Ιδεολογικές Μεταποιήσεις «Η μαντάμ Πελαζί»

Άραγε η εποχή που οι πολίτες ψήφιζαν υποψήφια μπλέιζερ παρά ανθρώπους, παρήλθε δια παντός;

Η εποχή που κοστούμια και φραμπαλάδες της πολιτικής ελίτ, πιστοποιούσαν αδιαμφισβήτητα την ικανότητα πολιτικής διαχείρισης και σημείωναν εκλογικές επιτυχίες στο φαντασιακό των ψηφοφόρων, εξελίχθηκε; Κι αν ναι, πως;

Ακόμα θυμόμαστε το καλοραμμένο σακάκι με χρυσά κουμπιά του κυρίου Αβραμόπουλου, που είχε λάβει υψηλό ποσοστό προτιμήσεως στον πληθυσμό της πρωτεύουσας και ενέδυσε τον τίτλο του δημάρχου.Όλο αυτό το ενδυματολογικό επιτηδευμένο σύνολο, είχε δώσει επί μακρόν άλλο νόημα στην κυρίαρχη κοινοβουλευτική αντιπροσώπευση. Η εμφάνιση σηματοδοτούσε διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων. Ήταν ένδειξη πολιτικού κύρους οι χρυσές πόρπες στις ζώνες και οι κροκό γόβες. Με αποτέλεσμα όταν συνέβη το ιστορικό αναπόφευκτο, τα τηλεοπτικά πρωινάδικα να φρίξουν που ο ναός της δημοκρατίας γέμισε σακουλιασμένα σακάκια της αριστεράς, τσάντες της μεσαίας τάξης και η αυθεντία της γραβάτας δεν κοσμούσε πλέον τον πρωθυπουργικό λαιμό.

Μετά από μία δεκαετία εγχώριας κοινωνικής καταστροφής τι ισχύει στο φαντασιακό των ψηφοφόρων;

Σε μία κλίμακα αλήθειας, η δημόσια εικόνα των πολιτικών πόσο ακριβής και ρεαλιστική είναι; Ή πόσο ανισόρροπη παραμένει;

Σήμερα οι υποψήφιοι της εξουσίας, δεν ράβουν κοστούμια. Σήμερα ράβουν ιδέες και αξίες. Με εξαίρεση τα νανογιλέκα του πότε ακροδεξιού και πότε νεοφασίστα, Άδωνη, το πρετ α πορτέ της αντιπολίτευσης και των συνοδοιπόρων αυτής, έχει αλλάξει, προκειμένου να αποκτήσουν ένα κάποιο αφήγημα, να ‘χουν να απευθύνουν στη δημόσια σφαίρα. Κι εθνικιστικές φουστανέλες ράβουν κι ιδεοληπτικές χλαμύδες ράβουν κι έχω ένα όραμα ράβουν, κι εθνική συμφιλίωση χωρίς κομματικές σημαίες ράβουν, και ράσα μέχρι τον αστράγαλο ράβουν.

Τα ιδεολογικοπολιτικά εργαλεία με τα οποία θα εξάψει η αντιπολίτευση το φαντασιακό των ψηφοφόρων στοχεύουν στις ιδέες. Κι όχι στην ιατρική περίθαλψη, τη μη περικοπή συντάξεων, τα σχολικά γεύματα, τα σύμφωνα συμβίωσης, τη νομοθεσία κατά της επισφαλούς εργασίας, κατάργηση φυλακών τύπου Γ’ και άλλα τινά. Η πολιτική τους επικοινωνία αλλάζει ένδυση, προκειμένου να μπουν στα σπίτια των ανθρώπων σαν συγγενείς και φίλοι, ως οικείοι κι όχι ως εισπράκτορες.

Δύναται όμως ο κύριος Μητσοτάκης να υποστηρίξει την περιβολή του οραματιστή απλικαρισμένη με αξιοκρατικά μοτίβα, ωσάν να μην υπήρξε ποτέ καταστροφέας του κοινωνικού ιστού, όταν συμμετείχε σε προηγούμενες κυβερνήσεις; Μπορεί η κυρία Γεννηματά να ψάλει λάμπρυνόν μου την στολήν ενώ την ίδια στιγμή είναι πολιτικά νεγκλιζέ διότι ούτε το σοσιαλιστικό ΑΦΜ δεν απέμεινε στην ιδεολογική της γκαρνταρόμπα; Μην το ζαλίζουμε. Και εψεύσθησαν και έφαγαν.

Και τότε και τώρα, η ντουλάπα τους σκελετούς κρύβει. Δικογραφίες, χρωστούμενα και χρυσά μαχαιροπήρουνα. Όπως επιμελώς κρυβόταν στην ντουλάπα του Ευάγγελου Βενιζέλου η λίστα Λαγκάρντ μην τη δει κάνα μάτι . Όσο για τις νέες φορεσιές που λανσάρουν, προσπαθώντας να διαμορφώσουν τις ιδεολογικές τάσεις της κοινωνίας, είναι άνευ αντικρίσματος στις πραγματικές ανάγκες.

Οι περιβολές των οραμάτων, της αξιοκρατίας, του εθνικισμού και του εκσυγχρονισμού που λανσάρουν οι μνηστήρες κι η μνηστή της εξουσίας, είναι μια προεκλογική κολεξιόν ραμμένη με τα ρετάλια της ιστορίας τους. Ο συσχετισμός χαρακτήρα και πολιτικής έχει αλλάξει κι η πρόσβαση στην κοινωνία δεν εξασφαλίζεται με τέτοιου είδους custom made αφηγήματα. Παρεμβάλλεται και μία μνήμη. Έχει μεσολαβήσει και μία τραυματική πραγματικότητα.

Βεβαίως στο απυρόβλητο κανείς μας δεν βρίσκεται. Η παρούσα κυβέρνηση δεν ζει σε κενό αέρος ώστε να είναι αμόλυντη από τετριμμένες φιλοδοξίες. Στο ίδιο καζάνι βράζει με την υπόλοιπη κοινωνία. Έχει λοιπόν κι αυτή ανθρώπους που μπερδεύουν τη σκιά με το μπόι τους, τη δουλειά με τη μόστρα τους, το καθήκον με την προσωπική τους επιθυμία. Που δεν καλοθυμούνται από που ήρθαν, πως ήρθαν και που άραγε θα ήταν αν και άμα.

Όμως, παρ΄ όλα τα κουσούρια που φέρει, κουσούρια ανθρώπων της διπλανής πόρτας, διατηρεί σταθερά το ηθικό της πλεονέκτημα. Η δική της ντουλάπα δεν έχει μέσα σκελετούς. Κάποια λάθη, που στην ίδια κόστισαν έχει, κάτι άχρηστα παλτά, της βρίσκονται, φαντάσματα όμως, όχι. Είναι αυτή που δικαιούται λοιπόν να βγει μπροστά με ιδανικά και ιδέες. Είναι αυτή που οφείλει να μιλά για μία, δύο τρεις πολλές πανανθρώπινες αξίες, σε έναν κόσμο που μπάζει φρίκη από παντού.

Σε μια εποχή που ο αστικός εκσυγχρονισμός φαντάζει μονόδρομος και σηκώνει απειλητικά το αδίστακτο κεφάλι του, η αλλαγή υποδείγματος, δια μέσου των αξιών της αριστεράς, είναι σημαντική και αναγκαία.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr