Η προκλητική (αυτο;)επιστράτευση του αγιογράφου της οικογένειας Μητσοτάκη

Είναι ώρα αυτή για συζητήσεις, γύρω από  το πρόσωπο του Πρωθυπουργού; Αν είναι για όσους επιχειρούν να του προσδώσουν διαστάσεις …γίγαντα, γιατί δεν είναι και για τον αντίλογο που τους γειώνει;

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης απο τη θέση του δίνει μια μάχη αυτή τη στιγμή για να περιοριστεί το κόστος της χώρας από την επιδημία -και βρίσκεται ακομη στην αρχή. Κάνει ό,τι μπορεί. Με τα σωστά και τα λάθη του.

Δικαιούται κάθε σεβασμό και υποστήριξη σ’ αυτό. Όπως δικαιούται και η κριτική να τον αξιολογεί ανά πάσα στιγμή. Δεν είναι ώρα να κάνουμε ταμείο.

Αυτή την ώρα όμως διάλεξε ο καθηγητής Θαν. Διαμαντόπουλος να μιλήσει για την «πολιτική γιγάντωση» του Κυριάκου Μητσοτάκη.  Αυτό καταλαβαίνει;. Αλλά βιάζεται  αν δεν γίνεται προκλητικός. (Δημοσιεύονται στη στήλη <Αναγνώσεις>, όσα λέει).

Πριν τον  άκρατο έπαινο στον Κυριάκο προσπαθεί να δείξει την ειλικρίνειά του, αλλά    τον «δίνει» κανονικά, παραθέτοντας όσα πίστευε παλιότερα για τον ίδιο άνθρωπο. Ίσως για να μην του τα θυμίσουν άλλοι.

«Δεν είχε την ηγετική στόφα άλλων προβεβλημένων κομματικών στελεχών, ενδεχομένως και της αδελφής του». Ο πατέρας Μητσοτάκης έλεγε στον Διαμαντόπουλο ότι «η Ντόρα θα γίνει πρωθυπουργός», κάτι που δεν του είπε ποτέ για το γιο του.

Τον δίνει και για «την άνεση και το θάρρος με τα οποία μου είχε εκφράσει τις τελείως απαξιωτικές κρίσεις του για τον Δημήτρη Αβραμόπουλο».

Υπενθυμίζει πως το 2019 ο ίδιος είχε πει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης «έχει χαμηλή ‘συναισθηματική νοημοσύνη’, δηλαδή μικρή ικανότητα ‘ενσυναίσθησης’»

Γι’ αυτόν ήταν «ένα παιδί που μεγάλωσε σε συνθήκες θερμοκηπίου, που τα βρήκε όλα στρωμένα και έτοιμα,  επί χρόνια συναναστρεφόταν πρωτίστως ή αποκλειστικά άτομα και δη συνομηλίκους του από τα ανώτατα κοινωνικοοικονομικά στρώματα»

Έτσι τον  περιγράφει. Αλλά τώρα ανακαλύπτει ότι έπεσε έξω: «Δεν πίστευα  πως θα μπορούσε να μπει στο πετσί του μεροκαματιάρη, να ταυτιστεί με τον ξωμάχο, να νιώσει τον μαχητή της επιβίωσης».

Πότε συνέβησαν όλα αυτά μόνο ο ίδιος το ξέρει.

Από τότε που ο Διαμαντόπουλος είδε το φως το αληθινά, ο Μητσοτάκης μεταμορφώθηκε στα μάτια του. Μια « πολιτική γιγάντωση» συντελείται  ενώπιον του.

-»Μεγαλείο, ηθική της ευθύνης, αίσθηση της συνείδησης του χρέους, ικανότητα ποδηγέτησης, καθοδήγησης, προστασίας ενός λαού ολόκληρου. Ελάχιστους είχα ‘συναντήσει’ που να αναδεικνύουν όλα αυτά όπως ο σημερινός πρωθυπουργός».

 Δώστα όλα, δάσκαλε…

Μαζί με τον βασιλικό ποτίζονται και οι γλάστρες. Στον Κυριάκο οφείλουν πλέον οι άλλοι πολιτικοί.

‘Η διακυβέρνησή του σημαίνει «Η ευθύνη στη εξουσία»,  Σημαίνει, όμως, ακόμη και τροφοδοσία/ανθράκευση του ελληνικού πολιτικού συστήματος με κεφάλαιο κοινωνικής εμπιστοσύνης, που θα κάνει χρόνια να εξαντληθεί. Σε κάποιο βαθμό, και υπό την πίεση του κοινωνικού ρεύματος που διαμόρφωσε, μέχρι και τον Τσίπρα παρέσυρε προς την ηθική της ευθύνης».

Αλλά για να μην ξεχνάει στην υπηρεσία ποιων βρίσκεται ο  καθηγητής, εξηγεί  ότι πρόκειται περί … κληρονομικότητας:

‘Αυτή την τεράστια διαδρομή, αυτή τη συγκλονιστική προσωπική εποποιία ο Μητσοτάκης τη (δι)έγραψε, επειδή αισθανόταν ένα τεράστιο βάρος οικογενειακής ευθύνης, μια υποχρέωση να αντιπαλέψει και να συγκριθεί με πλήθος προγόνων, από τον Ελευθέριο Βενιζέλο μέχρι τον πατέρα του. Αυτός μεγάλωσε το δικό του. Και το γιγάντωσε μέσα στην κορωνοκρίση».

Τι του λείπει για να καταγραφεί ως «τεράστιο ιστορικό μέγεθος». Έχει τη συμβουλή: «Να μην μεθύσει από την επιτυχία του» και « να μην τον ‘ξεσκίσει’ η ελληνική κοινωνία». Για το τελευταίο μάλλον κάτι υποψιάζεται.

Ο σεβαστός καθηγητής είχε επικριθεί  για τη βιογράφηση  του  Κώστα Μητσοτάκη. Τώρα μας αποκαλύπτει ότι είχε επικριθεί ακόμη και από τον γιο του.

Αλλά κάνοντας μια αιφνίδια στροφή, πριν καν περάσει κρίση, βρίσκει ότι  πρόκειται για  διαμάντι. Τι ηγέτης….

Είναι ακριβώς αυτό στο οποίο ποντάρει ο επικοινωνιακός μηχανισμός στηρίζει τον Κυριάκο: να τον  αναδείξει σε στρατηλάτη.

Ο Διαμαντόπουλος του  αποδίδει σχεδόν μυθικές ιδιότητες. Γιατί; Επειδή ευρισκόμενος μπροστά τη κρίση  πήρε – συχνά με καθυστέρηση- τα μέτρα που του εισηγούνται οι ειδικοί.  Ό,τι θα έκανε  στη θέση του οποιοσδήποτε δηλαδή: το αυτονόητο.

Αλλα ο αγιογράφος του θέλει να μας υποβάλει ότι τα επινόησε ο ίδιος. Είναι στη γραμμή < ευτυχώς που κυβερνάει ο Μητσοτάκης, σκεφθείτε να ήταν ο Τσίπρας>.

Συνιστά πρόκληση: την ώρα που οι άνθρωποι αγωνιούν για τις οικογένειες τους και τον εαυτό τους, πετάγεται κάποιος πρόθυμος και τους τσαμπουνάει πόσο μεγάλος πολιτικός είναι ο εκλεγμένος Πρωθυπουργός. Εκλεγμένος και για όσα κάνει τώρα. Δεν τα προσφέρει από επιλογή. Ασκηση χρέους είναι

Αν είναι ηγέτης η οχι ο Κυριάκος, δεν θα το λύσουμε τώρα. Οταν έλθει η ώρα θα τα βάλουμε ολα κάτω: και τι έκανε πριν την κρίση, τι κάνει στη διάρκεια της, τι θα κάνει μετά.

Αλλά για έναν πολιτικό η αξιολόγηση δεν είναι μονοθεματική. Κρίνεται συνολικά και διαχρονικά.

Πόσο ηγέτης ήταν όταν δεν είχε το σθένος να επιστρέψει στον Αρχιεπίσκοπο της απόφαση της Ιεράς Συνόδου κατά την οποία ο κορωνοϊός δεν μεταδίδεται με τη μεταλαβιά -και τον αφησε να κάνει πάρτι στις  εκκλησίες για 2-3 εβδομάδες;

Θα αξιολογηθεί ο Πρωθυπουργός για όσα έκανε απ την ώρα που του έτυχε η κρίση. Και κανείς δεν πρόκειται να τους στερήσει τον έπαινο εκεί που του ανήκει.. Τουλάχιστον απο την πλευρά της δημοκρατικής Παράταξης. Η μικροψυχία ανήκει σε άλλους.

Αλλά ο καθηγητής στην δική του αξιολόγηση παραβλέπει βασικά στοιχεία, αν μιλάμε για ηγέτη: τις  μεθόδους που χρησιμοποίησε, για να αναδειχθεί.

Το ψέμα, την τυφλή αντιπολίτευση, τη διαπλοκή, τα χτυπήματα κάτω από τη  μέση, τους ακραίους, την  υπόθαλψη της μισαλλοδοξίας, την συσπείρωση των πιο τυχοδιωκτικών στοιχείων, την εναντίωση στις Πρέσπες, την κάλυψη  του  μίσους και ρατσισμού  στους μετανάστες, την  απόρριψη των νομικών ριζοσπαστισμών, την  ταύτιση με την οπισθοδρόμηση, την κουλτούρα του Αδωνι και του Βορίδη, την παραγωγή ακραίων βουλευτών.

Τον συνοδεύουν στο Διαδίκτυο. Θα κριθεί και η επίπεδη πολιτική του ανάλυση, ο  ρηχός λόγο του, η αδύναμη δημόσια παρουσία του, το κενό ουσίας στις σκηνοθετημένες εμφανίσεις του.

Αν πρέπει ολα αυτά να διαγραφούν λόγω της επιδημίας, να το συζητήσουμε. Άλλά ας μην κρυβόμαστε:

Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Όταν κάποιοι παιάνιζαν  ότι «ο Γιωργάκης έγινε Γιώργος». Τα είδαμε τα  αποτελέσματα εκείνης  της «γιγάντωσης»,  για την οποία ο ίδιος ακόμη επαίρεται  ότι μας έσωσε. Ο  Γιώργος από τη χρεοκοπία. Ο Μητσοτάκης από τον κορονοϊό.

Κρίμα για πανεπιστημιακό. Ο καθηγητής Διαμαντόπουλος δεν θα βρει έναν που να μην πιστεύει ότι επιστρατεύθηκε αυτήν ακριβώς την περίοδο στο πλαίσιο της διατεταγμένης προσπάθειας ηγετοποίησης του πρωθυπουργού.

Με αστειότητες σε κάποια σημεία. Δεν συνιστά «αίσθηση -καθήκοντος»  να  μην σε ενοχλούν οι  χειραψίες των περαστικών όταν πίνεις καφέ στις «45 στροφές» .

Αν μην τι άλλο, αυτό το κείμενο θα βρει μπροστά του μια αλήθεια: για να είσαι ηγέτης πρέπει αν είσαι ηγετικός. Η ηγεσία είναι ψυχική ιδιότητα: την έχεις  ή δεν την έχεις.

Αν  ο ίδιος βρίσκει ότι ο Κυριάκος απέκτησε ξανά αυτό το χάρισμα, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.

ΥΓ1: Ο Διαμαντόπουλος αποδίδει στον Κυριάκο Μητσοτάκη «συγκρότηση», ‘τεχνοκρατική επάρκεια», «μεθοδικότητα» «παρρησία». Επειδή είναι στοιχεία που διαθέτει πράγματι- θα δείξει χαρακτήρα, αν τον στείλει άκλαφτο για αυτά που γράφει Όπως έλεγε ο Λα Ραφουσκώ: «Το να επαινείς τους ηγεμόνες για αρετές που δεν έχουν είναι σαν να τους βρίζεις ατιμώρητα»   .

ΥΓ3. Τη φράση «εγεννήθη ημίν ηγέτης» είπε ο Ασημάκης Φωτήλας, όταν πρωτοσυνάντησε τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Πηγή: anoixtoparathyro.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr