Η μοναξιά του Βαρουφάκη

Του Νώτη Γ. Ιωάννου* 

Σε βραδινό, τηλεοπτικό δελτίο Ειδήσεων ο πηχαίος υπότιτλος ηχεί σαν παραδοξολογία: ”Στην ίδια γραμμή Σόιμπλε και Βαρουφάκης”, αναγράφει αυτολεξεί, βοώντας. Αν δεν υπολαμβάνει όσα ζοφερά δηλώνει, όπερ λογικότερο και ευκταίο, τότε είναι εξόχως άστοχος ή ελλειμματικός, έστω. Το φετινό, σημαίνον καλοκαίρι, γράφεται πυκνή η Ιστορία και η φραστική ακρίβεια εκτιμάται ιδιαίτερα. Μια τόσο κακή διατύπωση, από κοινού με άλλες ανάλογες ή απλά ατυχείς, σε συνδυασμό ιδίως με προφορικές επιθέσεις και διακηρύξεις περί εξυφασμένου σχεδίoυ για grexit και επάνοδο σε εθνικό νόμισμα, μπορεί να λασπώσει τα φτερά του έως χθες περιφανούς Υπουργού, ακόμη και να πλήξει οριστικά την δημόσια εικόνα και υστεροφημία του. Αυτά είναι σοβαρά πράγματα και χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής, οι ανακρίβειες και πονούν και θέτουν σε δοκιμασία και ψυχική φθορά όταν στρεβλώνουν προθέσεις, ιδιαίτερα τότε.

Είναι πέραν του βεβαίου, ασφαλώς, ότι Σόιμπλε και Βαρουφάκης υπήρξαν δυο αντίρροποι πολιτικοί άξονες, σθεναροί και επίμονοι στον προσανατολισμό τους μέχρι συγκρούσεως και αμοιβαίας άπωσης, έως αντιπάθειας ίσως. Το γεγονός ότι η διαπραγματευτική τύχη του κ. Βαρουφάκη, συνέπεσε, συνέβη να συντριβεί στο εθνικό συμφέρον και τις ανθελληνικές επιδιώξεις του σιδερένιου Σόιμπλε, δεν σημαίνει φυσικά, αλλοίμονο, ότι ο πρώην Υπουργός μας τον διευκόλυνε ή συνέπλευσε μαζί του καθ’ οιονδήποτε τρόπο, όπως κάκιστα, εντέχνως ίσως, αφήνεται να εννοηθεί. Εφόσον, πάντα κατά τους κατηγόρους του, ο κ. Βαρουφάκης είναι ο υπαίτιος της διαπραγματευτικής μας αποτυχίας, θα έπρεπε να κατηγορείται ακριβώς για την έκβαση της και όχι για κρυφή ατζέντα και τορπιλισμό της, σε παραλληλισμό μάλιστα με την στόχευση και επιθυμία Σόιμπλε για grexit. Η ευθεία εναντίον του μομφή περί μεθόδευσης και εξυπηρέτησης τέτοιου σχεδίου, ακόμη και υπό την μορφή καλλιέργειας υφέρπουσας υπόνοιας, συνιστά ανοσιούργημα.

Δεν πρόκειται εδώ για παράθεση επιχειρημάτων ορκισμένου φίλου ή αγιογράφου του πρώην Υπουργού. Πρόκειται μόνον για επίκληση της λογικής και αποκατάσταση της ισορροπίας, όπως επί μήνες εκφράσθηκε. Δεν είναι δυνατόν, δεν νοείται, να βάλλεται ο Έλληνας Υπουργός για εθνική μειοδοσία, συλλήβδην. Δεν αμφισβητείται η φιλοπατρία, ο πατριωτισμός του κ. Βαρουφάκη, ούτε η υψηλή βαθμίδα της ευσυνειδησίας περί τα πολιτικά του καθήκοντα.

Μπορεί κανείς να τον ψέξει για σφάλματα, ίσως, των εκάστοτε χειρισμών του, ακόμη και μοιραία, είναι θεμιτή κριτική. Αστοχίες, κακές εκτιμήσεις-προσεγγίσεις θεωρητικής, ακαδημαϊκής στάθμης, αποκομμένες απ’ το πολιτικό πεδίο, απ’ την αιχμηρή πραγματικότητα, αδεξιότητες, ερασιτεχνισμοί, ασάφειες, εγωπάθεια, υπεροψία. Κάτι ή κάποια απ’ αυτά, κατά την εκτίμηση ενός εκάστου. Ποτέ όμως δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ο ευγενής του ζήλος, το πάθος του, η προσήλωση στα πιστεύω του, η αγαθή του πρόθεση, ουδέποτε. Σίγουρα ο Γ. Βαρουφάκης δεν έχει ανάγκη από υπερασπιστές, ούτε ανήκει εδώ να κριθεί εάν υπήρξε ή όχι το μοιραίο πρόσωπο της διαπραγμάτευσης, όπως ραγδαία διαχέεται. Ανήκει στην Ιστορία να τον αποτιμήσει. Παρότι ο ίδιος αδίκησε, αν δεν ματαίωσε, τον εαυτό αλλά και το πολιτικό έργο του με την απερισκεψία, την φαιδρότητα της απόδρασης του στην Αίγινα υπό τις γνωστές ιστορικές περιστάσεις, παρότι έτσι φάνηκε να αφήνει ανυπεράσπιστη την υπουργική του θητεία, είναι αλήθεια ότι έδωσε ψυχή και σώμα κατά την διάρκεια της.

Προφανώς γι’ αυτό το λόγο, είναι επίσης σίγουρο, ότι νοιώθει την μοναξιά του να μεγαλώνει…

 

*Δικηγόρος

 

Φωτογραφία: (EUROKINISSI/ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΙΣΙΝΑΣ)