Η κοινοτοπία του φονικού

Boy meets girl.  Τόσο κοινό, τόσο όμορφο. Η σχέση ανάμεσα στην Αντζελίνα και στον Αλί έχει όλη την γοητεία του έρωτα, του ανατρεπτικού και από τη φύση του επαναστάτη. Αυτού που δεν «σέβεται» όρια, σύνορα, φράγματα, γλώσσες, θρησκείες, φυλές, ράτσες, κουλτούρες, προδιαγραφές. Αυτού που νογάει μόνο από οσμή, γεύση, ακοή, όσφρηση και όραση. 

O πατέρας αφέντης, Ταβιανικός, με αυτή τη σιωπηλή τυραννική αλλά διόλου… ποιητική βία. Ένας πατέρας, μετανάστης ο ίδιος, που ξορκίζει την ιδέα του δεσμού της κόρης με έναν άλλο μετανάστη. Και όσο κι αν αυτό ακούγεται παράξενο, είναι και αυτό αφόρητα κοινότυπο. Ο μεγαλύτερος ρατσισμός εκδηλώνεται από το πρώτο κύμα μεταναστών προς νοιώθουν ότι τους «τσουβαλιάζει» με αυτούς που οι αποκτηνωμένες ακροδεξιές κοινωνίες κατονομάζουν ως «σκουπίδια».   

Ένας  πατέρας  για τον οποίο  δεν ξέρεις αν είναι σαδιστής ή πεισμένος ότι πράττει το σωστό, γιατί το «σωστό» είναι οι αρτηριοσκληρωτικές κοινωνικές συμβάσεις. Θεωρεί ότι η εικόνα του πλήττεται από τις επιλογές του παιδιού του. Μη μας φανεί τόσο… παράταιρος. Είναι καθημερινά τα αντίγραφα του. Είναι ο πατέρας της διπλανής πόρτας που το παιδί του τρέμει να του εξομολογηθεί έναν διαφορετικό από το ανύπαρκτο «μέσο» σεξουαλικό προσανατολισμό.

Κι είναι αυτός που ξέρει ότι το παιδί θα καταφέρει να αποδράσει. Αλλά ίσως και όχι…

Κι είναι κι η τρίτη ιστορία, η κεντρική πρωταγωνίστρια, η πιο συγκλονιστική, η πιο σοκαριστική αλλά και ταυτόχρονα η πλέον κοινή, καθημερινή.  Η ανάγκη του παιδιού, της κόρης για αποδοχή. Η ικεσία για αποδοχή. Γιατί η αυτοδιάθεση απαιτεί μια θυσία. Να πετάξεις  στα σκουπίδια το ρόλο για τον οποίο ο γονιός σε προόριζε.

Η Αντζελίνα, που γνωρίζει καλά ποιος είναι ο πατέρας της, που τον έχει καταγγείλει στην Αστυνομία, που του έχει κάνει ασφαλιστικά μέτρα, πηγαίνει να τον δει τα Χριστούγεννα.  Δεν την αναζητεί αυτός, εκείνη  θα πάει να τον βρει. Εκείνη ακόμη ελπίζει ότι μπορεί να τον χωρέσει, να τον εντάξει στη ζωή της.

Λένε ότι είναι μεγάλη η απώλεια  που υφίστασαι με τον  θάνατο των γονιών σου. Χάνεις αυτούς που φύσει και θέσει προορίζονται να λειτουργούν  ως συνήγοροι υπεράσπισης σου, απέναντι σε όλους τους δικαστές και τους εισαγγελείς της ζωή σου.  Ακόμη κι απέναντι στον εαυτό σου.

Αλλά ο πατέρας αφέντης είναι πάντα ο εισαγγελέας, ο κατήγορος, ο δικαστής.

Αναμασώ στο μυαλό μου τη σκηνή της ελπίδας αυτής της όμορφης, ανεξάρτητης, ερωτευμένης Γυναίκας ότι ο γονιός θα αποδεχτεί την ευτυχία της. Μάταια.

Κι αν «σκηνοθετούσα» αυτό το αρχετυπικό δράμα, εκεί θα έριχνα τον μεγάλο προβολέα. Στο παιδί, μικρό ή μεγάλο, τι σημασία έχει, που όπως κάθε παιδί, δεν αφήνει πίσω της τον γονέα δυνάστη, αλλά παλεύει να συντηρήσει μια σχέση που δεν υπάρχει. Συχνά πληρώνοντας βαρύ φόρο ευτυχίας, σπανιότερα πληρώνοντας ακόμη βαρύτερο φόρο αίματος.

Και βρίσκω βάλσαμο στο να «σκηνοθετώ» τη σκηνή της γυναίκας, της κόρης, του παιδιού που βουτά το μαχαίρι και κόβει βίαια τον ομφάλιο λώρο. Και το αίμα που χύνεται, είναι το ζωογόνο της απεξάρτησης από το τυραννία.   

Γιατί η αποδοχή του παιδιού από το γονιό, δεν διεκδικείται και δεν κερδίζεται, μόνο χαρίζεται.

Και γιατί αντίθετα με τα κοινώς λεγόμενα τα παιδιά δεν ανήκουν ποτέ στους γονείς τους. Αντίθετα οι γονείς ανήκουν πάντα  στα  παιδιά  τους. 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr