Η νίκη των originals και ο μύθος του 32% του ΣΥΡΙΖΑ

Φοβάμαι πως αν αρχίσω σήμερα να γράφω συναισθηματικά μετά από τη σαρωτική, ορμπανικού και ερντογανικού τύπου νίκη της ΝΔ θα ξεφύγω. Θα έγραφα για τον πραγματικό λόγο που πιστεύω πως οι Έλληνες επέλεξαν να δώσουν στον Κυριάκο Μητσοτάκη λευκή επιταγή που όμοια της δεν έχει λάβει κανένας πρωθυπουργός μετά την κρίση. Θα έγραφα για τους συμπολίτες μας από την Εύβοια που έβαψαν μπλε τα καμμένα δάση τους. Θα έγραφα για τους συμπολίτες μας στας Σέρρας που επιβράβευσαν μια τραγωδία και κυρίως την αλητεία που την ακολούθησε, με την πανηγυρική επανεκλογή του ανθρώπου που εκτός από την ευθύνη, έφερε και ένα επίθετο που ήταν από δεκαετίες εκπαιδευμένοι να σταυρώνουν αυτομάτως.

Θα έγραφα κι άλλα για την «Επικράτεια». Τις αποκαλύψεις περί ακραίας διαφθοράς που αντί να τους αποθαρρύνει όλους, τελικά τους έκανε να αναζητούν τον τρόπο να φτάσουν κοντά στην πηγή της. Τη νοοτροπία του ραγιά που στα δύσκολα φαίνεται, τον μεγάλο μύθο του πιο ατίθασου λαού και τα αλαζονικά αυταρχικά χαμόγελα που ξέρω ότι θα έρθουν και θα μου λένε «δε στα λεγα;»

Για όλα αυτά θα έγραφα, αλλά θα έβρισκα τον μπελά μου γιατί δε σέβομαι τον κυρίαρχο «σοφό» λαό.

ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ – Οι originals επέστρεψαν

Η αλήθεια είναι ότι κανένας λαός δεν είναι σοφός. Είναι όμως ενστικτώδης και πολλές φορές το ένστικτο στην πολιτική είναι ακόμη σημαντικότερος παράγοντας από την ίδια την πολιτική.

Ενστικτωδώς λοιπόν μεγάλες μάζες απομακρύνθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ για έναν απλό (αλλά μάλλον όχι μοναδικό) λόγο:

Σημαντικές μάζες που έβλεπαν ένα κόμμα χωρίς ιδεολογική ταυτότητα να διεκδικεί την ψήφο Αριστερών, Κεντρώων και Δεξιών, τελικά επέλεξαν τους original εκφραστές των πολιτικών αυτών χώρων. Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε άνοιγμα στα δεξιά, τόσο οι Αριστεροί πήγαιναν προς το ΚΚΕ. Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ ανοιγόταν προς το κέντρο, οι Κεντρώοι διάλεγαν τον παραδοσιακό εκφραστή τους. Και όποτε ο ΣΥΡΙΖΑ ξανακοίταζε αριστερά για να δει τι κάνουν όσοι απομακρύνθηκαν όταν κοίταζε δεξιά, τότε οι Δεξιοί επέστρεφαν στο μεγάλο τους σπίτι. Ξέρετε, αυτό στην «πολυκατοικία». Χωρίς ιδεολογική ταυτότητα, έγινε ταυτόχρονα “πολύ αριστερός για τους Δεξιούς, πολύ δεξιός για τους Αριστερούς και όχι αρκετά κεντρώος για τους Κεντρώους”. Κάπως έτσι βρεθήκαμε να μιλάμε για τρεις νικητές στη χθεσινή αναμέτρηση: ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ – Οι originals των 70s, 80s, 90s και 00s, επέστρεψαν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να μεγαλώσει, όχι εντάσσοντας κόσμο από άλλους χώρους στις γραμμές του, αλλά ξεχαρβαλώνοντας τις ίδιες τις γραμμές του, ελπίζοντας να χωρέσουν περισσότερους. Μαντέψτε όμως, σε πόσους αρέσουν οι ξεχαρβαλωμένες γραμμές: πολύ σωστά, ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ.

Αν σε ένα μαντρί έχεις 100 πρόβατα και θέλεις να τα αυξήσεις, τότε πρέπει να βγεις, να μαζέψεις μερικά (ή πολλά) απ’ έξω, να τα φέρεις μέσα και να τα κλείσεις εκεί, μαζί με τα υπόλοιπα. Αν έχεις τη φαεινή ιδέα απλά να ανοίξεις την περίφραξη ελπίζοντας ότι κάποια αδέσποτα πρόβατα απλά θα έρθουν και θα μπουν μόνα τους στο δικό σου μαντρί, τότε οι πιθανότητες είναι να φύγουν και τα δικά σου.

Το μαντρί του 32%

Θα μου πεις: Μα συγκρίνεις τους ψηφοφόρους με πρόβατα; Πρώτον, ναι. Και δεύτερον, το παράδειγμα με το μαντρί και τα πρόβατα με βόλευε λεκτικά και με φέρνει στο δεύτερο σχόλιο που αφορά το «μαντρί του 32%»:

Εδώ και τρία χρόνια, φημολογούνταν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα έκανε εκλογές. Μέσα στην πανδημία, μετά τις φωτιές, μετά τις υποκλοπές, μετά τα Τέμπη. Σε κάθε μία από αυτές τις στιγμές, υψηλόβαθμα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έλεγαν μονίμως ένα πράγμα σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις: «δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει λιγότερο από το 32% του 2019». Λες και τους το χρωστούσαν. Λες και υπέγραψε κάποιος κανένα συμβόλαιο που τον ανάγκαζε να ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ μέχρι να ξαναβγεί κυβέρνηση. Λες και στις εκλογές κρίνονται μόνο οι κυβερνήσεις και όχι οι αντιπολιτεύσεις. «Το 32 είναι το πάτωμα και από εκεί εμείς ανεβαίνουμε ενώ οι άλλοι πέφτουν», επαναλάμβαναν και τσατίζονταν που δεν το καταλάβαινες.

Και εκεί που περίμεναν την εξουσία να πέσει στα χέρια τους σαν ώριμο φρούτο, τελικά τους ήρθε στο κεφάλι ολόκληρο το κλαδί. Μέσα στο όμορφο αφήγημα που είχαν στήσει, «ξέχασαν» ότι οι ψήφοι μαζεύονται μια-μια. Ότι τα μέλη δεν αρκεί να τα έχεις εγγεγραμμένα, αλλά ενεργά. Ότι δεν αρκεί να έχεις μια βιβλιοθήκη γεμάτη Αλτουσέρ, Φουκώ, και Αγκάμπεν, αλλά να μπορείς και να μιλήσεις σε έναν κανονικό άνθρωπο για κανονικά -βαρετά- προβλήματα. Και ότι το γεγονός πως οι χρήστες του twitter σπάνε πλάκα με τις γκάφες ενός -όποιου-πρωθυπουργού, δεν είναι «βαριά πολιτική μεταβλητή».

Σήμερα ψάχνουν τον ένοχο εντός των τειχών. Τσάμπα κόπος. Δεν είναι αποτυχία του ενός αλλά του συνόλου, όπως ακριβώς και η νίκη της ΝΔ δεν είναι επιτυχία του Κυριάκου Μητσοτάκη αλλά ολοκλήρου του σκληρού κομματικού του μηχανισμού που λειτουργούσε άρτια εδώ και τέσσερα χρόνια, την ώρα που άλλοι έκαναν χαβαλέ.

Ένας πολιτικός που με εγκληματικές (κυριολεκτικά) πολιτικές κατάφερε σε 4 χρόνια να αυξήσει τα ποσοστά του και να κυριαρχήσει πλήρως οφείλει να προβληματίσει. Όχι μόνο τους άμεσα ηττημένους της βραδιάς, αλλά όλους. Ακόμα και όσους πανηγυρίζουν για αυξήσεις στα ποσοστά τους του 3-4%, ακόμη, στο τέλος-τέλος, και όσους στήριξαν τη λαμογιά γιγαντώνοντας τελικά ένα πολιτικό κτήνος σε μέγεθος που ούτε οι ίδιοι ονειρεύονταν.

Αν διαβάζετε συστηματικά το Κουτί της Πανδώρας, ήδη θα ξέρετε ότι δεν είμαι πολύ καλός στους επιλόγους των άρθρων, όμως σε ένα βαθιά δημοσιογραφικό και πολιτικό του κείμενο, λίγες ώρες μετά το αποτέλεσμα, ο Κώστας Βαξεβάνης γράφει:

«Το μέλλον της χώρας είναι δυσοίωνο. Ο Μητσοτάκης έχει δικαίωμα να χαράξει την πολιτική που θέλει. Να ξεπουλήσει την κρατική περιουσία, το νερό, τη χώρα. Να πλειστηριάσει τα ακίνητα και τις ζωές μας, αφού καταστήσει εμάς υπεύθυνους. Το ερώτημα είναι αν θα υπάρχει κάποιος για να λέει ποια είναι η αλήθεια. Το ερώτημα αφορά πλέον την πολιτική και τη Δημοκρατία στη χώρα. Το Documento θα υπάρχει σίγουρα. Δεν εκφράζουμε κάποιο κόμμα αλλά μια ανάγκη».

Αυτά. Και καλή μας τύχη στο σκοτάδι…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr