Στον πόλεμο των λέξεων, που ορίζει από τη γέννησή της την πολιτική, η σκληρή Δεξιά ήταν πάντα πιο ξεσκολισμένη, πιο ειδική, πιο ευφάνταστη, πιο αδίστακτη. Πελεκούσε, έστριβε, τύλιγε ωραία – ωραία μια λέξη, μια φράση, ακόμα κι ένα στίχο, για να τα κάνει θηλιά στον λαιμό των αντιπάλων της. Για γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή – άρα ετοιμάζετε τον τρίτο γύρο. Ή εμείς ή αυτοί, άρα ετοιμάζεστε να εξοντώσετε τους αντιπάλους σας. Αυτές οι ενέδρες των λέξεων έκαναν τους παλιούς παππούδες, που πολλά είχαν δει τα μάτια τους, να συμβουλεύουν τα εγγόνια τους: Βρε, κρύβε λόγια! Και τις παλιές γιαγιάδες: Πρόσεχε, γιατί τα λόγια σου θα σε φάνε!
Κόσμος και κοσμάκης έπεσε θύμα αυτού του πολέμου. Χιλιάδες πλήρωσαν ακριβά μια λάθος λέξη ή και μια σωστή λέξη που άνοιξε φτερά σε λάθος χρόνο και τόπο. Τι σας είπε, κύριε μάρτυς; Ότι θα πάει μια μέρα φυλακή ο Παπαδόπουλος. Είπες κάτι τέτοιο, κατηγορούμενε; Το είπα, αλλά δεν το εννοούσα, κύριε πρόεδρε. Πέντε χρόνια φυλακή για να προσέχεις τι λες και τι εννοείς. Μάθαινε έτσι η δύσκολη Αριστερά, με τον δύσκολο τρόπο, σε δύσκολες συνθήκες παρανομίας ή μισοπαρανομίας, το μάθημά της. Να διαλέγει τα λόγια της, έτσι που να καταλαβαίνει το ακροατήριο, αλλά να μη γίνεται Κοκκινοσκουφίτσα όταν ο λύκος παραμονεύει.
Αυτή την τέχνη του λύκου η Δεξιά, όσο κι αν εκσυγχρονίστηκε, δεν την αφήνει. Ίσα – ίσα, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει επικίνδυνος στην πράξη για το καθεστώς τους, τόσο υποφέρουν οι λέξεις. Ομάδες αλήθειας, κυνηγοί συλλαβών και ασφαλίτες των λέξεων, σε πλήρη δράση. Κάθε τρεις και λίγο πυροβολούν με «ένοχες» λέξεις. Να φλέγεται η πράξη, με νόμους, αστυνόμους και απευθείας υπονόμους, αλλά με τη δύναμη πυρός των ΜΜΕ που στοχεύουν μονίμως προς τα αριστερά, να κυριαρχεί στην κατασκευασμένη επικαιρότητα κάποια λέξη. Να υποχρεώνονται οι «δράστες», ή και ο ΣΥΡΙΖΑ, σε εξηγήσεις, διευκρινίσεις, απαντήσεις, από θέση κατηγορούμενου.
Από τη μια, θέλουν να διασπάσουν και να αποσπάσουν με τη χρήση κρουστικών λέξεων την προσοχή για τα έργα τους. Από την άλλη, να φοβίσουν και να πειθαναγκάσουν τον λόγο της Αριστεράς σε καθεστωτική πειθαρχία, ξύλινη διάταξη κοινοτοπίας, κούρεμα της μορφής τέτοιο ώστε να χάνεται το περιεχόμενο. Αν μιλάς ξύλινα, θα φτάσεις τελικά και να σκέφτεσαι ξύλινα. Δεν χρειάζεται, φυσικά, εν αμύνη ευρισκόμενος, να καταφύγεις στην κρυψίνοια και τη στρεψοδικία του Μακιαβέλλι. Αλλά ανάγκη πάσα, πριν πεις αυτό που σκέφτεσαι, να σκέφτεσαι αυτό που θα πεις. Με επίγνωση της ενέδρας που είναι στημένη έξω ακριβώς από το στόμα σου…
Πηγή: Αυγή
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
