Η "Οδύσσεια" των μεταναστών- εργατών γης που δέχθηκαν επίθεση με πυροβολισμούς στη Μανωλάδα

Μετά την επίθεση από τους επιστάτες της φραουλοφυτείας έφυγαν από τη Μανωλάδα όμως μέχρι και σήμερα δέχονται απειλές οι τέσσερις μετανάστες εργάτες γης που μιλούν στο Έθνος.

Την ίδια ώρα η αναζήτηση τροφής και στέγης για τους τέσσερις μετανάστες είναι ένας καθημερινός αγώνας ενώ ακόμη δεν έχουν λάβει τα δεδουλευμένα τους την ωρα που οι δύο δράστες του επεισοδίου που δυσφήμησε τη χώρα μας διεθνώς, μετά και την επικύρωση της αθωωτικής απόφασης από τον Αρειο Πάγο, κυκλοφορούν ελεύθεροι.

«Η μάνα μου είναι άρρωστη και τα αδέλφια μου, τρία κορίτσια και ένα αγόρι, όλοι μικρότεροι, περιμένουν από εμένα βοήθεια. Τις σπάνιες φορές που επικοινωνώ μαζί τους, τους λέω να κάνουν υπομονή, τα πράγματα θα φτιάξουν. Είναι δύσκολο να τους εξηγήσω ότι στην Ελλάδα, ενώ υπάρχει μεγάλη ευαισθησία και -πολύ σωστά- τιμωρούνται αυστηρά όσοι κακοποιούν τα ζώα, εκείνοι που κακοποιούν ανθρώπους, όπως συνέβη με εμάς, που δεχθήκαμε δολοφονικούς πυροβολισμούς, στην ουσία μένουν ατιμώρητοι», λέει στο «Εθνος της Κυριακής» ο 33χρονος Λίτον Χαν.

«Και δεν είναι μόνο αυτό. Μόλις αποφυλακίστηκαν οι δράστες των πυροβολισμών, παράγοντας της τοπικής Αστυνομίας έσπευσε να με προειδοποιήσει: Κινδυνεύεις, μπορεί να δημιουργηθούν φασαρίες, πρέπει να φύγεις από τη Μανωλάδα…».

Του απάντησα ότι «έχω εργαστεί και περιμένω να πάρω τα χρήματά μου, 3.350 ευρώ. Μετά θα φύγω», όμως εκείνος επέμεινε: «Δεν μπορείς να μείνεις, καλύτερα για σένα να φύγεις».

Για τον Λίτον και τους άλλους εργάτες γης που διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους, ξαφνικά όλες οι πόρτες έκλεισαν. Οπως περιγράφει, μολονότι οι υπόλοιποι επιχειρηματίες της Μανωλάδας ισχυρίζονταν ότι δεν βρίσκουν εργάτες, κάθε φορά που τους ενοχλούσε κάποιο από τα 35 θύματα της επίθεσης για να ζητήσει δουλειά έβρισκαν δικαιολογίες για να τους αρνηθούν.

Οι πιο συνηθισμένες απαντήσεις ήταν «εσύ δεν ήσουν στη φραουλοφυτεία;» ή «ξέρεις, αυτήν τη στιγμή δεν χρειάζομαι εργάτες, ίσως αργότερα».

«Μερικοί γνώριζαν και τα μικρά μας ονόματα», λέει ο Λίτον. «Οσοι τελικά κατάφεραν να βρουν δουλειά στη γύρω περιοχή, στην Κρήτη ή σε άλλα σημεία της χώρας, απέφυγαν να αναφέρουν ότι πριν είχαν εργαστεί στις φράουλες της Μανωλάδας. Δεν μας θέλουν πλέον εκεί. Μάλιστα η Αστυνομία έχει ήδη συλλάβει τρία άτομα, από τους απλήρωτους εργάτες, επειδή δεν είχαν άδεια παραμονής. Οι δράστες των πυροβολισμών ελεύθεροι, τα θύματα στη φυλακή!».

Οσο για τη νέα του ζωή στην Αθήνα και την προσπάθειά του να κάνει ένα νέο ξεκίνημα, ο Λίτον Χαν μιλά με ευγνωμοσύνη για τον φίλο του Τζόσιμ, που προσωρινά του προσφέρει τροφή και στέγη, καθώς μοιράζονται το μικρό δωμάτιο που εκείνος νοικιάζει σε ένα παλιό κτίριο στο κέντρο της Αθήνας.

«Πάνε δύο μήνες που με φιλοξενεί ο Τζόσιμ. Για μένα είναι κάτι καλύτερο και από αδελφός. Εργάζεται σε συνεργείο διανομής διαφημιστικών, με σύστησε να εργαστώ κι εγώ εκεί, όμως δεν χρειάζονται άλλους. Εως πότε, όμως, θα με φιλοξενεί; Πρέπει να βρω οποιαδήποτε δουλειά. Κάθε μέρα βγαίνω στους δρόμους, ρωτάω σε μαγαζιά, αν με θέλουν να εργαστώ. Κάποιοι μου λένε άσε ένα κινητό και θα σε ειδοποιήσουμε. Γνωρίζουμε ότι η αναζήτηση δουλειάς είναι δύσκολη και για τους ίδιους τους Ελληνες, ειδικά στην Αθήνα. Αν δεν τα καταφέρω εδώ, θα πρέπει να αναζητήσω αλλού την τύχη μου, ίσως σε αγροτικές δουλειές στην Κρήτη, την Καλαμάτα ή τη Βόρεια Ελλάδα».

«Μία σκέψη με βασανίζει, πώς γίνεται να θεωρούν εμάς κακούς, που δεν έχουμε πειράξει άνθρωπο, που υπομένουμε απίστευτες ταπεινώσεις και προσβολές, και κείνοι που μας φέρθηκαν με τον πιο απάνθρωπο τρόπο, αυτοί που πήγαν να μας σκοτώσουν, να παραμένουν ατιμώρητοι και ασύδοτοι;» αναρωτιέται ο 34χρονος Ραζούλ Χουαλαντάρ.

«Κοντεύουν δύο χρόνια από τότε που μαζευτήκαμε μπροστά στη φραουλοφυτεία ζητώντας να πληρωθούμε τα μηνιάτικά μας. Μας απάντησαν με βρισιές, απειλές και τελικά πυροβολισμούς…».

Ο Ραζούλ σηκώνει την μπλούζα του και δείχνει στον φακό τα μικρά, αλλά ανεξίτηλα σημάδια, διάσπαρτα στο κορμί του, από τους πυροβολισμούς των επιστατών της φραουλοφυτείας. Μας εξηγεί, μάλιστα, ότι τα σκάγια δεν έχουν αφαιρεθεί, τα περισσότερα είναι βαθιά μέσα στο σώμα του.

Μας απείλησαν ότι θα υπάρξει και… συνέχεια!

«Φύγαμε από τη Μανωλάδα επειδή προσπάθησαν να μας φοβίσουν ότι μένοντας εκεί κινδυνεύουμε. Δηλαδή δεν κατάφεραν με τους πυροβολισμούς να μας εξοντώσουν και μας απείλησαν ότι θα υπάρξει και… συνέχεια! Είμαι απλήρωτος από την εργασία μου, μου χρωστάνε 2.150 ευρώ.

Συνολικά χρωστάνε σε όσους δεχθήκαμε τους πυροβολισμούς 200.000 ευρώ και όχι 40.000, όπως ισχυρίστηκαν οι συνήγοροι του επιχειρηματία στο δικαστήριο», επισημαίνει ο Ραζούλ Χουαλαντάρ, ο οποίος φιλοξενείται και αυτός από συμπατριώτες του, που όμως και οι ίδιοι αδυνατούν να συνεχίσουν να βοηθούν, επειδή το πενιχρό τους εισόδημα δεν επαρκεί.

«Αναζητώ οποιαδήποτε δουλειά. Εχω άδεια παραμονής μέχρι τον Οκτώβριο του 2015. Ολοι οι εργάτες στη φραουλοφυτεία από το Μπανγκλαντές είμαστε άνθρωποι φιλήσυχοι και έντιμοι, δεν κάνουμε φασαρίες, δεν μας αρέσει η βία. Τώρα μας έχουν στιγματίσει ότι φταίμε που έγινε το κακό στη Μανωλάδα και την ίδια ώρα τα δικαστήρια, μαθαίνουμε, δεν τιμωρούν όπως πρέπει το έγκλημα και τις αδικίες που έγιναν σε βάρος μας…». «Οι δικοί μου πίσω στην πατρίδα, στο Μπανγκλαντές, καλλιεργούν ρύζι, όμως είναι λίγα τα χρήματα που παίρνουν και περιμένουν από εμένα», λέει ο 27χρονος Ανουάρ Χουσεΐν. «Πίστευα ότι μόλις εισπράξω την αμοιβή από τη δουλειά μου, 3.600 ευρώ, θα μπορούσα να βοηθήσω την οικογένειά μου. Μάταια…».

Ο Ανουάρ μιλά για το όνειρο να βρεθεί στην Ευρώπη και ειδικά στην Ελλάδα, μία χώρα για την οποία στην πατρίδα του μιλούν με ιδιαίτερο θαυμασμό. «Ηρθα στη χώρα σας πριν από 4 χρόνια. Το ίδιο το ταξίδι μέχρι εδώ ήταν μια απίστευτη περιπέτεια, με αμέτρητες νύχτες αγωνίας. Πρώτα μέσω Τουρκίας, μετά στη θάλασσα, κατέληξα εδώ, συνάντησα συμπατριώτες μου και βρήκα δουλειά στη Μανωλάδα. Στην αρχή ήμουν ευτυχής. Ετσι νόμιζα και δεν με ένοιαζε που προσωρινά θα ζούσα σαν το αγρίμι, στις πρόχειρες καλύβες, αρκεί να μπορέσω να βγάλω λίγα χρήματα να βοηθήσω την οικογένειά μου.

Τελικά από τη δουλειά μου με πλήρωσαν με… σκάγια! Οταν στην οικογένειά μου έμαθαν ότι τραυματίστηκα, κόντεψαν να τρελαθούν από την αγωνία, μέχρι να τους πω ότι ήμουν καλά. Τώρα ψάχνω οποιαδήποτε δουλειά στην Αθήνα…».

Δίπλα του ο 24χρονος Αλάμ Σεκ, έζησε κι αυτός τον εφιάλτη της Μανωλάδας. Περιμένει ακόμα να πληρωθεί τα 2.800 ευρώ που δούλεψε, για να βοηθήσει την οικογένειά του. Μέχρι τότε φιλοξενείται από φίλους στον Κεραμεικό. «Σκοπός μας δεν ήταν να κάνουμε φασαρία, αλλά να διεκδικήσουμε τα χρήματά μας. Τελικά καταλήξαμε στον δρόμο, χωρίς να ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Ευτυχώς πολλοί Ελληνες μας συμπαρίστανται ακόμα και σήμερα. Ωστόσο η Δικαιοσύνη μάς απογοήτευσε…».

Πηγή: alterthess.gr