Η συντηρητική στροφή και ο Μαραντόνα

Το ένα είναι η εικόνα που βλέπουμε όλο και πιο συχνά, τους ποδοσφαιριστές που μπαίνουν στο γήπεδο να κάνουν τον σταυρό τους. Το άλλο ο πρόσφατος θάνατος του Μαραντόνα, με το οποίο θα κλείσω το σύντομο άρθρο μου.
 
Ο σταυρός των παικτών σίγουρα συμβολίζει μια στροφή προς τις πιο παραδοσιακές αξίες, όπως η θρησκεία. Από την άλλη όμως πλευρά, έχουμε όλο και περισσότερες αντιρατσιστικές εκδηλώσεις στο ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ, από θεατές και παίκτες. Τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα υπάρχει μεγαλύτερη ανοχή/αποδοχή σε μειονότητες που ήταν παλιότερα περιθωριοποιημένες ή και υπό διωγμό.
 
Η θέση της γυναίκας έχει επίσης βελτιωθεί. Μπορεί αυτό να μην εκφράζεται στο ελληνικό υπουργικό συμβούλιο, αλλά στο Ευρωκοινοβούλιο είναι αδύνατον να εκλεγεί επιτροπή χωρίς ισότιμη συμμετοχή γυναικών ή να οργανωθεί εκδήλωση χωρίς γυναίκες ομιλήτριες.
 
Υπάρχει φυσικά το 1989, η πτώση του τείχους του Βερολίνου και δύο χρόνια μετά η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Ένα κομμάτι της αριστεράς έσπευσε, συχνά δικαιολογημένα, να δηλώσει ότι είχε πάρει εδώ και χρόνια αποστάσεις από το σοβιετικό μοντέλο. Ήταν όμως το μοναδικό που υπήρχε: για τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών επρόκειτο για την κατάρρευση του κομουνισμού και των περισσότερων ιδεών της αριστεράς.
 
Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, από τις αρχές της δεκαετίας του 80 που είχε μπει στο προσκήνιο με τη Θάτσερ και τον Ρέηγκαν έδειχνε να θριαμβεύει. Μαζί με τον δικτάτορα Τσαουσέσκου έγινε η ταφή και της ιστορίας, της οποίας ορισμένοι κήρυξαν το τέλος.
 
 Έκανε κάτι σπασμωδικές κινήσεις να βγει από τον τάφο της, στις διαδηλώσεις εναντίον του πολέμου στο Ιράκ , στην Αραβική Άνοιξη ή στη Βολιβία του Μοράλες, αλλά επρόκειτο για «μεμονωμένα περιστατικά» που θάλεγε και ο κ. Χρυσοχοίδης. Αντίθετα με ότι συνέβαινε τη δεκαετία του 80 ή του 90, η συντηρητική παράταξη κέρδισε την πλειοψηφία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και οι περισσότερες χώρες της ΕΕ κυβερνώνται σήμερα από δεξιές κυβερνήσεις. Με καταλύτη το προσφυγικό/μεταναστευτικό πρόβλημα, η ενδυνάμωση της ακροδεξιάς και η εκλογή του Τραμπ έσπρωξαν το εκκρεμές δεξιότερα.
 
Αλλά πρόκειται για εκκρεμές. Κεντρικό ρόλο στην ιδεολογική κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού ήταν η στάση απέναντι στο κράτος και ο θρίαμβος του ιδιωτικού. «Η κυβέρνηση δεν λύνει προβλήματα, η κυβέρνηση είναι το πρόβλημα», ήταν το μότο του Ρέηγκαν. Τότε ήρθε η πανδημία για να τα αλλάξει όλα, όπως συμβαίνει ιστορικά με όλες τις μεγάλες πανδημίες. Ο ρόλος ενός Συστήματος Υγείας για όλους, του δημοσίου τομέα και των ιδεών της αλληλεγγύης ξανάρθαν στο προσκήνιο.
 
Οι βουλευτές της ΝΔ που έλεγαν να κλείσουν τα δημόσια νοσοκομεία έχουν κρυφτεί. Ο κ. Μητσοτάκης υποσχέθηκε την άνοιξη του 2020 «ένα νέο Εθνικό σύστημα Υγείας, σημείο αναφοράς για ολόκληρη την Ευρώπη ». Δεν έκανε τίποτα έκτοτε, αλλά δείχνει τη διεθνή τάση, που πρόσφατα υλοποίησε στις ΗΠΑ ο Μπάιντεν,  με γενναία αξιόλογα μέτρα.
 
Όταν δε εν μέσω πανδημίας έφυγε ο Μαραντόνα, ο φίλος του Φιντέλ Κάστρο  και του Ούγκο Τζάβες,  δεν τιμήθηκε απλώς ως ένας πολύ σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Οι παγκόσμιες εκδηλώσεις λατρείας υπογράμμισαν την αγωνιώδη αναζήτηση ηρώων και προτύπων, που δεν ξεχνούν τους απόκληρους αυτού του κόσμου και έχουν τα κότσια να τα βάλουν με το συντηρητικό κατεστημένο.

Πηγή:Tvxs

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr