Ιταλικό βραχυκύκλωμα

Η θερινή πολιτική κρίση στην Ιταλία επιβεβαίωσε για ακόμη μια φορά ότι η χώρα βρίσκεται από την αποπομπή του Μπερλουσκόνι τον Νοέμβριο του 2011 -με υπόδειξη Μέρκελ και Σαρκοζί -σε κρίση μακράς διαρκείας, σε παρατεταμένο βραχυκύκλωμα.

Από τότε μέχρι σήμερα οι κυβερνήσεις Μόντι, Λέτα, Ρέντσι, Τζεντιλόνι και η πρώτη κυβέρνηση Κόντε προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στην αδημονία της κοινωνίας για χαλάρωση της λιτότητας και τις πιέσεις των Βρυξελλών και κυρίως του Βερολίνου για συμμόρφωση της Ρώμης με το Σύμφωνο Σταθερότητας.

Με διαφορετική ρητορική οι κυβερνήσεις τεχνοκρατών υπό τον Μόντι, στη συνέχεια της Κεντροαριστεράς την περίοδο 2013-18 και, τέλος, ο υπό τον Κόντε «αντισυστημικός» συνασπισμός Πέντε Αστέρων και Λέγκας ακολούθησαν μια γραμμή πλεύσης που ούτε ανταποκρίνεται στις προσδοκίες της κοινωνίας ούτε συνιστά σταδιακή έστω προσαρμογή της χώρας στο πλαίσιο λειτουργίας της ευρωζώνης.

Η δεύτερη κυβέρνηση Κόντε, όταν και εάν σχηματιστεί με τη στήριξη του Κινήματος των Πέντε Αστέρων και του Δημοκρατικού Κόμματος, θα είναι εξίσου αν όχι περισσότερο ετερόκλητη από την απελθούσα πρώτη, που στήριζαν το Κίνημα των Πέντε Αστέρων και η ακροδεξιά Λέγκα.

Το μόνο βέβαιο συνεκτικό στοιχείο των δύο πολιτικών σχηματισμών που θα στηρίξουν τη νέα κυβέρνηση Κόντε είναι η επείγουσα προτεραιότητα να αποφευχθεί με κάθε θυσία μια πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, που θα αναδείκνυε τη Λέγκα του Σαλβίνι σε πρώτη πολιτική δύναμη στην Ιταλία σύμφωνα με τις δημοκοπικές καταγραφές.

Στην αντιπολίτευση, ο Σαλβίνι και η Λέγκα κινδυνεύουν να γίνουν πιο απειλητικοί για τους αντιπάλους τους απ’ ό,τι ως κυβερνητικοί εταίροι, καθώς θα αξιοποιήσουν τη βέβαιη φθορά της κυβέρνησης, η οποία επίσης θα κινηθεί ανάμεσα στις Συμπληγάδες της κοινωνικής δυσαρέσκειας και των επιταγών δημοσιονομικής πειθαρχίας της ευρωζώνης.

Ο Σαλβίνι θα οξύνει τη λαϊκιστική ρητορική πλειοδοσία της Λέγκας τόσο στο μεταναστευτικό όσο και απέναντι στο Σύμφωνο Σταθερότητας και θα περιμένει την κεφαλαιοποίηση μιας ετερόκλητης πολιτικής δυσαρέσκειας, μια γραμμή πλεύσης παράλληλη με αυτήν που έχουν υιοθετήσει η Λεπέν και ο Εθνικός Συναγερμός απέναντι στον Μακρόν.

Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr