Η πανδημία του νεοφιλελευθερισμού

Μετά την απόδειξη του πατριωτικού καθήκοντος του πρωθυπουργού που συμπαρέσυρε και άλλους στο έναυσμά του, τι ακολουθεί;

Ένας ψευδεπίγραφος πατριωτισμός και αλληλεγγύη, σημείο των καιρών που γρήγορα παρέρχεται για ξαναφανεί η πραγματική όψη του κάλπικου πολιτικού νομίσματος των κυβερνώντων. Αυτοί που εδώ και μια δεκαετία για να μην πάμε πιο πίσω κόβουν με τον συστημικό μπαλτά μισθούς, συντάξεις, δικαιώματα, τώρα ξαφνικά θυμήθηκαν πως είναι αλτρουιστές και λόγω του ότι πλησιάζει και το ορθόδοξο Πάσχα αποφάσισαν αντί να ξανασταυρώσουν τον ελληνικό λαό με τα μνημόνιά τους, να τον βοηθήσουν. 

Φυσικά η βοήθειά τους είναι παροδική, σαν ένα πυροτέχνημα που γρήγορα θα σκάσει και θα χαθεί, έχοντας θολώσει για λίγο τα μάτια όσων καλοπροαίρετα γύρισαν το βλέμμα τους για να το δουν. Αυτό που θα μείνει όμως μετά, θα είναι ότι και πριν, μια χώρα ρημαγμένη και ένας λαός απομονωμένος στο σπίτι του, αντιστεκόμενος με ίδια μέσα στον ύπουλο εχθρό του κορoνοϊού.

Τα νοσοκομεία θα εξακολουθούν να ασθενούν, λόγω έλλειψης προσωπικού και υλικών μέσων, αυτά τα νοσοκομεία που κάποτε η κυβέρνηση ορκιζόταν ότι είτε θα τα κλείσει γιατί δεν χρειάζονται, είτε ακόμη καλύτερα θα τα κατεδαφίσει για να κτιστούν στην θέση τους πολυτελή ιδιωτικά, αυτά που σήμερα όχι μόνο σφυρίζουν αδιάφορα, χωρίς να έχουν προσφέρει τίποτα στην ελληνική κοινωνία, αλλά συνεχίζουν να τρέφονται παρασιτικά από τα κρατικά ταμεία, με τις ευλογίες ολόκληρης της κυβέρνησης ( 30 εκατομμύρια δεν τα λες και λίγα όταν δεν προσφέρεις ακόμη τίποτα). Και μην κρύβεται η λύση στον εθελοντισμό που παρακαλά, όταν θυμάται το αξίωμά του, ο υπουργός Υγείας.

Μήπως ήρθε η ώρα και εμείς να βαδίσουμε στα χνάρια των κυβερνώντων και να τρέξουμε για βοήθεια. Φυσικά και η λύση είναι ο εθελοντισμός και οι μέχρι στιγμής αιτούντες, ιδίως φοιτητές ιατρικής και άλλων συναφών σχολών, είναι μια καλή ευκαιρία για να καλυφθούν οι οργανικές ανεπάρκειες του δημοσίου συστήματος υγείας. Με άλλα λόγια, γιατί να προσλάβουν και να πληρώσουν νέο προσωπικό, αφού μπορούν τσάμπα να εκμεταλλευτούν την αγνή πρόθεση του καθενός για βοήθεια σε μία τόσο δύσκολη στιγμή. Άλλωστε, από τις 2000 προσλήψεις που θα έκαναν στα νοσοκομεία, αυτή την στιγμή έχουν προσληφθεί μόνο 350, ενώ πάνε και έρχονται γιατροί από αγροτικά ιατρεία και στρατιωτικές μονάδες για να γεμίσουν τα κενά. 

Αυτή η κυβέρνηση που θυσιάζει τα μισθά της που άξια τόσα χρόνια εισέπραττε, (άλλωστε τόσο έργο έχει να επιδείξει) όχι μόνο δεν προσλαμβάνει, όχι μόνο δεν ενισχύει τις κρατικές δομές αλλά συνεχίζει το κυβερνητικό της έργο απτόητη. Την ίδια ώρα που χαρίζει ένα χρόνο περιθώριο στα κανάλια για την πληρωμή της δόσης χρήσης των συχνοτήτων, την ίδια ώρα πετά ένα ξεροκόμματο στους εργαζόμενους της τάξης των 400 ευρώ τον μήνα και όχι φυσικά για όλους αλλά μόνο γι’ αυτούς που είναι στην ουσία άνεργοι, ή για να χρησιμοποιήσουμε και έναν όρο της εποχής, σε αναστολή εργασίας. 

Την ίδια ώρα που διπλασιάζει την ήδη υψηλή αποζημίωση προς τις ιδιωτικές ΜΕΘ στα 1600 ευρώ ημερησίως, δίνει 11 εκατομμύρια για διαφημίσεις σε γνώριμη διαφημιστική εταιρεία και τετραπλασιάζει τις αποζημιώσεις των μελών ΔΣ στα συνδικαλιστικά όργανα μεγάλων εταιριών  (βλ. ΣΤΑΣΥ, ΔΕΗ), κλείνει τα αυτιά στις φωνές των εργαζομένων υγείας που ζητούν τα αυτονόητα δηλαδή, μάσκες και γάντια και όχι εθιμοτυπικά χειροκροτήματα. 

Βέβαια, αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στην χώρα μας αλλά σχεδόν σε όλο τον ανεπτυγμένο δυτικό κόσμο. Στην Ευρώπη των τραπεζών που δεν δέχεται να βοηθήσει αν δεν εφαρμοστούν νέα μνημόνια. Στην Αμερική της ευημερίας που πληθαίνουν οι φωνές που λένε ας πεθάνουν και μερικοί αν είναι να σωθεί η οικονομία και να επανέλθει γρήγορα σε ρυθμούς ανάπτυξης. Για τα δεδομένα του νεοφιλελευθερισμού, οι θάνατοι είναι απλώς αριθμοί που αντισταθμίζονται με οικονομικούς δείκτες ανάπτυξης. 

Για τον νεοφιλελευθερισμό ο ιός είναι μια καλή πρώτη δοκιμή για το πόσο αντέχουμε να ζούμε χωρίς δικαιώματα. Για το πόσο αντέχουμε να ζούμε ήσυχοι και όχι ελεύθεροι (όπως έγραφε ο Θουκυδίδης). Μπορεί να είναι μια θεωρία συνομωσίας, μπορεί και να είναι απλώς η πρώτη πράξη του δράματος σε μία παράσταση διαρκείας που ο νεοφιλελευθερισμός ζητά να επιβιώσει όπως ο νέος αυτός ιός σε βάρος μας, ζητά να επιβιώσει κλέβοντας μας την ανάσα. Το ερώτημα είναι θα τον αφήσουμε;;;

* Ο Δημήτρης Δ. Παυλόπουλος είναι απόφοιτος τμήματος Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης ΕΚΠΑ

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr