Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα για τον Αλέξη Τσίπρα

Γράφει ο Μάξιμος

Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα για τον Αλέξη Τσίπρα, καθώς καλείται και φιλοδοξεί να γίνει ιδρυτής και ηγέτης ενός νέου κόμματος της αριστεράς, το οποίο με τη σειρά του φιλοδοξεί όχι μόνο να παίξει τον παραδοσιακό ρόλος της αριστερής αντιπολίτευσης, αλλά να κυβερνήσει τη χώρα.

Το εγχείρημα είναι δύσκολο και ο δρόμος προς τη δημιουργία του “ΣΥΡΙΖΑ των μελών, όπως αποκαλείται το νέο πολιτικό υποκείμενο, είναι σπαρμένος με νάρκες. Τις οποίες όπως είναι φυσικό ο Τσίπρας θα επιχειρήσει να εξουδετερώσει, έτσι που να μην εκραγούν κάτω από τα πόδια του και τα πόδια του κόμματος. Και στις πιο στριφνές περιπτώσεις να προκαλέσει μια ελεγχόμενη έκρηξη σε χρόνο και τόπο που δεν θα προξενήσει σημαντική πολιτική ζημιά στο νέο εγχείρημα.

Αυτά όμως δεν εγγυώνται σε καμιά περίπτωση ότι δεν θα υπάρξουν κατά τη διάρκεια του συνεδρίου που αρχίζει την Τετάρτη, ή και μετά από αυτό, ανεπιθύμητες εκρήξεις και παρενέργειες, καθώς και οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του Αλέξη Τσίπρα είναι όχι μόνο υπολογίσιμοι, αλλά και διαθέτουν πείρα και επιρροή. Και ορισμένοι από αυτούς, όπως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, και κύρος σε ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης της αριστεράς.

Συνεπώς ο Τσίπρας δεν καλείται να συνθέσει σε ενιαίο κόμμα μόνο κάποιες αποκλίνουσες συνιστώσες, αλλά και να συνθέσει σε ενιαία λογική τις αποκλίνουσες σε πολλά σημεία απόψεις και λογικές τάσεων και στελεχών.

Δύσκολα προβλήματα

Ποια είναι τα δυσκολότερα προβλήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξη Τσίπρας;
Πρώτον, η επεξεργασία μιας ρεαλιστικής γραμμής για τη διακυβέρνηση του τόπου, η οποία όμως δεν θα καταργεί τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ και ίσα-ίσα θα βασίζεται σ’ αυτά.

Δεύτερο και ακόμα δυσκολότερο, η άρνηση ορισμένων συνιστωσών και τάσεων να αποδεχτούν νέους κανόνες του εσωκομματικού παιγνιδιού, οι οποίο να συμβαδίζουν με τις νέες απαιτήσεις της κοινωνίας από το κόμμα.

Στο πρώτο ζήτημα υπάρχει στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ σημαντική αμφισβήτηση για διάφορες κινήσεις και πρωτοβουλίες του προέδρου του, και μπορεί κανείς να πει ότι έχει συγκροτηθεί ένα μέτωπο κριτικής για “δεξιά σ τροφή” , διολίσθηση προς τη σοσιαλδημοκρατία, ακόμα και διολίσθηση προς λογικές και τακτικές ΠΑΣΟΚ. Στις απόψεις αυτές πατάει σε κάποιο βαθμό, προσπαθώντας να τις πολλαπλασιάσει και να τις ωθήσει σε διασπαστικές κινήσεις, και η προπαγάνδα της ΝΔ και της κυβέρνησης.

Τη στιγμή αυτή πάντως η αλήθεια είναι ότι η εσωκομματική κριτική παρουσιάζεται μόνο σε ένα μέτωπο -στα αριστερά. Ενώ οι πιο μετριοπαθείς απόψεις, που θεωρούνται από κάποιους “δεξιές”, στοιχίζονται στο στρατόπεδο της πλειοψηφίας, αντιπαρατίθενται στην αριστερή κριτική και στηρίζουν τον Αλέξη Τσίπρα και την κεντρική πολιτική του κόμματος εν ονόματι του “αριστερού κινδύνου”.

Οργανωμένη δεξιά, ή μετριοπαθής τάση ή πτέρυγα στο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει από τη στιγμή που τα στελέχη της μετέπειτα ΔΗΜΑΡ έκλεισαν την πόρτα πίσω τους.

Έτσι, αν κάποιος παρακολουθεί τις δημόσια διατυπωμένες απόψεις και ξέρει στοιχειωδώς τι γίνεται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή μπορεί εύκολα να βγάλει το συμπέρασμα ότι ο Αλέξης Τσίπρας και η πλειοψηφία που τον στηρίζει δέχεται την κύρια πίεση από τα αριστερά. Και οι σχέσεις πλειοψηφίας και μειοψηφίας -με κύριο εκφραστή τη λεγόμενη “αριστερή πλατφόρμα” μόνο καλές δεν μπορούν να χαρακτηριστούν, μετά μάλιστα από όσα έχουν συμβεί στις οργανώσεις κατά τη διαδικασία εκλογής των συνέδρων.

Η “κουλτούρα ανοχής” σε δοκιμασία

Τα προβλήματα πολιτικής συνεννόησης, συνηθισμένα τόσο στο ΣΥΝ όσο και στο ΣΥΡΙΖΑ, όπου υπάρχει “κουλτούρα ανοχής και συνθέσεων” οξύνονται και οδηγούν σε ένταση από ένα απλό γεγονός: Ενιαίο κόμμα για την πλειοψηφία σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρχουν οι λεγόμενες συνιστώσες ως κόμματα μέσα στο κόμμα. Και επίσης σημαίνει περιορισμένα δικαιώματα για τις λεγόμενες τάσεις, οι οποίος υποτίθεται ότι είναι τάσεις ιδεών, αλλά με βάση την παράδοση του ΣΥΝ έχουν μια στοιχειώδη οργανωτική δομή και κατέρχονται στις κομματικές εκλογές με χωριστές λίστες.

Το γεγονός ότι ορισμένες συνιστώσες, όπως για παράδειγμα η ΔΕΑ (τροτσκιστική), ή το γνωστό ΔΗΚΚΙ, αρνούνται να “αυτοδιαλυθούν” αποτελεί πονοκέφαλο για τον Αλέξη Τσίπρα. Θα πρέπει , όπως πιέζουν πολλοί, να οδηγήσει τα πράγματα σε ρήξη και έξοδο ορισμένων; Ή θα πρέπει να δείξουν κι αυτός και η πλειοψηφία πνεύμα ανοχής και να δώσουν περιθώρια τουλάχιστον κάποιων μηνών για να πάρουν οι συνιστώσες χωρίς πίεση τις αποφάσεις τους -μέσα ή έξω από το ΣΥΡΙΖΑ;
Η ΚΟΕ πάντως (Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας) η μεγαλύτερη ίσως και η καλύτερα οργανωμένη συνιστώσα, έδειξε ένα δρόμο στους άλλους. Αποφάσισε όχι να διαλυθεί, αλλά “να αναστείλει” τη δημόσια παρουσία και δράση της.

Άγνωστο ακόμα είναι τι θα κάνει ο Μανόλης Γλέζος, ο οποίος αρνήθηκε δημοσίως τη διάλυση των συνιστωσών και βρίσκεται αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με πληροφορίες, σε διάλογο με το επιτελείο του Τσίπρα για να βρεθεί μια ενωτική λύση, όπως τουλάχιστον ισχυρίζονται οι φίλοι του.

Τέλος σοβαρό είναι το ζήτημα της εκλογικής καθόδου των τάσεων με χωριστές λίστες -οπότε επί της ουσίας ισχύει η αναλογική- ή με ενιαία λίστα, που αναφέρεται περισσότερο στο πλειοψηφικό και θεωρείται από την αριστερή πλατφόρμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη casus belli, γιατί καταργεί όπως έχει πει επανειλημμένα ένα δημοκρατικό κεκτημένο του Συνασπισμού.
Σε κάθε περίπτωση πάντως πρέπει κανείς να έχει υπόψη δύο πράγματα.

Πρώτον ο Αλέξης Τσίπρας θα κάνει παν το δυνατό για να αποφύγει τραντάγματα και ρωγμές σε μια κρίσιμη στιγμή της αναμέτρησης με τη ΝΔ. Το ίδιο ισχύει και για την αριστερή πλατφόρμα, η οποία φέρεται αποφασισμένη να τεντώσει όσο παίρνει το σκοινί αλλά σε καμιά περίπτωση δεν θέλει να το σπάσει.

Δεύτερον θα γίνει προσπάθεια τόσο με την εισήγηση του Αλέξη Τσίπρα όσο και με τις ομιλίες το συνέδριο να είναι “εξωστρεφές”, να μη βουλιάξει δηλαδή στο βάλτο των εσωκομματικών ισορροπιών, αλλά να ανοιχτεί στην αντιπαράθεση με τη σημερινή κυβέρνηση και στην πρόταση εξουσίας και διεξόδου του ΣΥΡΙΖΑ.