Η Πιπιλή δεν είναι ο Τράγκας της πολιτικής;

Του Νίκου Μποζιονέλου

Σιχαίνομαι την υποκρισία και τους υποκριτές. Κυρίως όμως την αχαριστία.

Η Φωτεινή Πιπιλή ανήκει στους 300 βουλευτές. Μαζί με τη σάρα και τη μάρα (όχι τη Ζαχαρέα) και το κακό συναπάντημα που ανέδειξε στις τελευταίες εκλογές ο ελληνικός λαός. Η ψήφος, αν μη τι άλλο σεβαστή.

Ωστόσο, μετά την τελευταία δήλωσή της, το λιγότερο που αναμένω είναι τη δημόσια αποκήρυξή της από την ΕΣΗΕΑ, την άμεση (και όχι χρονοβόρα) διαγραφή της από τα μητρώα της δημοσιογραφικής ένωσης και φυσικά την καθολική αποκήρυξή της από τη δημοσιογραφική κοινότητα.

Η πρόεδρος του ΕΔΟΕΑΠ χαρακτηρίστηκε από την Πιπιλή ως «Παναγούλης της δημοσιογραφίας», επειδή «απείλησε δημόσια όλους τους δημοσιογράφους-βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που ψήφισαν τη ρύθμιση για την ένταξη του ΕΔΟΕΑΠ στον ΕΟΠΥΥ, να μην τολμήσουν και πατήσουν το πόδι τους στον ΕΔΟΕΑΠ για να πάρουν φάρμακα».

Με την κ. Σπανοπούλου διαφωνώ σε πολλά. Ωστόσο επικροτώ την πρότασή της για τους δημοσιογράφους-βουλευτές. Ανθρώπους που έγιναν δημόσια πρόσωπα χάρη στη δημοσιογραφία την οποία την έβαλαν στον καμπινέ, πάτησαν το καζανάκι και κάθισαν σε βουλευτικό έδρανο.

Ο Σίμος Κεδίκογλου, η Φωτεινή Πιπιλή, ο Γιάννης Μιχελάκης, ο Γιώργος Κοντογιάννης, ο Πάνος Παναγιωτόπουλος, ο Αργυρης Ντινόπουλος, ο Γιάννης Ανδριανός, ο Κωστής Γκιουλέκας και η Αννα Καραμανλή ήταν δημοσιογράφοι και είναι βουλευτές που ψήφισαν «ναι» στην ένταξη του ΕΔΟΕΑΠ στον ΕΟΠΠΥ αν και μιλάμε για ένα «ευγενές ταμείο», το οποίο προφανώς ΔΕΝ επιβαρύνει τον προϋπολογισμό. Και, άρα, δεν υπόκειται στις επιταγές της τρόικας.

Θέλω να πιστεύω όταν οι «9» το έπραξαν μόνο ελέω κομματικής πειθαρχίας αλλά δυστυχώς η πραγματικότητα είναι διαφορετική.

Δικαιούνται λοιπόν οι «9» περίθαλψη από τον ΕΔΟΕΑΠ; Σαφώς και όχι αφού, εκμεταλλευόμενοι ότι αναδείχθηκαν βουλευτές, επέλεξαν τη μοίρα του.

Κρατούμενο δεύτερον: Στάθης Παναγούλης. Στον πολιτικό στίβο από το 1977 ένας άνθρωπος με όνομα βαρύ. Ο αδερφός του, που τόσο αδικήθηκε από την ιστορία, Αλέκος Παναγούλης (τα παιδιά μας στα σχολεία ακόμη δεν διδάσκονται το story του αγωνιστή της Δημοκρατίας) θα έπρεπε να ήταν άγαλμα έξω από τη Βουλή αλλά επειδή ακριβώς δολοφονήθηκε (και δεν σκοτώθηκε σε τροχαίο) χάθηκε με τα χρόνια. Αντίστοιχο αγώνα είχε δώσει και ο αδερφός του, κρατούμενος από τη χούντα στις φυλακές Αβέρωφ.

Δεν δέχομαι από καμία σιτεμένη 62χρονη, όπως είναι η Πιπιλή, αφενός να χρησιμοποιεί το όνομα του Παναγούλη, αφετέρου να υποδεικνύει στον δημοσιογραφικό χώρο πώς να πορευθεί.

Για τους αδαείς, η Πιπιλή ξεκίνησε τη δημοσιογραφική της καριέρα το 1972 στην ΥΕΝΕΔ. Πρωτοπόρος μεν ως η πρώτη γυναίκα ρεπόρτερ στην ελληνική τηλεόραση αλλά ξεκίνησε επί χούντας. Και έκτοτε, συχνά πυκνά κάποια θέση κατείχε όπως αυτή του μέλους του Δ.Σ. της Εταιρείας Ενοποίησης Αρχαιολογικών Χώρων ως αρμόδια για θέματα επικοινωνίας. Τρέχα γύρευε…

Η Πιπιλή, που με την τσιριχτή της φωνή θέλησε άπαντες να θυμηθούν ότι –δυστυχώς- την εξέλεξαν σε βουλευτικό έδρανο, πήρε μια σαφή θέση. Μια άποψη. Δημοκρατία έχουμε, έστω κι αν αυτή έχει κενά (βλ. ΧΑ), σεβαστή.

Η επόμενη κίνηση όμως θα πρέπει να είναι μια δυναμική απάντηση της ΕΣΗΕΑ. Δυναμική, όχι σαν τις στάσεις εργασίας που μετατράπηκαν σε χειρότερες κι από στάσεις τρόλεϊ, έτσι;

Διότι, αν η Σπανοπούλου είναι Παναγούλης της δημοσιογραφίας, η Πιπιλή δεν είναι ο Τράγκας της πολιτικής;

Πηγή opinionsports.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr