Je suis (εργαζόμενοι) Mega

Το Mega Channel (μαζί με τον ΑΝΤ1 και λιγότερο μαζί με τα άλλα ιδιωτικά κανάλια) συμβολίζει μία ολόκληρη εποχή για την ελληνική κοινωνία η οποία έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Μία εποχή που το κυρίαρχο ΠΑΣΟΚ περνούσε σε μία βίαιη ωρίμανση, από τον σοσιαλισμό στον κυνισμό του εκσυγχρονισμού (έτσι λέγεται ο νεοφιλελευθερισμός στα πασοκικά), από τον Ανδρέα Παπανδρέου στον Κώστα Σημίτη.

Μια εποχή που η Ελλάδα δεν φοβόταν την επόμενη μέρα, που ο νεοπλουτισμός έφερε έπαρση και που η ιδιωτική τηλεόραση φρόντιζε έντεχνα και μαεστρικά, να βάλει το δικό της λιθαράκι προσδιορισμού συμπεριφοράς και ηθών των μικροαστών και της μεσαίας τάξης, που αποτελούσε και το μεγαλύτερο κομμάτι του φανατικού τηλεθεατή της ιδιωτικής τηλεόρασης.

Μία εποχή που τα κανάλια, έριξαν πακτωλό χρημάτων στην αγορά είτε για ψυχαγωγικά προγράμματα, είτε για σίριαλ -καθημερινά και εβδομαδιαία- στα οποία οι συντελεστές και ηθοποιοί πληρώνονταν ποσά που πλέον φαντάζουν όνειρα θερινής νυκτός.

Τα ιδιωτικά κανάλια και οι επιχειρηματίες – ιδιοκτήτες τους, προσπάθησαν και κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό να επηρεάσουν κομμάτι των τηλεθεατών, στην αρχή ίσως περισσότερο με τις ψυχαγωγικές εκπομπές και πολύ λιγότερο με τις ειδήσεις τους. Το υπόβαθρο πάνω στο οποίο θα πατούσε η προπαγάνδα, είχε ήδη χτιστεί.

Ασφαλώς και μέσα στην πληθώρα αυτών των προγραμμάτων υπήρξαν αξιόλογες προσπάθειες και ποιοτικές δουλειές όμως το πρίσμα μέσα από το οποίο παρουσιάζονταν ακόμη και οι πιο πρωτοποριακές και προοδευτικές απ’αυτές (με λίγες εξαιρέσεις) ήταν πάντοτε συντηρητικό και κινούνταν στα πλαίσια μίας συγκεκριμένης μανιέρας που δεν έκανε ποτέ τον τηλεθεατή να βγει έξω από τα νερά του.

Τίποτε δεν ήταν τόσο ανώδυνο όσο φαινόταν.

Τα χρόνια πέρασαν, τα ήθη άλλαξαν, η οικονομική κρίση χτύπησε την πόρτα της Ελλάδας και οι μάσκες έπεσαν για όλους: Το MEGA και τα υπόλοιπα ιδιωτικά κανάλια, έδειξαν τον πραγματικό τους χαρακτήρα.Πως πρόκειται, δηλαδή, για ισχυρά καθεστωτικά εργαλεία που σκοπό είχαν την παραπλάνηση, την παραπληροφόρηση και τον κοινωνικό αυτοματισμός. Ηθελημένα και στοχευμένα, η ενημέρωση που προσέφεραν δεν είχε ουδεμία σχέση με την αμερόληπτη παρουσίαση της πραγματικότητας.

Τα ιδιωτικά κανάλια, με επιδόθηκαν σε μία ανελέητη και πρωτοφανή -για Δυτικό κράτος- προσπάθεια καθημερινής πλύσης εγκεφάλου, με το δημοψήφισμα του 2015 να αποτελεί το αποκορύφωμα της μιντιακής προπαγάνδας.

Είχε προηγηθεί η χυδαία παραποίηση του βίντεο της δολοφονίας Γρηγορόπουλου, με τρόπο που μαρτυρούσε επίθεση νεαρών σε αστυνομικούς για να ελαφρύνουν τη θέση του Κορκονέα, παράλληλα με μία καθημερινή προσπάθεια σπίλωσης του ονόματος του αδικοχαμένου Αλέξη. Όλα αυτά, ήταν προάγγελος ουσιαστικά για το τι θα συνέβαινε τα χρόνια που θα ακολουθούσαν στις οθόνες μας.

Υπό αυτό το πρίσμα το μαύρο στο MEGA προκαλεί σε πολλούς και απολύτως δίκαια μία σχεδόν ικανοποίηση.

Μόνο που σε αυτήν την ιστορία δεν υπάρχει κανένας νικητής παρά μόνο οι μεγάλοι χαμένοι, οι εργαζόμενοι του Mega.

Οι βαθύπλουτοι επιχειρηματίες – ιδιοκτήτες του MEGA, δεν έκλεισαν το κανάλι γιατί βγήκαν χαμένοι σε μία μάχη που έδωσαν. Το κλείσιμο του μεγάλου καναλιού είναι ένα σημείο των καιρών, μίας γενικότερης ανακατάταξης στο χώρο των media με την είσοδο νέων ”παικτών” και την προσαρμογή των τηλεοπτικών σταθμών στα νέα δεδομένα της εποχής.

Οι εργαζόμενοι του MEGA που ήλπιζαν σε κάποια λύση τα τελευταία χρόνια, βλέπουν το οριστικό “μαύρο” στον σταθμό να γκρεμίζει και τις τελευταίες τους ελπίδες.

Υπάρχουν όμως φωνές που πανηγυρίζουν για το κλείσιμο του MEGA και αδιαφορούν για τους εργαζόμενους ή σε κάποιες περιπτώσεις τους καθιστούν σε ένα ποσοστό συνυπεύθυνους για τον ρόλο που έχει παίξει το κανάλι, απλά και μόνο επειδή εργάζονταν εκεί.

Αν θέλουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας πολίτες που βρίσκονται απέναντι στις πρακτικές του Mega και ότι αυτό συμβολίζει, αλλά ταυτόχρονα αδιαφορούμε για τις τύχες των εργαζομένων, τότε κάτι σκεφτόμαστε λάθος.

Αν θεωρούμε πως εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε δουλέψει ποτέ για κάποιους που μας εκμεταλλεύτηκαν ή μας κορόιδεψαν εις γνώση μας, αλλά αντέξαμε και συνεχίσαμε γιατί είχαμε πραγματική ανάγκη, τότε καλό θα είναι να το ξανασκεφτούμε άλλη μία φορά.

Να σκεφτούμε πόσες φορές,νιώσαμε αδικημένοι σε χώρο εργασίας αλλά δεν αντιδράσαμε. Πόσες φορές δεχτήκαμε εξευτελιστικό μισθό, σχέση δουλείας, υποτιμητικές συμπεριφορές από ανώτερους, αθέτηση όρων εργασίας και αδιέξοδα για το αύριο, αλλά σιωπήσαμε. Και συνεχίσαμε.

Αν οι εργαζόμενοι του Mega είναι υπεύθυνοι για κάτι, τότε είμαστε υπεύθυνοι για το ίδιο ακριβώς όλοι ή οι περισσότεροι από μας.

Αυτή η ιδεολογική μας αυτοαναίρεση συγγενεύει με ένα είδος κοινωνικού κανιβαλισμού που όμοιο του είδαμε την περίοδο που η ακροδεξιά κυβέρνηση Σαμαρά, έκλεινε η ΕΡΤ.  Όταν είδαμε ανθρώπους να ζητούν επιτακτικά και εν τέλει να αποθεώνουν τον αφανισμό των εργαζομένων της κρατικής τηλεόρασης.

Η θέση μας είναι δίπλα στους εργαζόμενους του Mega, γιατί αν θεωρούμε πως τα ιδιωτικά κανάλια και οι μεγαλο-εργοδότες είναι ”οι εχθροί”, τότε σίγουρα η αλληλεγγύη μας ανήκει σε αυτούς που βρίσκονται στην ίδια θέση με μας, που αγωνιούν το ίδιο με μας και που ζουν τώρα μία κατάσταση στην οποία μπορεί εμείς οι ίδιοι που τώρα γελάμε αυτάρεσκα, να βρεθούμε αύριο το πρωί.

Τα κανάλια θα κλείσουν και θα ξανανοίξουν, σαν τον Μανωλιό που θα βάλει τα ρούχα του αλλιώς.

Το αύριο, για κάποιους εργαζόμενους, δε θα είναι ποτέ το ίδιο αισιόδοξο.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr