Ημερολόγιον ντελίβερι

Δεν υπάρχει πραγματική επαφή με την κοινωνία ή τουλάχιστον με τα άτομα που την αποτελούν, παρά μόνο με μια μερίδα. Η οποία πάλι μας δείχνει μία μόνο πλευρά της. Διά τούτο και διαπιστώνω ότι το ντελίβερι αποτελεί κοινωνιολογική έρευνα. Και εξηγούμαι.

Ξεκινάς τη δουλειά σου, όπως κάθε μέρα και, πάνω – κάτω, είσαι προετοιμασμένος για το τι θα αντιμετωπίσεις. Ή τουλάχιστον, έτσι νομίζεις. Γιατί ο άνθρωπος δεν παύει να σε εκπλήσσει.
Βρίσκεσαι λοιπόν στην καθημερινή σου ρουτίνα “πάρε πίτσα – δώσε λεφτά – γεια σας”. Ώσπου έρχεται μια παραγγελία που, όπως όλα δείχνουν, δεν σου επιφυλάσσει καμιά δυσάρεστη έκπληξη. Αμ δε…

Παίρνεις λοιπόν την παραγγελία, πας, χτυπάς το θυροτηλέφωνο, ανοίγουν, ανεβαίνεις, χτυπάς το κουδούνι κι ανοίγει την πόρτα ο τυπάκος. Ο οποίος φοράει μόνο το βρακί. Προσοχή, όχι μποξεράκι. Βρακί. Μικρό και στενό σα σφεντόνα. Και μετά το πρώτο σοκ, έρχεται το δεύτερο, καθώς διαπιστώνεις ότι βρίσκεται σε μία κάποια … έπαρση! Ώπα ρε φίλε; Τι φάση; Σε τι οφείλω την τιμή; Χαίρεσαι για τις πίτσες ή χάρηκες που με είδες; Και, μισό λεπτό λιγάκι. 

Γιατί το μικρό άσπρο φουντωτό σκυλάκι σου κοιτάει την επίμαχη και σε έπαρση περιοχή σου και κουνάει την ουρά του και δεν κοιτάει τις πίτσες να κουνάει την ουρά του, όπως κάνουν όταν βλέπουν πίτσα όλα τα άλλα άσπρα, μαύρα, κανελί κλπ σκυλάκια που σέβονται τον εαυτό τους; Διέκοψα κάτι; Σόρι κιόλας δηλαδή.
Και μετά θέλει να σου πιάσει και την κουβέντα με σχόλια του στυλ “πολύ γρήγορος είσαι”, “αχνίζει η πίτσα”, “δεν περίμενα να είναι τόσο μεγάλη”!!!
Ναι. ΟΚ. Ευχαριστώ πολύ. Δε θα πάρω. Πρέπει να φύγω, έχω δουλειά, έχω παρκάρει παράνομα, δεν έχω χρόνο για άλλο πόνο.

Μη τυχόν και την πετάξεις έξω, γιατί θα σ’την κόψω φέτες. Από μπρος προς τα πίσω.
Παίρνεις τα λεφτά, δίνεις τα ρέστα εν ριπή οφθαλμού και την κάνεις με την ευχή το ασανσέρ να είναι ακόμα στον όροφο, ενώ παράλληλα περιμένεις με αγωνία ν’ ακούσεις την πόρτα του διαμερίσματος να κλείνει πίσω σου και δεν γυρίζεις να κοιτάξεις μήπως και στείλεις λάθος μήνυμα. Ευτυχώς, η πόρτα κλείνει την ίδια στιγμή που ανοίγεις την πόρτα του ασανσέρ και προλαβαίνεις ν’ακούσεις το μικρό άσπρο φουντωτό σκυλάκι να γαυγίζει χαρούμενα για τους δικούς του λόγους, όποιοι κι είναι αυτοί.

Βγαίνεις από την πολυκατοικία με έναν αναστεναγμό ανακούφισης που μεταφράζεται ως “φτηνά τη γλιτώσαμε” και “μακριά απ’ τον κώλο μας, κι ας είναι και δυο μέτρα” και συνεχίζεις το θεάρεστο έργο σου αναρωτώμενος πού θα σε στείλει η επόμενη παραγγελία και τι έχουν να δουν ακόμα τα ματάκια σου.

 

*Ο Σάκης Αποστολάκης εργάστηκε επί 35 χρόνια ως δημοσιογράφος, στην Ελευθεροτυπία και άλλα μέσα. Σήμερα εργάζεται βιοπορίζεται επιτυχώς ως ντιλιβεράς.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr