Διαφοροποιούμενος πλήρως από τους φονταμενταλιστές μητροπολίτες Αιγίου και Πειραιώς, ακόμη όμως κι από την ίδια την Εκκλησία της Ελλάδος η οποία έχει φροντίσει με τη στάση της όχι απλώς να τους καλύψει αλλά και να τους ενισχύσει, ο πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής είπε:
«Λυπάμαι ειλικρινά που υπάρχουν ιεράρχες γιατί δεν βγήκαν ποτέ έξω από το περιβάλλον που ζουν. Γιατί ζουν εκ του ασφαλούς. Διότι δεν έζησαν τις δυσκολίες, τις πείνες, να μένεις το βράδυ σε μια καλύβα, να μην ξέρεις το αύριο που σε πάει. Και δίπλα σου δεν θα δεις διακόνους να σε θυμιάζουν, αλλά θα δεις πεινασμένα παιδιά που σε κοιτάζουν προβληματισμένα, δακρυσμένα στα μάτια και ξέρεις ότι όταν τα πάρουν οι γονείς τους για να δουν ένα καλύτερο αύριο κάπου αλλού, ίσως δεν θα ξαναγυρίσουν στα σπίτια τους».
Συνεχίζοντας τον λόγο του και ερωτηθείς για την ομοφυλοφιλία ο πατριάρχης διερωτήθηκε: «ποιος είμαι εγώ που θα καταδικάσω αυτούς τους ανθρώπους;» και κατέληξε: «εμείς δεν καταδικάζουμε, γιατί όλοι είναι πλάσματα του Θεού».
