροχή, απ’ ό,τι μας βρίσκει στη διακυβέρνηση Μητσοτάκη. Οι δε ευθύνες μοιράζονται ολόγυρα, στον πληθυσμό αλλά ποτέ στον πρωθυπουργό.

Το παραμύθι πρέπει να τελειώσει. Είναι η ώρα των ευθυνών, γιατί μπροστά μας υπάρχει πόνος και θάνατος που μας γονατίζει. Το 2023, με τα τρένα να κινούνται με 200 χιλιόμετρα την ώρα, δεν μπορεί να μιλά κανένας για ανθρώπινο λάθος. Τρένα, αεροπλάνα ακόμη και πλοία έχουν ηλεκτρονικά συστήματα για να αποσβαίνεται ή να προλαμβάνεται το ανθρώπινο λάθος. Δηλαδή αποδεχόμαστε ότι αν πάθει ένας υπάλληλος, ένας χειριστής καρδιακό επεισόδιο ή γυρίσει ένα λάθος κλειδί, θα πεθάνουν όσοι επιβαίνουν στο τρένο; Ότι δεν υπάρχει εις γνώση τους και με ευθύνη των κυβερνώντων «πύργος ελέγχου» για τα τρένα;

Ο ψηφιακός εκσυγχρονισμός τελικώς της χώρας, εξαντλείται στην έκδοση ψηφιακών πιστοποιητικών θανάτων για τους αδικοχαμένους στα Τέμπη και φυσικά στο ότι ο Μητσοτάκης έχει εκσυγχρονίσει την παρακολούθησή μας με υπερσύγχρονους κοριούς.

Όπως επί ένα 24ωρο γράφει ο κόσμος στα social media, μπορείς να παρακολουθείς σε πραγματικό χρόνο την πίτσα που σου έρχεται μέσω ντελίβερι, αλλά ο ΟΣΕ δεν μπορεί να παρακολουθεί πού είναι ένα τρένο. Σε ποια απευθείας σύμβαση τύπου Νικολάου, χάθηκαν τα χρήματα που έπρεπε να πάνε στην ασφάλεια; Μήπως στην άλλη ασφάλεια, των αστυνομικών που προσλαμβάνονται για να δέρνουν τους απεργούς των σιδηροδρόμων που διαμαρτύρονταν για την έλλειψη ασφάλειας στα τρένα;

Δεν βρισκόμαστε μπροστά σε ένα δυστύχημα, αλλά σε ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα.

Υπάρχει και μια άλλη πλευρά. Θα παραθέσω κάτι που έγραψε ο Κωστής Χατζηδάκης προεκλογικά, λίγο πριν γίνει υπουργός Μεταφορών στην καμπάνια του:

«Ο ΟΣΕ ήταν η πιο προβληματική επιχείρηση της Ευρώπης. Υλοποιήσαμε ένα σχέδιο εξυγίανσης που εξοικονόμησε εκατοντάδες εκατομμύρια και η ΤΡΑΙΝΟΣΕ έγινε κερδοφόρα. Χάρη στις δικές μας παρεμβάσεις επιτεύχθηκε η μετέπειτα αποκρατικοποίηση της εταιρείας». Σήμερα αυτό έχει ισχύ ομολογίας αφού ζούμε το σχέδιο εξυγίανσης, με τρένα χωρίς ασφάλεια, αλλά κέρδη. Ευημερούν  οι αριθμοί των κερδών, πεθαίνουν οι άνθρωποι. Για να θυμόμαστε τις προτεραιότητες.

ΥΓ Η Ελλάδα της διακυβέρνησης Μητσοτάκη είναι υπόλογη απέναντι στην Ε.Ε για τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας στα τρένα με απόφαση στις 15 Φεβρουαρίου 2023. Όπως είναι και για το Κράτος Δικαίου και για την Ελευθερία του Τύπου και για πολλά άλλα. Προφανώς κατά την προσφιλή τακτική του Μητσοτάκη, όλα αυτά είναι συκοφαντίες κατά της χώρας