Ήδη τη Δευτέρα, την ημέρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήγε οικογενειακώς στην τελετή της ορκωμοσίας του, κάποιος είπε ότι αυτή η επιλογή δεν έχει σχέση με τη δημόσια εικόνα του καλού οικογενειάρχη την οποία θέλει να προβάλει, αλλά είναι «ένα μάθημα επαγγελματικού προσανατολισμού» για τα παιδιά του. Ποιος ξέρει τι γίνεται σε 15-20 χρόνια; Κάποιο από τα τρία τέκνα του ίσως αποδειχτεί συνεχιστής της δυναστείας.
Ήδη κυκλοφορεί το ανέκδοτο ότι ο Άδωνις Γεωργιάδης θα μας φέρει επενδύσεις και από τον Ισημερινό και από το Εκουαδόρ. Μπορεί πριν λίγα χρόνια να είχε χαρακτηρίσει και τις «δύο» αυτές χώρες «ανυπόληπτες», όμως το χρήμα δεν έχει ούτε χρώμα ούτε υπόληψη.
Μέσα σε ένα διήμερο, η νέα κυβέρνηση και οι πέριξ αυτής μας έδωσαν αρκετές αφορμές να γελάσουμε ή και να προβληματιστούμε. Για παράδειγμα, αποκτήσαμε υφυπουργό υπεύθυνο «για την εξωστρέφεια» (στο υπουργείο Εξωτερικών). Μα η εξωστρέφεια είναι μια ιδιότητα, μια στάση, όχι ένα αυτοτελές πεδίο άσκησης κρατικής πολιτικής. Με αυτή την παράδοξη λογική, θα μπορούσαμε να είχαμε υφυπουργείο Καλοσύνης, Κατανόησης, Υπευθυνότητας κ.ά.
«Απαράδεκτο» χαρακτήρισε ο Άρης Πορτοσάλτε σε ραδιοφωνική εκπομπή του ΣΚΑΪ τον χαρακτηρισμό «le petit “Koulis”» στον τίτλο άρθρου της εφημερίδας «Libération» για την κυβερνητική αλλαγή στην Ελλάδα. Όμως ο χαρακτηρισμός αυτός έχει δοθεί και σε ιστορικά πρόσωπα εδώ κι ενάμιση αιώνα. Το 1851, σε μια ομιλία του στη Νομοθετική Εθνοσυνέλευση, ο Βίκτωρ Ουγκό χαρακτήρισε «Μικρό» τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη (ανιψιό του Ναπολέοντα). Μάλιστα, έναν χρόνο αργότερα εκδόθηκε ένα φυλλάδιο του Ουγκό με τίτλο Napoléon le Petit. Κάποτε και οι «μικροί» μένουν στην ιστορία, αν και το αποτύπωμά τους δεν είναι πάντα φωτεινό.
Ένα πολύ εύγλωττο δείγμα πολιτικού λόγου έδωσε ο βουλευτής της Ν.Δ. Μπάμπης Παπαδημητρίου στην ίδια εκπομπή αναφερόμενος στους Ευρωπαίους ανταποκριτές και δημοσιογράφους που δεν γράφουν την αλήθεια. Η εξήγηση είναι απλή: μες στα γεμάτα από χασισοκαπνό γραφεία του Μαξίμου, η κρίση τους θόλωνε κι έτσι έγραφαν «ό,τι τους άφηνε το θολωμένο από το χασίσι μυαλό τους». Βέβαια, ο κ. Παπαδημητρίου αναγνωρίζει υπάρχουν και σωστοί ανταποκριτές. Κι εδώ υπεισέρχεται η έννοια της αξιολόγησης. Όπως θα αξιολογούνται πανεπιστήμια, σχολεία, εκπαιδευτικοί και άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι κ.λπ., η νέα κυβέρνηση θα πρέπει επισήμως να αξιολογεί και τους δημοσιογράφους: σε χασισοπότες και νηφάλιους, σε φίλους και υπονομευτές του κυβερνητικού έργου.
Η εποχή του Μέγα Ιεροεξεταστή ανήκει στο παρελθόν, όμως ο δρόμος για τον Μέγα Αξιολογητή είναι ανοιχτός, ιδίως τώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέλαβε την εποπτεία της ΕΡΤ και του Αθηναϊκού Πρακτορείου. Ας αναλάβει και την εποπτεία της αξιολόγησης των δημοσιογράφων, Ελλήνων και ξένων, τον διαχωρισμό τους σε πρόβατα και ερίφια. (Έτσι κι αλλιώς, ανεπίσημος διαχωρισμός υπήρχε και υπάρχει, όπως εδώ και χρόνια έχει παρατηρήσει ο πρύτανης της ερευνητικής δημοσιογραφίας Σέιμουρ Χερς, αφού η πρόσβαση σε αποκλειστικές πληροφορίες «έγκυρων κύκλων» εξαρτάται από τον βαθμό συμμόρφωσης του δημοσιογράφου με την κυβερνητική γραμμή.)
Το κοντινό μας μέλλον δεν θα έχει μόνο πολλή ξηρασία, όπως ειπώθηκε. Θα έχει και πολύ γέλιο… αλλά στεγνό και πικρό, γέλιο που μας κάθεται στο λαιμό.
Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
