Χίλιες φορές ντελιβεράς. Είναι πολύ πιο έντιμο, απ’ αυτό που κάνεις εσύ Θρασύδειλε υπάλληλε της εξουσίας

Οι ντελιβεράδες δεν είναι διαφορετικοί από τους άλλους πολίτες. Δίνουν κι αυτοί τον καθημερινό αγώνα για τον επιούσιο. Κυνηγάνε τη δουλειά και η δουλειά τους κυνηγάει. Και αντιμετωπίζουν κι αυτοί φυσικά τον ίδιο μπαμπούλα με όλους τους άλλους. Τον τζάμπα μάγκα, ανεγκέφαλο εκπρόσωπο της εξουσίας.

 Ο οποίος θα εξαντλήσει όλη τη δήθεν μαγκιά που κουβαλάει κρυμμένος πάντα πίσω από την εξουσία που του δίνει μια στολή, ένα όπλο, ένα γκλομπ, ένα εθνόσημο, τα οποία όμως σε καμία περίπτωση δεν τιμά. Θρασύδειλος υπαλληλάκος στις περισσότερες των περιπτώσεων, ορθώνει ανάστημα μόνο στους αδύναμους και ανυπεράσπιστους, όταν με μεγάλη ευκολία και προθυμία διπλώνεται, τσαλακώνεται και προσκυνά όσους έχουν ένα δράμι περισσότερη εξουσία από αυτόν. 

Το έχω δει πολλές φορές άλλωστε στη δημοσιογραφική μου καριέρα. Ερχόταν να σου την πέσει και μόλις άκουγε δημοσιογράφος, έκοβε ταχύτητα και το σκεφτόταν λίγο περισσότερο. Όσο μπορούσε βέβαια. Τον ντελιβερά όμως, τον αδύναμο, το πρεζάκι, θα τον κάνει κόσκινο στον έλεγχο. Μέχρι και στον άστεγο θα ρίξει πρόστιμο για αδικαιολόγητη κυκλοφορία. Ίσως γιατί δεν ξέρει τι σημαίνει η λέξη άστεγος. 

Και εναπόκειται στην καλή του διάθεση, στο πώς θα έχει ξυπνήσει εκείνη τη μέρα, στο αν τον κεράτωσε η γκόμενά του, στο αν τον έβρισε παραπάνω απ’ το κανονικό ο ανώτερός του, αν τον έκανε σκουπίδι κάποιος πολιτικός ή οικονομικός παράγοντας, το αν θα σε γράψει, αν σε συλλάβει, αν σου ρίξει πρόστιμο.

Σήμερα, η μέρα είναι αφιερωμένη στους γιατρούς. Σ’ αυτούς που εδώ κι έναν μήνα παλεύουν να μας κρατήσουν στη ζωή απέναντι σε έναν αόρατο και ύπουλο εχθρό, χωρίς τα απαραίτητα όπλα και εφόδια. Σ’ αυτούς που βλέπουν χρόνια τώρα το, κατά τα άλλα Εθνικό, Σύστημα Υγείας να διαλύεται. Μπορεί βέβαια για υλικά για τους γιατρούς να μην υπάρχουν λεφτά, φαίνεται όμως ότι υπάρχουν για δακρυγόνα και άλλα τέτοια εφόδια.

Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας τίμησε σήμερα τους γιατρούς. Ίσως να τους τιμούσε και ο μπάτσος. Αν του έδιναν τέτοια εντολή. Αλλά του έδωσαν εντολή να τους πλακώσει στο ξύλο. Είχε άλλωστε τα απαραίτητα εφόδια. Γκλομπ, δακρυγόνα και έλλειψη εγκεφάλου. Τον έστειλαν αυτοί που δήθεν τιμούν τους γιατρούς τόσες μέρες και φυσικά πήγε. Γιατί έτσι του είπαν. Όπως πηγαίνει να πλακώσει όσους του λένε να πλακώσει. Γιατρούς, συνταξιούχους, μαθητές, φοιτητές, καθαρίστριες, τον καθένα. Κάθε φορά που του λένε.

Απορώ, όταν γυρίζει σπίτι μετά τη δουλειά, τι λέει στη μάνα τους, τη γυναίκα του, τα παιδιά του. “Είχα δύσκολη μέρα σήμερα”; “Γαμήθηκα στη δουλειά”; “Είμαι πτώμα από την κούραση”; Αναρρωτιέμαι – πάλι – πώς είναι όταν η δουλειά σου είναι να πλακώνεις κόσμο στο ξύλο; Να σε ρωτάνε “τι έκανες σήμερα στη δουλειά;” και να λες “Πλάκωσα στο ξύλο τους γιατρούς.” Χθες, τους συνταξιούχους, αύριο, τους φοιτητές, μεθαύριο, όποιον σου πουν. 

Πώς είναι να ξέρεις ότι το μόνο που κάνεις και πληρώνεσαι για αυτό, είναι να ρίχνεις ξύλο στον κόσμο; Πώς είναι να ξέρεις ότι δεν προσφέρεις τίποτα στην κοινωνία; Ότι δεν παράγεις απολύτως τίποτα; Ότι, ουσιαστικά, είσαι άχρηστος; Κι από πάνω πληρώνεσαι για αυτό. Πώς είναι να ξέρεις ότι το μοναδικό πράγμα που δεν χρειάζεσαι για να κάνεις τη δουλειά σου είναι το μυαλό; Να σκεφτείς; Να ζουλήξεις το μυαλό σου, που λένε, για να βρεις τη λύση. Δε ζηλεύεις; Τον τσαγκάρη, τον φούρναρη, το δάσκαλο, το γιατρό, τον οποιονδήποτε τέλος πάντως κάνει μια πραγματική δουλειά;

Θα μου πεις, τηρείς την έννομη τάξη. Δε θα μπορούσε δηλαδή να τηρηθεί αλλιώς; Αλλά μη σε κουράζω. Θα πρέπει να σκεφτείς και δεν το ‘χεις. Άραγε, αν σε διέταζαν να πέσεις στο γκρεμό για να τηρηθεί η έννομη τάξη, θα το έκανες; Αν σε διέταζαν να πλακώσεις στο ξύλο τη μάνα σου για να τηρηθεί η έννομη τάξη, θα το έκανες; Άσε, μη το ζορίζεις. Μπορεί να χρειαστεί να σκεφτείς και να κάψεις καμιά ασφάλεια.

Τι να σου πω ρε φίλε; Δε θα μπορούσα με τίποτα να κάνω τη δουλειά σου. Άσε που δε τη θεωρώ δουλειά δηλαδή. Θα ντρεπόμουν. Εμένα, τους γονείς μου, τους φίλους μου. Χίλιες φορές ντελιβεράς. Είναι πολύ πιο έντιμο, πολύ πιο αντρίκιο απ’ αυτό που κάνεις εσύ.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr