Η τραγουδίστρια Δήμητρα Παπίου μίλησε στο koutipandoras.gr όπως δεν έχει μιλήσει ποτέ

Μία χειμαρρώδης συνέντευξη της, εφ'όλης της ύλης, στον Αντώνη Μποσκοΐτη.

papiou 2018 10 001

Η Δήμητρα Παπίου, ενώ στερήθηκε μια μεγάλη καριέρα – κατά ομολογία και του αγαπημένου συζύγου της – είχε την ευκαιρία και την τύχη να τραγουδήσει σε α’ εκτέλεση το ωραιότερο ελληνικό τραγούδι της τελευταίας 20ετίας: Το «Αυτή η νύχτα μένει» σε μουσική και στίχους του Σταμάτη Κραουνάκη για την ομότιτλη ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Την Παπίου έχασαν μάλλον τα λαϊκά κέντρα Αθηνών και Θεσσαλονίκης, την κέρδισε όμως οριστικά και αμετάκλητα το έντεχνο τραγούδι μαζί με τους σημαντικούς σημερινούς εκπροσώπους του: Από τη Λίνα Νικολακοπούλου και τον αείμνηστο Μάνο Ελευθερίου μέχρι τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα που της έγραψε τα ολοκαίνουργια τραγούδια της (το CD τους κυκλοφορεί σε λίγες μέρες μαζί με εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας). Απ’ όλη την παρακάτω συζήτηση μας κρατάω ως σημαντικότερο το εξής: Η Παπίου είναι μία τραγουδίστρια που νιώθει τους στίχους των τραγουδιών σαν να είναι ρόλοι μιας θεατρικής παράστασης. Τραγουδίστρια ή ηθοποιός τελικά; Θα έλεγα Ερμηνεύτρια με ”Ε” κεφαλαίο, φτιαγμένη από τη στόφα των μεγάλων ερμηνευτριών που διαθέτουν ξεχωριστό τραγουδιστικό στυλ και ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Η συνάντηση μας ήταν να γίνει του Αγίου Δημητρίου, ανήμερα της ονομαστικής εορτής της. «Ας το αφήσουμε για αύριο», μου είπε «αφού θα μου τηλεφωνούν για χρόνια πολλά και δεν πρόκειται να κάνουμε δουλειά». Έτσι και έγινε, μία εβδομάδα και κάτι, πριν την εκκίνηση των παραστάσεων της στη μουσική σκηνή «Σφίγγα» στο κέντρο της Αθήνας.

Είμαι σίγουρη πως αυτή η συνέντευξη θα ξεκινήσει με τον τίτλο των παραστάσεων μου…

Δεν το είχα σκοπό, αλλά μια και το λέτε, θα σχολιάσω πως ο τίτλος «Οι γυναίκες μέσα μου» είναι, αν μη τι άλλο, έξυπνος.

Δεν ξέρω αν είναι έξυπνος, αλλά το όλο concept το εμπνεύστηκα ένα καλοκαίρι πριν δυο χρόνια: Έχω ένα σπίτι στο Βραχάτι Κορινθίας, όχι τίποτα σπουδαίο, ένα μικρό σπιτάκι, όπως το άφησαν τα πεθερικά μου και απλά πηγαίνουμε τα καλοκαίρια. Έχεις πολλές ώρες ησυχίας εκεί και σκεφτόμουν ότι μετά από πολλά χρόνια απουσίας θα ήθελα να κάνω κάτι. Τι θα ήταν αυτό, όμως; Το να έπαιρνα ένα μικρόφωνο και να τραγουδούσα, ήταν κάτι που δεν με αφορούσε, όπως συνεχίζει να μη με αφορά, με την έννοια ότι θέλω να ζω τις ιστορίες των τραγουδιών. Εννοώ πως μετά τον Σταμάτη Κραουνάκη που ήμασταν μαζί για 13 χρόνια και κάναμε μερικές μοναδικές παραστάσεις, γεννήθηκε μία άλλη διάθεση για μένα. Επειδή λοιπόν αγαπώ το φύλο μου, θέλησα να προσεγγίσω ένα γυναικείο θέμα. Πιστεύω ότι όλες οι γυναίκες μέσα μας έχουμε διάφορα χαρακτηριστικά, ανάλογα με το τι θα μας συμβεί. Έφτιαξα ένα ψηφιδωτό γυναικείων συναισθημάτων και προσπάθησα όλα τα τραγούδια να έχουν μία ιστορία που να αναδεικνύουν τον χαρακτήρα της γυναίκας. Είχε πολύ ενδιαφέρον σαν αρχική σκέψη και το βρήκα καλή ευκαιρία για να «ξαναβγώ» και να αρχίσω να δουλεύω. Στο μεταξύ, δεν έχω τη γνώση και την εμπειρία για να στήσω αρχιτεκτονικά μία παράσταση και γι’ αυτό πολλές φορές είχα μιαν ανησυχία για το ρεπερτόριο: Να είναι τραγούδια διαφορετικά, αλλά να μην κουράζουν και το κοινό. 

Θεωρείτε τη γυναικεία φύση πιο ανιχνεύσιμη απ’ την ανδρική;

Αυτό δεν το ξέρω…Η γυναίκα έχει πολλά χαρακτηριστικά σαν οντότητα με κυριότερο το ότι γίνεται μάνα και φέρνει ζωή πάνω στη γη. Πιστεύω ότι η γυναίκα μπορεί να σκεφτεί πολύ πιο έξυπνα από έναν άνδρα. Έχω αυτή την εντύπωση δηλαδή, χωρίς νά’μαι σίγουρη. Τα αγόρια σε όποια ηλικία και νά’ναι, έχουν μία αθωότητα μέσα τους.

Λέτε «αγόρια» όλους τους άνδρες;

Ναι, αγόρια είναι! Ο άνδρας μου, ας πούμε, ο Λουκάς, είναι τώρα 69 ετών, αλλά για μένα, τι να σας πω, είναι το αγόρι μου.

Είστε χρόνια μαζί;

Ναι, είμαστε 20 χρόνια. 

Μου φαίνεστε – ακόμη δεν αρχίσαμε την κουβέντα – άνθρωπος συμφιλιωμένος με τη φύση του.

Κι αν ξαναγεννιόμουν, πάλι γυναίκα θα ήθελα να ήμουν! Εγώ τα αγαπώ τα αγόρια, πολύ, πάρα πολύ, και πολλές φορές τα βάζω με το φύλο μου που είμαστε λιγάκι υπερβολικές τα τελευταία χρόνια. Μου αρέσει περισσότερο η «παλιά γυναίκα» που κρατούσε άλλες αξίες. Η γυναίκα σήμερα, έχοντας βγει στην παραγωγή και την εργασία, έχει χάσει τον έλεγχο της επαφής της με το ανδρικό φύλο. 

Νιώθετε υποτακτική στον άνδρα ώρες – ώρες;

Όχι, δεν είμαι υπέρ αυτού, δεν το συζητώ. Καλό είναι να πράττει κανείς όπως νιώθει. Στην προσωπική μου ζωή μπορεί να εναντιωθώ σε κάτι με τον σύζυγο μου και να υποχωρήσω, όχι γιατί υποτιμώ τον εαυτό μου, αλλά γιατί δε θέλω να φτάσω στα άκρα με τον σύζυγο μου και με τη σχέση μας. Βρίσκω μία άλλη στιγμή, πιο ήρεμη, ώστε να μπορέσω να επικοινωνήσω το πρόβλημα. Μου αρέσει να δίνω στον άνδρα την εξουσία που του ταιριάζει χωρίς να σημαίνει ότι αφαιρεί κάτι από μένα. 

Υπάρχει ισορροπία στο θέμα της εξουσίας μεταξύ γυναίκας και άνδρα; Ζούμε και σε μία πατριαρχική κοινωνία.

(σκέφτεται) Είναι σίγουρο αυτό;

Εσείς θα μου πείτε.

Δε θέλω να παρεξηγηθώ, αλλά νομίζω πως εμείς οι γυναίκες πρέπει να χαλαρώσουμε λίγο τα ηνία γιατί κοντεύουμε να τρελαθούμε τελείως!

Δεν σκέφτεστε ότι μπορεί να σας την «πέσουν» οι φεμινίστριες;

Φεμινίστρια δεν είμαι σε καμία περίπτωση! Μου αρέσει που η γυναίκα έχει βγει στην αγορά κι απόκτησε ανεξαρτησία, αλλά ξέρετε κάτι; Δεν υπάρχει το μέτρο και γι’ αυτό διαλύονται οι οικογένειες. Η γυναίκα έφυγε από το σπίτι, αλλά δε σημαίνει ότι πρέπει να παραμελούμε σπουδαιότερα πράγματα που αφήσαμε πίσω μας: Την οικογένεια, τα παιδιά…Δεν ξέρω ποια γυναίκα μπορεί να ισορροπεί σε όλες τις καταστάσεις, αλλά πρέπει να βρεθεί μια φόρμουλα για να μην παραμελεί πράγματα, τα οποία κάποια στιγμή θα τα βρει μπροστά της, έναν παραμελημένο σύζυγο ή ένα παραμελημένο παιδί.

Τη «Στέλλα» την έχετε δει;

Την έχω δει.

Πως σας φάνηκε η απόφαση της Μελίνας να το σκάσει απ’ τον Φούντα, ξέροντας πως θα την «καθαρίσει»;

Ακραία κατάσταση! Μου άρεσε που είχε τα θέλω της και την επανάσταση της, αλλά δεν είναι και λίγο υπερβολικό να κινδυνεύσεις να χάσεις και τη ζωή σου; (παύση) Τώρα δεν ξέρω αν αυτά που λέω θυμώσουν τις γυναίκες και ελπίζω πως όχι, γιατί αγαπώ το γυναικείο φύλο και γι’ αυτό κάνω την παράσταση αυτή. Συμβαίνει συχνά να μην τολμούμε να φωνάξουμε τα συναισθήματα μας και αυτό κάνω τώρα, έχοντας την ευλογία να μπορώ να τα τραγουδάω. 

Πείτε μου κάτι άλλο: Έχετε δεχτεί ποτέ την ερωτική πρόταση μιας γυναίκας;

Τώρα πρέπει να είμαι ειλικρινής;

Βέβαια.

Έτυχε μία φορά και ήμουν λίγο σκληρή. Αισθάνθηκα πολύ άσχημα, γιατί συνέβη σε δημόσιο χώρο, κάτι που με ενόχλησε πάρα πολύ! Εάν το έκανε υπό άλλες συνθήκες, σε άλλο χώρο, θα ήμουν πιο ευγενική και θα το αντιμετώπιζα όπως θα έπρεπε. Αισθάνθηκα ότι βιάστηκα εκείνη τη στιγμή, γι’ αυτό και τη χαστούκισα! Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν είμαι ομοφοβική. Δέχομαι τα πάντα και για όλα μπορώ να βρω κάποια εξήγηση. Πάντως, για την τωρινή παράσταση, είναι φορές που λέω: «Τι τα θέλω εγώ αυτά πάλι και δεν κάθομαι σπίτι μου;»

Συμβαίνει. Σαν να φορτσάρεις και μόλις φτάνει η ώρα, να σε πιάνει φόβος, άγχος…

Ναι, αυτό μου συμβαίνει και δε μπορώ να το εξηγήσω. Ίσως επειδή ζω σε άλλο κλίμα και η καθημερινότητα μου έχει μια ηρεμία κι ένα πρόγραμμα. Δε θέλω να χάσω ότι ζω για να μπαίνω σε καταστάσεις στρεσογόνες. Το θέμα είναι, όμως, να αισθάνομαι ότι θεραπεύτηκα από κάτι μετά από κάθε παράσταση. Είναι θεραπεία κανονική και ηρεμώ για τον επόμενο καιρό. 

Το ίδιο στρες υπήρχε από το ξεκίνημα σας;

Για να πω ότι είμαι μέσα στο χώρο, δεν είμαι! Σε καμία περίπτωση και γι’ αυτό απέχω για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Η δική μου προσέγγιση στο τραγούδι έχει να κάνει με προσωπικούς λόγους, μιαν εσωτερική ανάγκη. Θα μου πεις «Κι αυτό, Δήμητρα, σου συμβαίνει κάθε πέντε χρόνια;» Όχι, μου συμβαίνει συχνότερα, αλλά πρέπει να έχω τις σωστές προϋποθέσεις για να κάνω κάτι. Το τόλμησα, έψαξα κάποιους χώρους με θεατρικό στοιχείο, αφού δεν μου πάνε πια οι χώροι άλλης νοοτροπίας. 

Κι από πότε συνειδητοποιήσατε την εσωτερική ανάγκη που λέτε;

Θα είμαι πολύ ειλικρινής! Δεν υπάρχει κανένας λόγος να δίνουμε συνέντευξη αν δεν λέμε την αλήθεια μας και τα θέλω μας. Μην κρυβόμαστε πίσω από μια μάσκα και λέμε πράγματα, τα οποία ο κόσμος βαριέται να τα ακούει. Αυτό βέβαια έχει πάντα τον κίνδυνο να παρεξηγηθείς και να πληγώσεις, έτσι κι εγώ πάντα, σε ότι λέω, βάζω μπροστά ένα «Νομίζω», δεν σημαίνει δηλαδή ότι είναι και κανόνας. Λοιπόν, από πολύ μικρή είχα διαπιστώσει ότι έχω καλή φωνή. Ξεκίνησα να τραγουδάω στις σχολικές εξέδρες, δημοτικά και τέτοια, στη Δράμα που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Κάποια στιγμή στη Θεσσαλονίκη είχα πάει να δω μια φίλη μου που τραγουδούσε σε μουσική σκηνή. Ήπια λίγο κρασάκι, της πήρα το μικρόφωνο και είπα της Αλεξίου το «Ανέβηκα τη σκάλα, μάτια μου, μάτια μου». Ήμουν 18 ετών. Λίγο μετά άρχισα να το βλέπω πιο επαγγελματικά. Μου πρότειναν να δουλέψω κι έβγαζα χρήματα. Η ανάγκη μου δεν ήταν μόνο να τραγουδάω, αλλά και να επιβιώσω ούσα ανεξάρτητη από το σπίτι στα 21 – 22 μου. Ζούσα μόνη μου στη Θεσσαλονίκη. 

Άρεσε στους γονείς σας η πορεία που παίρνατε;

Όχι, δεν το θέλανε καθόλου. Είχα προβλήματα με τους γονείς μου, αλλά το δέχτηκαν κάποια στιγμή, όχι με μεγάλη χαρά. Η μαμά μου ήταν πολύ της εκκλησίας και μου έλεγε: «Αφού τραγουδάς που τραγουδάς, δεν λες και κανένα βυζαντινό;» Εγώ όμως το τραγούδι δεν το έβλεπα σαν καριέρα. Κατάλαβα πως ήταν ένα όχημα έκφρασης όταν συνεργάστηκα με τον Πασχάλη Τερζή για αρκετά χρόνια και πάντα ψάχναμε τραγούδια πολύ περίεργα μέσα σε μία δεκαετία που όλοι ήθελαν καψουροτράγουδα. Ο Πασχάλης τραγουδούσε Χατζιδάκι κι εγώ της Αλεξίου. Πάλι, όμως, κακά τα ψέματα, τραγουδούσα για την επιβίωση. Δεν είχα άλλους πόρους και κέρδιζα χρήματα. 

Σε τι είδους μαγαζιά τραγουδούσατε τότε;

Υποτίθεται ότι με τον Πασχάλη τραγουδούσαμε στο καλύτερο μαγαζί, οικογενειακού τύπου. Μεγάλο κέντρο. Οικογένειες, μοναχικοί άνθρωποι και ελεύθερα αγόρια που μπορεί να «παίζανε» με τις τραγουδίστριες. Το γνωστό κλίμα, αλλά όχι ακρότητες.

Ουδεμία σκέψη να τραγουδούσατε Κραουνάκη τότε.

Όχι, ο Κραουνάκης δεν υπήρχε καθόλου στη δική μου σκέψη. Με το που ήρθα στην Αθήνα έκανα τον πρώτο μου δίσκο με τον Κώστα Βίρβο. 

Το 1990 ήταν αυτό σε μουσική του Χάρη Καλούδη, που είχε γράψει το «Ποια θυσία» της Άντζελας Δημητρίου.

Ναι, ακριβώς! Ένα πολύ καλό παιδί ήταν ο Καλούδης από την Πυλέα Θεσσαλονίκης που είχε ήδη γράψει επιτυχίες και δούλευε σε μεγάλους χώρους. Τον γνώριζα από Θεσσαλονίκη αλλά δεν είχαμε ποτέ σχέσεις μέχρι που μου τον σύστησε ο Βίρβος. Τον Βίρβο, έχω την αίσθηση, τον γνώρισα μέσω της τότε δισκογραφικής εταιρείας.

Ο οποίος Βίρβος έγραφε στο ένθετο του δίσκου ότι εξ αιτίας σας ξανάγραψε στίχους.

Τώρα που το λέτε, μου το θυμίσατε αυτό! Τον ήξερα τον Βίρβο και θεωρούσα πολύ σπουδαίο που έκανα δουλειά μαζί του. Ήτανε καλά τραγούδια και τα είπα, δεν σκεφτόμουν ότι είναι λαϊκά ή «πάνε» προς το έντεχνο.

Ο Βίρβος ήταν παρών στο στούντιο;

Ναι. Γράψαμε στο στούντιο του Μίκη Θεοδωράκη μάλιστα. Εκείνος ο δίσκος είχε μπει στο TOP10 και κάθισε αρκετές εβδομάδες στα ελληνικά charts. Είχαμε κάνει κι ένα πολύ ωραίο βίντεο κλιπ με τον ηθοποιό Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη. Τώρα, αν με ρωτήσετε ποιο δίσκο έκανα μετά, δεν το θυμάμαι.

Κάτι άλλο θέλω να πω: Σήμερα που θεωρείστε «Ιέρεια»…

(με διακόπτει με γέλια) Δεν μ’ αρέσει αυτό, τα ίδια λένε και για τις άλλες! Καρφί δεν μου καίγεται, καθόλου, για το που με έχουν τοποθετήσει. Εγώ πού έχω τοποθετήσει τον εαυτό μου έχει σημασία!

Πείτε μου.

Το να μπορώ να ζω μέσα στην απλότητα που μου χαρίζει η ζωή και να χαίρομαι με μικρά πράγματα, όπως μου λένε οι άλλοι. Κάποτε, όταν είχα μπει για τα καλά μέσα στο σύστημα και δούλευα με μεγάλα ονόματα, με τον Μητροπάνο, τον Μητσιά, τη Βιτάλη, τη Λίτσα Διαμάντη κ.α., ξυπνούσα κι έτρεχα στα πρωινάδικα της Κορομηλά, που ήταν φίλη μου. Συνεντεύξεις, ραδιόφωνα…Έφευγε η ζωή μου και δεν την απολάμβανα. Έχω την εντύπωση ότι το τραγούδι το αγάπησα ουσιαστικά μετά από μία παράσταση που κάναμε με τον Γιώργο Μαρίνο στο θέατρο «Απόλλων» στις αρχές του ’90. Ήταν μια μουσική παράσταση με την επιμέλεια του Κραουνάκη, που εμφανιζόταν κι η Άννα Παναγιωτοπούλου. Εκεί ένιωσα ένα περίεργο συναίσθημα, το βίωνα διαφορετικά το τραγούδι. Επειδή λοιπόν δεν υπήρχαν άλλες τέτοιες παραστάσεις, ούτε το σήκωνε η εποχή, ούτε επίσης με ενθουσίαζαν οι μεγάλοι χώροι, αναγκάστηκα να σταματήσω! Μιλάω για μία περίοδο που ήμουν «συμπρωταγωνίστρια» πολλών μεγάλων καλλιτεχνών και έπαιρνα αρκετά καλά λεφτά. Μπορεί να ακουστεί λίγο περίεργη η έκφραση, αλλά εγώ ήθελα να σώσω τον εαυτό μου. Ήθελα η Δήμητρα να γυρίσει σελίδα! Εκεί γνώρισα τον Κραουνάκη χωρίς να έχουμε σχέσεις. Σταμάτησα για ένα χρόνο και το 1997 γνώρισα τον σύζυγο. Πριν, είχα κάνει κι ένα δίσκο, λίγο ethnic, με τον Μιχάλη Κουμπιό και τραγουδούσα σε μικρές μουσικές σκηνές. Η αλήθεια είναι πως ο σύζυγος μου φοβόταν ότι θα ξανατραγουδήσω και δεν το ήθελε, μου έλεγε «ok, να είμαστε μαζί, αλλά εμένα δεν μου αρέσει αυτό το επάγγελμα». «Εντάξει, δεν θα ξανατραγουδήσω» του απαντούσα.

Τόσο ερωτευμένη…

Δεν ήμουν μόνο ερωτευμένη, ήμουν αποφασισμένη!

Αν δεν βρίσκατε, όμως, τον άνθρωπο της ζωής σας, αλλιώς θα σκεφτόσασταν.

Βεβαίως, θα μπορούσα να γυρίσω πίσω, γιατί τι θά’κανα, πως θα ζούσα; Ο άντρας μου αγαπάει το τραγούδι, αλλά δεν ήθελε να έχω σχέσεις μ’ αυτό, με τους καλλιτέχνες κ.λπ.

Τι πιστεύετε έχουν οι καλλιτέχνες και οι άλλοι τρομάζουν λίγο;

Οι καλλιτέχνες απλά διαθέτουν όλο το χρόνο για τη δουλειά τους. Αφιερώνουν όλη τους τη ζωή! Εμένα αυτό το «Γεννήθηκα για το τραγούδι» ή το «Αν δεν τραγουδήσω, θα πεθάνω» μου φαίνεται αστείο. Όχι, εγώ δεν γεννήθηκα για να τραγουδάω και προτεραιότητα έχουν άλλα πράγματα στη ζωή μου. Μπορώ όμως και να τραγουδάω! Πολλές φορές όταν προσεύχομαι, γιατί προσεύχομαι, λέω να είμαστε καλά με την οικογένεια μας, με το σπίτι μας, με την υγεία μας και αν θέλει να μου δώσει και κάτι άλλο ο καλός θεούλης, να μου το δώσει, χωρίς – επαναλαμβάνω – να είναι η προτεραιότητα μου. 

Τουλάχιστον γλιτώσατε το άγχος της κορυφής, απ’ το οποίο άλλες συναδέλφισσες σας μπήκαν έως και σε νεύρωση.

Έχει ένα τίμημα να είσαι στην κορυφή, θυσιάζεις άλλα πράγματα και δε μπορείς να τα καταφέρεις όλα μαζί. Να, το «Αυτή η νύχτα μένει» του Κραουνάκη ήταν το δώρο του θεούλη που έλεγα πριν. 

Μα, πραγματικά, ερμηνεύσατε το ωραιότερο ελληνικό τραγούδι των τελευταίων 20 χρόνων στην Ελλάδα.

Δεν θα πω όχι, συμφωνώ μαζί σας. Το λέω με καμάρι τώρα! Ενώ είχα σταματήσει από το χώρο, το 2000 χτυπάει το τηλέφωνο. Ο Κραουνάκης μου λέει: «Θα ήθελα να έρθεις να πεις ένα τραγούδι για μία ταινία». Η πλάκα είναι ότι ενώ κάναμε πρόβα με τον Σταμάτη, ο άντρας μου κατάλαβε αμέσως ότι θα γινόταν πολύ μεγάλη επιτυχία. Φεύγοντας από του Σταμάτη, γυρνάει και μου λέει: «Δήμητρα, αυτό είναι σπουδαίο τραγούδι και θα κάνει τεράστια επιτυχία»! Περνάει ένας χρόνος, παίχτηκε η ταινία, αλλά το τραγούδι δεν ακουγόταν. Άρχισε σιγά – σιγά να παίζεται και διάφορες τραγουδίστριες το τραγουδούσαν σε εκπομπές. Ένα βράδυ στο κρεβάτι μου, λαγοκοιμόμουν, και πάνω σε ένα ζάπινγκ, το ακούω με μια τραγουδίστρια. «Α, αυτό είναι δικό μου» είπα! Την επόμενη, τηλεφώνησα του Κραουνάκη: «Σταμάτη, να σου πω, όλες το λεν το τραγούδι εκτός από μένα». «Εφόσον θες να τραγουδήσεις ξανά» μου απάντησε, «θα σου κάνω εγώ μία παράσταση». Πάλι όμως ο άντρας μου ήταν επιφυλακτικός: «Μα, πάλι θα ξαναβγείς;» κι εγώ του έλεγα ότι θά’ναι καλό να δοκιμάσω κάτι σκηνικό με τον Κραουνάκη. Έτσι, κάναμε στο «House of Art» το «Νέα γυναίκα μόνη τραγουδά».

Που δισκογραφήθηκε από τον Σείριο.

Ναι, παιζόταν για τρία χρόνια η παράσταση. Στον Σείριο γνώρισα και τον γιο του Μάνου Χατζιδάκι, υπέροχο παιδί και πολύ ευγενικό. Τελικά του άντρα μου του άρεσε πολύ η παράσταση! 

Μήπως ο άντρας σας, όντας έξω από τον χώρο, επιθυμούσε στην πραγματικότητα το καλύτερο για σας; Να μην αναλώνεστε δηλαδή σε «μικρά πράγματα» ως τραγουδίστρια;

Φαντάζομαι ότι το επιθυμούσε αυτό που λέτε, αφού κατά καιρούς τον ακούω να μου λέει: «Δημητρούλα, σου άξιζαν περισσότερα πράγματα, μεγαλύτερη καριέρα» κι εγώ πάντα του απαντώ: «Δεν πειράζει, Λουκά μου, δε μπορείς να τά’χεις όλα»…Ποτέ, όμως, δεν είχα αυτή τη λαχτάρα. Δε θα μπορούσα να κρατήσω σωστή σχέση σπιτιού και καριέρας.

Βγάζετε μία φοβία επ’ αυτού. Μήπως έχει να κάνει με άσχημες εμπειρίες του παρελθόντος;

Όχι, δεν έχει να κάνει μ’ αυτό, αλλά με κάτι πολύ συγκεκριμένο: Είναι τόσο ισορροπημένη η προσωπική μου ζωή που θέλω να ζω όπως ζω, δε θέλω ν’ αλλάξει τίποτα. Δεν είναι θέμα φοβίας, αλλά γενναιοδωρίας απέναντι στον εαυτό μου και στον άνθρωπο μου.

Πείτε μου το πιο όμορφο σχόλιο που εισπράξατε ποτέ.

Εντάξει, κάθε φορά που λέω το «Αυτή η νύχτα μένει», ο κόσμος παραληρεί. Θυμάμαι μες τις παραστάσεις μου, πάντα βάζω το «Σίδερο κι ατμό» της Πρωτοψάλτη. Το αγαπώ πάρα πολύ! Ήρθε ένας κύριος, μου έπιασε το χέρι με τα δυο του χέρια και μου είπε: «Μετά απ’ αυτή την ερμηνεία, από σήμερα αγαπώ περισσότερο τη γυναίκα μου»…Το βρίσκω συγκλονιστικό!

Όπως ένας άλλος το 2008, που μετά το comeback της Λένας Πλάτωνος στο Ηρώδειο, πήγε και της είπε: «Απόψε θα ξανακάνω έρωτα με τη γυναίκα μου μετά από τέσσερα χρόνια»…

Φοβερό, φοβερό! Αυτό που έχω μάθει εγώ είναι την ώρα που τραγουδάς να εννοείς αυτό που λες για να μπορεί να το εισπράξει ο άλλος. Να μη διεκπεραιώνω, αλλά να υπηρετώ τον λόγο. Όπως τό’λεγε η Λίνα Νικολακοπούλου, «Να φωτίζονται οι λέξεις»! Αυτό αντιλαμβάνεται ο κόσμος και αυτό μοιράζεται μαζί σου. 

Το ότι είστε ερμηνεύτρια και όχι τραγουδίστρια, το είχα επισημάνει από την πρώτη δουλειά σας με τον Βίρβο.

Νομίζω πως ο τρόπος μου πια έχει μεγάλη διαφορά από τότε μέχρι σήμερα. Δεν ξέρω αν κατέκτησα κάτι, γιατί αυτό που μου λέτε δεν το είχα στη σκέψη μου ως πληροφορία, αλλά το άνοιγμα μού το έκανε ο Κραουνάκης.

Λογικό, ο Κραουνάκης είναι θεατράνθρωπος και δάσκαλος, εκτός από συνθέτης.

Σ’ αυτόν το χρωστάω, αλλά κι εγώ είχα την υποδομή να το εισπράξω. Ότι κι αν μου έδειχνε, αν εγώ δεν ένιωθα, δεν καταλάβαινα, δεν θα έβγαινε τέτοιο αποτέλεσμα. Θέλω να είναι ρόλος το τραγούδι, ένα παιχνίδι του μυαλού μου. Την ώρα που βγαίνω στη σκηνή και ξεκινάω με το «Υπερωκεάνιο», αρχίζουν και μου ξετυλίγονται πράγματα. Παίζω με τα συναισθήματα μου, με το μυαλό μου, με την καρδιά μου. Δεν είναι κάτι να τραγουδήσω, να πατήσω τις κορώνες και να το πω απλά καλά. Κι αυτό πάλι δώρο του θεούλη είναι.

Συχνή η παρουσία του θεούλη στη συζήτηση μας.

Έχω χριστιανικές πεποιθήσεις. Δεν ξέρω αν είναι γερές, αλλά το προσπαθώ. Δε θα ήθελα να μιλήσω με ασφάλεια και σιγουριά για τον εαυτό μου. Πιστεύω στην ύπαρξη του Χριστού, στη διδασκαλία του όταν μας μίλησε για δικαιοσύνη, ελευθερία και αγάπη. Αυτά! Παρακάτω δεν ξέρω τι ισχύει και τι δεν ισχύει. 

Σας διέπει κι ένας αγνωστικισμός.

Ναι, σίγουρα. Ο σκοπός μου τώρα είναι, γιατί δεν είμαι πια μικρό κοριτσάκι, το να μπορώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος μέσα από τη συμπεριφορά μου και το συναίσθημα μου. Είναι κάτι που μ’ απασχολεί πάρα πολύ και γι’ αυτό με πληγώνει μια συμπεριφορά των άλλων, την οποία βέβαια πάντα θα δικαιολογήσω. Δίνω ευκαιρίες και δεν τον βάζω απέναντι τον άλλον.

Δεν θα καυγαδίζετε καθόλου εσείς μάλλον.

Όχι. Και να διαπιστώσω κάτι συνεχόμενο, πάλι δε θα καυγαδίσω, αλλά θα κατεβάσω ρολά. Μπορεί επίσης κάποιος να μου κάνει κάτι κακό, αλλά εγώ να τον προσεγγίσω με τέτοιο τρόπο που θα αισθανθεί αυτός άσχημα. 

Ένα παράδειγμα;

Ενώ ήξερα κάποιον για φίλο μου, πίσω απ’ την πλάτη μου έλεγε διάφορα. Όχι από τον καλλιτεχνικό χώρο. Τελικά με τον τρόπο μου γίναμε για χρόνια πραγματικοί φίλοι. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό, αλλά το έκανα για την ψυχή μου.

Ανταγωνισμό εισπράξατε από συναδέλφους σας ειδικά μετά απ’ το «Αυτή η νύχτα μένει»;

Μα δεν είδα και κανέναν για να εισπράξω ζήλια. Δεν έχω επαφές με κανέναν! Με τον Μαχαιρίτσα, ας πούμε, που κάνουμε παρέα, δεν θα υπήρχε περίπτωση. Με θαυμάζει ο Λαυρέντης! 

Ποτέ δεν είχατε επαφές με το συνάφι σας;

Όχι, τα τελευταία 20 χρόνια δεν είμαι ανοιχτή με το χώρο του τραγουδιού. Οι παρέες μου είναι εκτός κυκλώματος. Το απολαμβάνω αυτό, γήινα πράγματα θέλω!

Συγγνώμη, αλλά πάλι μου ακούγεται σαν να έχετε «καεί» από επιφανειακές σχέσεις.

Ξέρεις, Αντώνη, από νωρίς διαπίστωσα πως όλα είναι υποκριτικά και επιφανειακά. Εντάξει, όχι όλα, αλλά συνέβαινε και ποτέ δεν συμμετείχα. Προστατευόμουν, έμενα απ’ έξω, δεν μου άρεσαν ποτέ οι ίντριγκες. Όταν κάποιος, μάλιστα, μου κατηγορούσε έναν άλλον, του έλεγα «Μη μιλάς έτσι, αυτός λέει τα καλύτερα για σένα». Και μετά γίνονταν φίλοι (γέλια)

Είστε και ενωτικό στοιχείο, λοιπόν.

Είναι ο δικός μου τρόπος και δε θέλω να παρουσιάζομαι σαν καλή γιατί έχω κι εγώ τα ελαττώματα μου.

Όπως;

Είμαι τεμπέλα. Βαριέμαι πάρα πολύ εύκολα. Ενώ θέλω να είμαι δοτική, πολλές φορές με βρίσκω αδιάφορη. Επιδιώκω να κάνω πράγματα που πιστεύω ότι θα ομορφύνουν το εντός μου, αλλά τελικά δεν τα κάνω, επειδή βαριέμαι. Ήθελα μια φορά, ρε παιδί μου, να πάω να βοηθήσω σε ένα γηροκομείο που είχαν ανάγκη. Ε, δεν το έκανα, είπα «που να τρέχεις τώρα;» και το μετάνιωσα! 

Σας βρίσκω ειλικρινή φόρα – παρτίδα.

(σκέφτεται) Ειλικρινής είμαι, πολύ θα έλεγα, πολύ ευθύς άνθρωπος που καμιά φορά πληγώνει. Σε μια παράσταση να πάω και να μη μ’ αρέσει, δεν θα πω μετά ότι ήταν καλή. Ούτε και κακή, όμως. Θα βρω άλλο τρόπο να περάσω την άποψη μου. Φαντάζομαι θα έχω χιλιάδες άλλα ελαττώματα…

Το διάβασμα σας απασχολεί;

Όχι ιδιαίτερα, δεν θα το έλεγα. Να σας πω όμως ένα βιβλίο που με καθόρισε; Μπορεί να φανεί ασήμαντο ως βιβλίο, αλλά εγώ στάθηκα σε πολύ ουσιαστικά θέματα. Στου Λεό Μπουσκάλια, το «Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις». Το έχετε διαβάσει;

Όχι, αλλά το γνωρίζω. 

Επικεντρώνει πάντα το ενδιαφέρον στο ουσιαστικό. Περνάει ο χρόνος και φοβόμαστε ν’ ανοίξουμε το στόμα μας να πούμε «Σ’ αγαπώ, παιδί μου, εσένα, τον άλλον»…Συχνά θαυμάζουμε κάποιον και δεν το λέμε, τσιγκουνευόμαστε το συναίσθημα. 

Ο Λεό Μπουσκάλια ως «Dr. Love» είναι και λίγο στην κοσμάρα του, θα μου επιτρέψετε. Αν ζούσαμε, ας πούμε, στις ψυχρές σκανδιναβικές χώρες, δε θα εκφράζαμε το ίδιο ανοιχτά τα συναισθήματα μας.

Ή στην Αμερική, γι’ αυτό έχουν όλοι ψυχολόγους. Ως γνωστόν, κάθε οικογένεια εκεί έχει τον ψυχαναλυτή της. Όλοι περνάμε τα ψυχολογικά μας. Πέφτουμε στα πατώματα, έχουμε τα θέματα μας, δεν συμφωνείτε;

Συμφωνώ.

Να ένα καλό στοιχείο του εαυτού μου: Πολλές φορές συζητάω το πόσο ζορίζομαι οικονομικά, τη ζημιά της κρίσης και πέφτω στα πατώματα. Την τελευταία στιγμή, όμως, θα βρω τρόπους να με «ανεβάσω», ξέροντας την αιτία της «πτώσης» μου. Υπάρχει η φράση «Κι αν δεν έρθει ποτέ το όνειρο, φτιάξτο για να το ζήσεις». Τι όμορφο! Δημιουργώ τέτοια τεχνάσματα για να βγω από το λαβύρινθο και να ανέβει η ψυχολογία μου. Χορεύω μες το σπίτι με ότι σαχλοτράγουδο μπορείς να φανταστείς. Όταν ο άντρας μου είναι στενοχωρημένος…

Του χορεύετε του άντρα σας; Αυτό είναι ακόμη πιο όμορφο.

Του χορεύω, του κάνω σαχλαμάρες…Ακόμα κι αν δεν έχεις τη διάθεση να γελάσεις, όταν το κάνεις χωρίς να το νιώθεις, θα σού’ρθει. Είναι φυσιολογικό ο καθένας μας ξεχωριστά να περνάει τα δικά του προβλήματα, τόσο που να λες «Μόνο οι άλλοι θά’χουν, εσύ δε θά’χεις προβλήματα;» Βεβαίως και θά’χεις! Εμένα με βοηθάει πολύ και ο ύπνος. Όταν είμαι στενοχωρημένη, το κόβω στον ύπνο και μετά ξυπνάω Μπουμπουλίνα!

Είστε δεσποτική με τους άλλους συνεργάτες στις παραστάσεις σας;

Πολύ! Στη σκηνοθεσία δεν έχω τον πρώτο λόγο, αφού αφήνομαι σε πιο έμπειρους ανθρώπους, αλλά μπορώ να πω την άποψη μου. Πάντα έρχομαι σε συμφωνία και κρατάμε ή απορρίπτουμε πράγματα. 

Πόσο καιρό προετοιμάζατε τις «Γυναίκες μέσα μου»;

Αυτή η παράσταση δόθηκε πέρσι οχτώ φορές σε έναν θεατρικό – μουσικό χώρο, το «El convento del arte». Πήγε πάρα πολύ καλά. Διαπίστωσα ότι είχε μεγάλη απήχηση και γι’ αυτό μαζί με την παραγωγό μου, την Μύρω Παπαδοπούλου, αποφασίσαμε να την πάμε τώρα στη «Σφίγγα» για να τη δει κι άλλος κόσμος. Δεν κρατάει πολλή ώρα, άλλωστε, αρχίζει στις εννέα και τελειώνει στις έντεκα παρά τέταρτο. 

Γεγονός είναι πως μπορεί να απείχατε για χρόνια, συμμετοχές όμως σε δίσκους άλλων είχατε ουκ ολίγες.

Μα δεν το εγκατέλειψα το σπορ, γιατί και με τον Σταμάτη είχαμε συνέχεια. Κάναμε το «Ραντεβού της Τετάρτης», μια παράσταση σε στυλ καμπαρέ. Κάναμε και το «Απλά Δήμητρα». Φεύγοντας από την ομπρέλα του Κραουνάκη, ήθελα να δουλέψω πολύ ωραία την κίνηση αυτής της παράστασης στο πέρασμα του χρόνου. Έμαθα πάρα πολλά από τον Σταμάτη κι αυτή τώρα η θεατρικότητα που έχω είναι η εκπαίδευση του. Όσο για τους δίσκους, έκανα αρκετές συμμετοχές, έχετε δίκιο. 

Υπήρχε, αλήθεια, η φιλοδοξία ότι μπορεί να επαναληφθεί η επιτυχία του «Αυτή η νύχτα μένει»;

Το τραγούδι αυτό είχε μία απίστευτη δυναμική. Έκανα μετά το «Έμαθε η καρδιά» με τραγούδια του Σταμάτη και της Λίνας, που κι εκεί μέσα είχε υπέροχα τραγούδια, αλλά δεν περπάτησαν. Δεν ήταν εύκολο να επαναληφθεί μία τέτοια επιτυχία, θα πω όμως για την καινούργια μου δισκογραφική δουλειά με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα που θα κυκλοφορήσει με μεγάλη εφημερίδα. Δεν ξέρω αν θά’χει την ίδια δυναμική κάποιο απ’ αυτά τα νέα τραγούδια, αλλά σας βεβαιώνω πως σαν σύνολο δουλειάς είναι ότι καλύτερο έχω κάνει!  

Η γνωριμία με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα πως προέκυψε;

Μετά την «Αθηναΐδα» και τον Κραουνάκη, συνεργάστηκα με τον Λαυρέντη στον «Ζυγό» μαζί και με τον Μίλτο Πασχαλίδη. Έκτοτε γίναμε φίλοι, οικογένεια θα έλεγα. Θεωρώ μεγάλη ευλογία που τον έχω στη ζωή μου. Συζητάμε πολύ, ταξιδεύουμε μαζί, χαιρόμαστε μαζί, στενοχωριόμαστε μαζί. Με τη γυναίκα του είμαστε πια αδερφές. Ο πιο κοντινός μου άνθρωπος είναι από τον καλλιτεχνικό χώρο ο Λαυρέντης. Τα τραγούδια τα δουλεύαμε από πέρσι. Εκείνος με έπιασε και μου είπε: «Δημητρούλα, μου αρέσει πολύ η φωνή σου, θέλω να γράψω για σένα! Θα μαζέψουμε τραγούδια να κάνουμε ένα CD μαζί». 

Σε στίχους της Λίνας Δημοπούλου, του Ισαάκ Σούση κ.α. αν δεν κάνω λάθος. 

Είναι της Δημοπούλου, του Σούση, του Γιάννη Bach Σπυρόπουλου, του Λάκη Παπαδόπουλου, του Γιάννη Ζουγανέλη και μου έδωσε ο Μάνος Ελευθερίου ένα καταπληκτικό τραγούδι, τη «Σοφία Βέμπο». Αυτό, πραγματικά, είναι το τελευταίο τραγούδι του Μάνου! Είχε έρθει στην παράσταση πέρσι και μου τηλεφώνησε αρκετά αργότερα: «Μου άρεσε τόσο πολύ αυτό που είδα» μου είπε, «που εμπνεύστηκα και σου έγραψα μια πρόζα με ένα ρεφραίν στο τέλος». Το μελοποίησε ο Λαυρέντης. Ήθελε να ξεκινάω μ’ αυτό τις παραστάσεις ο Μάνος. Αυτό έγινε Δευτέρα. Πέμπτη μπήκε στο νοσοκομείο και ξέραμε, γιατί κάναμε παρέα, ότι θα έκανε μία επέμβαση. Την Κυριακή το πρωί μας άφησε…Τον θυμάμαι χαρακτηριστικά να μου λέει: «Εάν δεν έρθεις τώρα, Δήμητρα μου, δεν ξέρω αν θα προλάβεις να το πάρεις στα χέρια σου». Μέναμε κοντά, την ίδια μέρα πήγα και το πήρα και μ’ αυτό θα ξεκινήσουν οι παραστάσεις στη «Σφίγγα». Είναι η πρώτη φορά που θα ακουστεί το κείμενο αυτό…

Μιλάτε με συγκίνηση…

Με στενοχώρησε πάρα πολύ ο θάνατος του. Είναι πολύ σκληρό πράγμα η απώλεια. Για μένα προσωπικά θα έλεγα ότι δεν φοβάμαι το τέλος μου, αλλά με πονάει πολύ η απώλεια των δικών μου ανθρώπων. Ο Ελευθερίου ήταν ένας ιδιαίτερα ευφυής άνθρωπος με τρομερό χιούμορ και πάντα σου άρεσε να κάθεσαι να τον παρακολουθείς και να ακούς τη σκέψη του. Πηγή έμπνευσης ήταν ο Μάνος! Και για τη μάνα μου, ας πούμε, που ήταν 87 ετών, ήξερα πως ήταν μεγάλη, αλλά πάντα η στιγμή που ένας δικός σου άνθρωπος φεύγει, είναι σκληρή…Το πιο σκληρό πράγμα που μπορεί να βιώσει κανείς είναι η απώλεια δικού σου ανθρώπου, πόσο μάλλον της μάνας. Δε νομίζω να τό’χω ξεπεράσει ακόμα, αφού ένιωσα ότι μαζί της έφυγε και ο μισός μου εαυτός. Την έχω συνέχεια στο μυαλό μου, την απίστευτη δύναμη που είχε ως το τέλος. Δεν μου είπε ποτέ «θα πεθάνω», μου έλεγε «εγώ τώρα θα φύγω και θα πάω στο σπίτι μου κι εσύ νά’σαι γενναία»…Μου έδωσε τις συμβουλές της και έφυγε γαλήνια δίπλα μου. Μου έμαθε ότι δεν πρέπει να φοβάμαι το θάνατο…

Ευτυχισμένος θάνατος…

Ναι κι αυτό μου δίνει μεγάλη γαλήνη μες την ψυχή μου. Πολλές φορές το φιλοσόφησα και είπα ότι σε μένα συνέβη με τον καλύτερο τρόπο για τη μητέρα μου. Δεν είμαι και μοναχοκόρη, έχω άλλες δύο αδερφές που ζουν στην Αμερική και κάθε καλοκαίρι έρχονται, βρισκόμαστε. Την απώλεια τη βίωσα και με φίλους, είναι πόνος. Να σας πω ένα ερώτημα που δεν μου έχει λύσει ποτέ κανείς; Λες, ας πούμε, ότι η φυσική μας εξέλιξη είναι το τέλος. Στον άνθρωπο σου που λες ότι τον αγαπάς και ότι αν φύγει, δεν θα υπάρχει ζωή για σένα, δεν θα υπάρχει αναπνοή, για ποιο πράγμα παρακαλάς; Να φύγεις εσύ πρώτος για να μην βιώσεις την απώλεια ή να φύγει ο άλλος για να μη βιώσει εκείνος τη δική σου απώλεια;

Το έχω σκεφτεί κι εγώ αυτό.

Εγώ δεν έχω δώσει απάντηση. 

Και τα δύο είναι εξίσου οδυνηρά. Για την ευθανασία τι γνώμη έχετε;

Δεν είμαι υπέρ. Θεωρώ ότι η ζωή είναι πολύτιμη και μόνο ο θεός μπορεί να σου την πάρει. Θα μου πεις «και είναι ωραίο να βασανίζεται ο άνθρωπος σου;» Όχι! Δεν μου αρέσει!

Τότε θα είστε και κατά της αυτοχειρίας.

Εννοείται.

Δε μπορούν όμως όλοι οι άνθρωποι να αντέξουν τα βάρη της ύπαρξης τους.

Πες μου εσύ, όταν δε μπορούν να σηκώσουν το βάρος μιας πραγματικότητας, πως βρίσκουν τη δύναμη να πέσουν στο κενό; 

Φαντάσου πόσο ανυπόφορη θά’ναι η πραγματικότητα τους για να προτιμήσουν το κενό.

Για να πέσεις στο κενό χρειάζεται μεγάλη δύναμη. Με την ίδια δύναμη θα μπορούσαν σίγουρα να ξεπεράσουν όλα τους τα προβλήματα. Γιατί δεν το κάνουν;

Ίσως γιατί ακόμα και την ύστατη στιγμή επιλέγουν το «Δώσε πόνο», που λέμε.

Δεν ξέρω, δεν ξέρω, αδυνατώ να το καταλάβω…Θα σου πάρω τσιγάρο τώρα (σ.σ. ενώ τόση ώρα δεν κάπνιζε, παίρνει ένα από τα τσιγάρα μου και το ανάβει)

Πείτε μου ποια τραγούδια θα περιέχουν οι παραστάσεις σας καλύτερα.

Λέω τα καινούργια φυσικά, του Σταμάτη αρκετά, το «Σίδερο κι ατμό» και ένα που μου αρέσει πολύ, τη «Χοντρομπαλού» του Ξαρχάκου. Έχω και κάποια λαϊκά μέσα, αλλά τα λέω με έναν άλλο τρόπο, σαν το «Θεέ μου Μεγαλοδύναμε», όχι όμως σαν ρεμπέτικο.

Και τραγουδάτε για «ντουμάνια» έχοντας ή όχι προσωπικές εμπειρίες;

Καθόλου (γέλια)

Και πως θα πείσετε;

Έλα ντε! Πώς; Πρέπει να παίξω το ρόλο μου, να γίνω χασικλού εκείνη την ώρα. Να γίνω πόρνη στους «Τρεις δολοφόνους» του Μάνου Χατζιδάκι επίσης! Το λέω αλήτικα το κομμάτι αυτό! Κοιτάξτε, ωστόσο, δεν ξέρω πόσο πείθω όταν τραγουδάω για ντουμάνια, αλλά είναι μία περίεργη συνθήκη: Ξεκινάει σαν προσευχή το κομμάτι και μετά αποκτά μιαν άλλη διάσταση. 

Αν υποτεθεί πως οι ψυχοτρόπες ουσίες…

(σ.σ. γελάει δυνατά)

Ήθελα να πω ότι μπορεί εσείς να είστε «εκεί» με το τραγούδι σας και μόνο.

Ακριβώς, μια καλή ερμηνεία μπορεί να με οδηγήσει στις παρενέργειες, ας πούμε, των ψυχοτρόπων ουσιών. Με θυμάμαι, πάντως, όταν ξεκίνησα την παράσταση, να παίρνω ένα – ένα τα τραγούδια και να μπαίνω μέσα στο θέμα τους. Το «Σίδερο κι ατμό» συμβαίνει σε μένα την ώρα που το λέω. Πιστεύω πως το σώμα μας από μόνο του σε ωθεί στην ερμηνεία όταν αντιλαμβάνεσαι τους στίχους του τραγουδιού. Δε λέει άλλα το στόμα και άλλα το σώμα μου όποτε τραγουδάω. 

Μιλήσατε πριν αρκετά για το θεσμό της οικογένειας, αλλά παιδιά δεν κάνατε. 

Δεν το είχα ποτέ σαν στόχο. Με έχει απασχολήσει το ερώτημα αυτό, αλλά πάλι μετά από χρόνια επιστρέφω στην αρχική μου σκέψη: Δεν θα ήθελα να κάνω παιδί, όχι γιατί έβρισκα θολό το τοπίο, αλλά ίσως γιατί όταν ήμουν στα 22 εγώ μεγάλωνα τις αδερφές μου. Πέρασα απ’ την ιστορία της μητρότητας και δεν ήθελα να ξαναμπώ σε μια πιο δική μου κατάσταση. Ήμουν πολύ υπεύθυνη και από πάνω από τις μικρότερες αδερφές μου. Μερικές φορές σκέφτηκα ότι θα το μετανιώσω, αλλά πάντα έλεγα μέσα μου: «Παιδί θες να κάνεις για νά’χεις κάποιον να σε γηροκομήσει;» Δεν είναι θέμα υποχρέωσης το παιδί για να έρθει στον κόσμο. 

Σήμερα, όταν ξυπνήσατε, ποια ήταν η πρώτη σκέψη σας;

Λέω «πω, πω, είναι Σάββατο και σήμερα δεν θα πάω στο γυμναστήριο» (γέλια). Γυμνάζομαι τα τελευταία 15 – 20 χρόνια. Ρώτησα επίσης τον σύζυγο μου, όταν πίναμε καφέ, «Σήμερα δεν θα μου ξαναπείς Χρόνια Πολλά;», γιατί χθες ήταν του Αγίου Δημητρίου και γιόρταζα. Είχα τον απόηχο της γιορτής μου που μου τηλεφώνησαν πάρα πολλοί φίλοι για ευχές. Είναι όμορφο να εύχεσαι σε κάποιον να ζήσει πολλά χρόνια και καλά. Το φχαριστήθηκα! Ε μετά είχα την έννοια να έρθω εδώ να κάνουμε τη συνέντευξη αυτή. Η αλήθεια είναι ότι έλεγα «Και τι θα βγω να πω; Δεν θα μου πάρει μιλιά αυτός»! Ξέρετε, δεν πιστεύω ότι είμαι καλή στις συνεντεύξεις. 

Το αντίθετο θα έλεγα!

Έτσι και με δεις στην τηλεόραση δε μπορώ να ανοίξω το στόμα μου. Και να μιλήσω, θα το σκεφτώ πρώτα 100.000 φορές.

Ίσως είναι το στήσιμο στην κάμερα εκεί.

Δεν την αγαπώ! Μου λεν για τηλεόραση και αφινιάζω! Να έχω ένα λόγο, να βγω, αλλά πολλές φορές βλέπω καλλιτέχνες να παίρνουν θέση σε πράγματα που δεν σχετίζονται. Εγώ θα βγω μόνο όταν έχω κάτι να πω, αλλιώς δεν υπάρχει λόγος να δείξω ούτε την ομορφιά μου, ούτε τις σκέψεις μου, ούτε την πνευματικότητα μου.

Εγώ πάντως λέω ότι τα έχετε όλα όσα αναφέρατε σε μεγάλο βαθμό. Σας ευχαριστώ γι’ αυτή τη συνέντευξη.

Εγώ ευχαριστώ, αφού τελικά συζητήσαμε για πολλά θέματα και σε βάθος.

 * Οι παραστάσεις με τίτλο «Οι γυναίκες μέσα μου» της Δήμητρας Παπίου, σε σκηνοθεσία SO 7, ξεκινούν τη Δευτέρα 5/11 και για όλες τις Δευτέρες του Νοέμβρη στη μουσική σκηνή «Σφίγγα» (Ακαδημίας & Ζωοδόχου Πηγής, πεζόδρομος Κιάφας 13, Αθήνα). Τιμή εισιτηρίου: 12 ευρώ στο μπαρ με μπίρα ή κρασί. 

Μητσοτάκης: Σε πανικό στη Βουλή – Αντί για απαντήσεις, επίθεση και «δεν ντρέπεστε» στην αντιπολίτευση (video)

6167665

Μητσοτάκης: Σε πανικό στη Βουλή – Αντί για απαντήσεις, επίθεση και «δεν ντρέπεστε» στην αντιπολίτευση (video)

«Ουδέποτε, δόθηκε καμία εντολή για συγκάλυψη», τόνισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης κοιτώντας τους συγγενείς των θυμάτων

Βουλή: Ο λόγος για τα άδεια έδρανα του ΚΚΕ και της Νέας Αριστεράς στην ομιλία της Κωνσταντοπούλου

6167422

Βουλή: Ο λόγος για τα άδεια έδρανα του ΚΚΕ και της Νέας Αριστεράς στην ομιλία της Κωνσταντοπούλου

Μετά την ολοκλήρωση της ομιλίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, οι βουλευτές των δύο κομμάτων επέστρεψαν στις…

Μητσοτάκης: Όλο το παρασκήνιο για τις εκκαθαρίσεις Μπρατάκου και Παπασταύρου

InCollage 20240328 205245331

Μητσοτάκης: Όλο το παρασκήνιο για τις εκκαθαρίσεις Μπρατάκου και Παπασταύρου

O Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται πως «παραίτησε» τους δύο στενούς του συνεργάτες προκειμένου να μην απολογηθεί…