Τι καλά που θα ήταν να είχε πετύχει η προσπάθεια του μεγάλου εθνάρχη, Κωνσταντίνου Καραμανλή και να είχαμε καταφέρει να γίνουμε Ευρωπαίοι. Η προσπάθεια όμως απέτυχε καθώς αποτύχαμε εμείς οι ίδιοι να κάνουμε την υπέρβαση και να ξεπεράσουμε τα πάθη και τις ιδιαιτερότητές μας.

Αντί να χρησιμοποιήσουμε τα μέσα που μας έδωσε η Ε.Ε τις χρυσές, για την Ελλάδα, δεκαετίες του ’80, ’90 και ’00, προκειμένου να γίνουμε μια οργανωμένη κοινωνία με ίσες ευκαιρίες και προοπτικές για όλους, με υποδομές για την αγορά και γερές βάσεις στην κοινωνία με την ενίσχυση της παιδείας, εμείς αρκεστήκαμε στην ικανοποίηση μικρών προσωπικών εξυπηρετήσεων, με παράλληλο στόχο την ανάδειξή μας ως παράγοντες, στο στενό φιλικό και οικογενειακό περιβάλλον μας.

Το λυπηρό συμπέρασμα είναι ότι ακόμη και σήμερα, ένα βήμα πριν το τέλος, εξακολουθούμε να είμαστε με ένα κινητό στο χέρι και να λέμε με ύφος σίγουρο κλείνοντας το μάτι πονηρά στους παρευρισκόμενους…”μείνε ήσυχος, θα σε φτιάξω…”

Είναι σαφές ότι κάναμε λάθη σαν λαός και ένα από τα μεγαλύτερα ήταν ότι νομίσαμε ότι είμαστε πιο έξυπνοι από τους άλλους. Είτε οι άλλοι ήταν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας είτε οι ίδιοι οι συμπολίτες μας. Κυκλοφορούσαμε για μια δεκαετία με καινούργια αυτοκίνητα που δεν μπορούσαμε να έχουμε, αγοράσαμε σπίτια σε τιμές που δεν μπορούσαμε να έχουμε και κάναμε διακοπές στα καλύτερα ξενοδοχεία της Μυκόνου με πιστωτική κάρτα.

Για πολλούς φταίνε οι πολιτικοί για την κατάντια της χώρας. Για άλλους φταίνε τα ξένα συμφέροντα που θέλουν τον Ελληνικό λαό υποτελή (λες και είχαμε κάτι που απειλούσε την οντότητα τους). Για άλλους φταίνε οι τράπεζες που μας “φόρτωσαν” με δάνεια. Δεν ακούς όμως πολλούς να αναλογίζονται τις δικές τους ευθύνες για τα πιο πάνω και αυτό είναι ανησυχητικό. Για να διορθώσεις κάτι που δεν πάει καλά θα πρέπει πρώτα να αναγνωρίσεις το λάθος.

Πολύ φοβάμαι ότι η μη αποδοχή των δικών μας ευθυνών θα φέρει πολύ χειρότερα αποτελέσματα από αυτά που περιμένουμε. Το ξαφνικό σοκ του κουρέματος, δηλαδή της επίσημης παραδοχής της χρεοκοπίας της χώρας, ενδέχεται να δημιουργήσει εμφύλια εμπλοκή μεταξύ κοινωνικών ομάδων.
Η κατάλυση της “δημοκρατίας” με κάποια μορφή επανάστασης είναι η μόνη λύση για να εξυγιανθεί η κοινωνία μας, να αυτοκαθαρθεί και να επαναπροσδιοριστεί μέσα από νέες δομές, βασισμένες στην ενίσχυση της παιδείας.

Ίσως να μην το αντέχει ο νους μας γιατί έχουμε μάθει να υπολογίζουμε μέχρι αύριο και η σκέψη ότι θα πρέπει να χυθεί αίμα και να πεινάσουμε πριν δούμε καλύτερες μέρες είναι μια αναπάντεχη πραγματικότητα, αλλά κατά τη γνώμη μου η καταστροφή που περιγράφω είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να αναγενηθούμε σαν έθνος, να αποκτήσουμε όραμα σαν λαός και να πορευθούμε στο μέλλον αλληλέγγυοι.

Στείλτε μας και τις δικές σας απόψεις στο [email protected]