Η παιδική αφέλεια της πλατείας Ομονοίας

Αν όχι παιδική, τότε σίγουρα εφηβική. Αλλά θα επιμείνω στις μικρότερες ηλικίες, διότι μπορεί η εφηβική ηλικία να έχει συχνά τον χαρακτήρα της ατρωτότητας, αλλά έχει συχνά και αυτόν της έντονης αυτο-αμφισβήτησης.

Τέτοιο στοιχείο δεν είδαμε χθες. Είδαμε μια διάχυτη αίσθηση υπέρμετρης χαράς για κάτι το ασήμαντο, ένα καινούριο συντριβάνι – ακριβώς όπως τα μικρά παιδιά. Είδαμε τον ορισμό της άγνοιας κινδύνου – όπως τα μικρά παιδιά βάζουν οτιδήποτε στο στόμα τους χωρίς να το σκεφτούν, έτσι και στον χθεσινό επίσημο συνωστισμό δεν υπήρχε ατομικό μέσο προστασίας ούτε για δείγμα. Και είδαμε επίσης να πλανάται πάνω από την Ομόνοια μια αίσθηση ασφάλειας, ίδια με αυτήν που έχουν τα μικρά παιδιά στην αγκαλιά της μάνας τους – ασφάλεια από την κριτική, ασφάλεια από τα φθονερά βλέμματα της πλέμπας και από οποιουδήποτε είδους επίθεση.

Κανένας δεν επρόκειτο να πειράξει την Αγία Οικογένεια, την ελίτ της πόλης και τους πρόθυμους που μαζεύτηκαν να βγάλουν φωτογραφίες με ένα συντριβάνι. Δεν πρόκειται να ζημιωθούν από τον κορονοϊό, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, διότι οι περισσότεροι από όσους μαζεύτηκαν χθες έχουν εύκολη πρόσβαση σε τεστ και μπορούν να είναι σχετικά σίγουροι ότι δεν είναι φορείς. Δεν επρόκειτο να διακοπεί το «πάρτι» διότι σίγουρα τα ΜΑΤ δεν θα έραιναν την Ομόνοια με χημικά και χθες βράδυ μάλλον θα ήταν λίγο πιο εύκολο να μπεις στην πλατεία ακάλεστος από ό,τι στη Βόρειο Κορέα.

Πιο σημαντικά, πίστευαν όλοι αυτοί ότι η φιέστα θα γίνει σε κενό κριτικής διότι υπάρχουν, σαν μια πολυδιάστατη μητέρα, τα ΜΜΕ – τα ίδια ΜΜΕ που έψαχναν πριν λίγες μέρες για «τρομοκράτες» σε πλατείες με νέα παιδιά και στα πεζοδρόμια έξω από τα σπίτια τους.

Ποιος μεγαλοδημοσιογράφος θα κριτικάρει τα χθεσινά εγκαίνια; Μήπως περιμένουμε κάτι από την σύζυγο του Δημάρχου που τα οργάνωσε; Μήπως περιμένουμε κάτι από τους ιδιοκτήτες των οποίων τα χρέη χαρίστηκαν; Ή από ένα ευρύ σύστημα «φιλικών» Μέσων που μοιράστηκε 20 εκατομμυριάκια σε καιρούς αναμφίβολα στεγνούς;

Όχι, καλά κάνει η κυβέρνηση, ο δήμος, όποιος ήταν εκεί να μην περιμένει κριτική από αυτήν την πλευρά. Το πολύ-πολύ κάποιος θα ψελλίσει ένα «απρέπεια, μωρέ», στο τέλος των διθυράμβων για την αισθητική της «Αθήνας που αλλάζει».

Όμως η αφέλεια έγκειται στο πως πιστεύουν ότι αυτό είναι αρκετό. Πως η φούσκα που δημιουργούν γύρω από τους πολίτες τα ΜΜΕ είναι αρκετά μεγάλη για να εγκολπώσει όλη την κοινωνία, και πως είναι άσκαστη. Πως το γλείψιμο, η μονομερής παρουσίαση, η απόκρυψη και τα ψέμματα από οθόνης, ηχητικών κυμάτων και χαρτιού είναι αρκετά.

Η παιδική αφέλεια των «ευγενών» είναι ότι θαρρούν πως κανείς δεν πρόκειται να φέρει αντίρρηση. Ότι θα κάνουν ό,τι γουστάρουν και θα τους σώζει πάντα, δεν ξέρω, η ομορφιά και η λάμψη τους, το πόσο καλοντυμένοι, καλοί οικογενειάρχες, πιστοί Χριστιανοί είναι, το χαμόγελο του δημάρχου, η επιτελικότητα και οι προσωπικές αποφάσεις του Αλέν Ντελόν-Μωυσή και η πίστη όσων τα διαβάζουν αυτά ότι διαβάζουν την αλήθεια.

Να τη θυμάστε αυτή την αφέλεια. Αυτά τα χαμογελαστά, συνωστισμένα πρόσωπα, που θαρρούν ότι το βασίλειο τους ανήκει και οι υπήκοοι θα σκύβουν το κεφάλι και δε θα βλέπουν τι συμβαίνει μέσα στο παλάτι. Ή στο καινούριο συντριβάνι της πλατείας.

ΥΓ. Να θυμάστε και το χαμόγελο του δημάρχου που σήμερα σας λέει ότι δεν υπήρξε φιέστα, δεν υπήρξαν εγκαίνια, διότι δεν έγιναν ομιλίες. Έχει δίκιο ο δήμαρχος — δεν φτάνουν οι φωτογραφίσεις, η επίδειξη και το «σοσιαλάηζινγκ». Άλλωστε οι φιέστες έχουν και Πρωτοψάλτη.

Πηγή: info-war.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr