Και γιατί να συνεχίσουμε «μαζί» κ. Καραμανλή;

Όταν μείνεις από λάστιχο στην εθνική και αργήσεις κανένα μισάωρο μέχρι να το αλλάξεις, ξαναμπαίνεις στο αμάξι και λες «δεν πειράζει, συνεχίζουμε».

Όταν είναι 3 τα ξημερώματα και ξυπνάς για δουλειά νωρίς την επόμενη μέρα, αλλά η σειρά στο Netflix είναι σε κρίσιμο σημείο λες «δε γαμιέται, συνεχίζουμε».

Όταν είσαι παίκτης μιας ομάδας και χάσεις ένα σημαντικό παιχνίδι, λες στους συμπαίκτες σου «συνεχίζουμε παιδιά».

Σε αυτές τις καθημερινές «αναποδιές» ο άνθρωπος είναι προγραμματισμένος να λέει «συνεχίζουμε» γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά.

Όταν όμως στη «βάρδιά σου» έχουν σκοτωθεί 57 άνθρωποι σε τρένο, ενώ την προηγούμενη ούρλιαζες ότι τα τρένα είναι ασφαλή, δε βγάζεις σύνθημα «Συνεχίζουμε». Δεν έχει σημασία αν φταις πολύ, λίγο ή καθόλου και δεν είναι ο σκοπός του άρθρου να αποδώσει ευθύνες. Άλλωστε όλα έχουν ήδη ειπωθεί για αυτή την υπόθεση και ο καθένας έχει βγάλει τα συμπεράσματά του. Όμως σίγουρα δεν επιλέγεις τη λέξη «συνεχίζουμε» για το branding της προεκλογικής σου καμπάνιας. Δεν ήταν μια «αναποδιά» αυτό που έγινε στα Τέμπη και σίγουρα δεν ξεπερνιέται με ξεπερασμένες ανούσιες ατάκες που παράγονται σχεδόν εργοστασιακά στα γραφεία των συμβούλων επικοινωνίας.

Θα ήταν λυτρωτικό να υπάρχει μια σταλιά συναίσθησης. Όχι «ενσυναίσθησης» όπως είναι της μόδας να λέμε σήμερα μεταφράζοντας κάπως ατσούμπαλα το “empathy” που ψάχνουν οι αμερικανοί επικοινωνιολόγοι.

Όμως πράγματι, θα συνεχίσουμε κ. Καραμανλή.

Θα συνεχίσουμε, γιατί η αλήθεια είναι ότι δε γίνεται αλλιώς. Το μεγάλο ερώτημα όμως κρύβεται στη δεύτερη λέξη του σλόγκαν σας.

Θα συνεχίσουμε, αλλά το ερώτημα είναι αν θα συνεχίσουμε «μαζί»…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr