«Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου αποτέλεσε κορυφαία επιλογή της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να διατελέσει η Πρώτη γυναίκα Πρόεδρος του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας, του Συμβουλίου της Επικρατείας. Πρόταση η οποία τότε καταψηφίστηκε από τον κο Μητσοτάκη και τους βουλευτές του.
Και δεν ήταν τυχαία επιλογή μας για τη θέση αυτή, αφού υπήρξε μια εξαίρετη δικαστής που υπηρέτησε με σθένος τη δικαιοσύνη, την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων και τη θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους.
Και δεν δίστασε να συνταχθεί ακόμη και με τη μειοψηφία για να υπερασπιστεί το δικαίωμα των παιδιών των μεταναστών που έχουν γεννηθεί ή έχουν πάει σε ελληνικό σχολείο, να αποκτούν την Ελληνική ιθαγένεια.
Η εκλογή της λοιπόν στο Ανώτατο Πολιτειακό αξίωμα δεν ακυρώνει απλά την άθλια προπαγάνδα επί 4,5 χρόνια της ΝΔ, ότι δήθεν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ χειραγωγούσε την ηγεσία της Δικαιοσύνης, αλλά επιβραβεύει και το περιεχόμενο των αξιών που η ίδια ως δικαστής υπερασπίστηκε».
Πράγματι, σημαντικά όλα αυτά και δηλωτικά για το δημοκρατικό σθένος και το προοδευτικό πρόσημο τής υποψήφιας για την ΠτΔ, όσον αφορά όμως τη δικαστική υπόσταση του προσώπου της – γιατί υπάρχει και η διάσταση της (ΜΗ) πολιτικής επιλογής για το αξίωμα. Ωστόσο, αυτό «το περιεχόμενο των αξιών που η ίδια ως δικαστής υπερασπίστηκε», αποτελεί τη… μισή αλήθεια για το (δικαστικό) προφίλ της κας Σακελλαροπούλου, όσον αφορά τα πεπραγμένα της κατά τη διάρκεια της θητείας της στην πυραμίδα του ΣτΕ.
Γιατί υπάρχουν και εισηγήσεις/θέσεις της σε μια σειρά από υποθέσεις στην εκδίκαση των οποίων η κα Σακελλαροπούλου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, με την τελική τους έκβαση να προκαλεί το δημόσιο (δημοκρατικό/προοδευτικό) αίσθημα. Συγκεκριμένα, όπως καταγράφει η σελίδα jodi.graphics:
* Τον Ιανουάριο του 2012, η κα Σακελλαροπούλου απορρίπτει τα επιχειρήματα των εμπλεκόμενων δήμων σχετικά με την (ΜΗ) εγκατάσταση ΧΥΤΑ σε Κερατέα & Γραμματικό.
* Τον Ιούλιο του 2012, απορρίπτει το αίτημα ακύρωσης της απόφασης για παραχώρηση 4.000 στρεμμάτων σε Σκουριές και Μαντέμ Λάκκο στην «Ελληνικός Χρυσός» και για τη διακοπή της υλοτόμησης.
* Τον Φεβρουάριο του 2015 απορρίπτει ως αβάσιμους τους ισχυρισμούς κατοίκων των Σκουριών διατάσσοντας τη συνέχιση των έργων των μεταλλείων.
* Τον Μάρτιο του 2015 προτείνει την αθώωση του Γιώργου Παπακωνσταντίνου στη δίκη για τη Λίστα Λαγκάρντ (σσ. ο τότε υπουργός Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ είχε αλλοιώσει τη λίστα σβήνοντας από αυτήν τα ονόματα συγγενών του!).
* Στις 16 Ιουλίου του 2019 η Ολομέλεια του ΣτΕ (με πρόεδρο την κα Σακελλαροπούλου) αποφασίζει το οριστικό τέλος σε 13ο – 14ο μισθό των δημοσίων υπαλλήλων (σσ. εκκρεμεί η σχετική απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ για την περικοπή 13ης & 14ης σύνταξης και τα αναδρομικά που ζητούν οι συνταξιούχοι).
Αν τα προαναφερθένα (που έχουν σαφώς αρνητικό πρόσημο) είναι ακριβώς έτσι, ας τα ανέφερε, λοιπόν, και όλα αυτά ο Αλ. Τσίπρας, κι ας έσπευδε μετά – υπογραμμίζοντας ορθώς το μείζον πολιτικό πλαίσιο της θέσης του -, να υποστηρίξει (ουσιαστικά ανεπιφύλακτα) την υπερψήφιση από τον ΣΥΡΙΖΑ της κας Αικατερίνης Σακελλαροπούλου για το ύπατο αξίωμα της ΠτΔ.
Διότι, από την πλευρά του ο Αλ. Τσίπρας (μπορεί να) πράττει καλά δηλώνοντας ξανά «εγώ ως αρχηγός της αντιπολίτευσης, Μητσοτάκης δεν θα γίνω», αλλά θα έπραττε ακόμη καλύτερα αν ταυτόχρονα έδινε την πλήρη εικόνα για το (δικαστικό έστω) προφίλ της κας Σακελλαροπούλου. Και, έχοντας πλήρη εικόνα, ας βγάλουν και οι πολίτες τα συμπεράσματά τους – καθένας/καθεμία κατά την κρίση τους ή και την (αναπόφευκτη για τους κομματικά ενταγμένους) πολιτική τους ταυτότητα…
