Η Ιταλίδα «Αντι-Ντίβα» Stefania Rocca μιλάει αποκλειστικά στο koutipandoras.gr

Στη Mostra Internazionale του τελευταίου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, ανακηρύχθηκε ''Best Movie Talento''. Συνεργάστηκε με κορυφαίους παγκοσμίως σκηνοθέτες: Mike Figgis, Abel Ferrara, Dario Argento, Kenneth Branagh. Εμείς τη συναντήσαμε στο 10ο Otranto Film Fund Festival, το οποίο διηύθυνε για πρώτη χρονιά φέτος και μας έδωσε μία αποκλειστική συνέντευξη.

39270835 1266297556855751 7152333077237202944 o

Γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1971 στο Τορίνο της Ιταλίας. Σπούδασε πιάνο, χορό και τραγούδι στο Teatro Stabile της γενέτειρας της. Τη δεκαετία του 1980, σε νεαρότατη ηλικία, βρέθηκε στο Μιλάνο να εργάζεται ως μοντέλο και να κάνει τις πρώτες της κινηματογραφικές εμφανίσεις. Μία υποτροφία το 1993 την έστειλε στο περίφημο Centro Sperimentale di Cinematografia της Ρώμης κι από κει στη Νέα Υόρκη και στο θρυλικό Actors Studio για σπουδές υποκριτικής. Έκτοτε, η Stefania Rocca είδε το άστρο της να ανατέλλει, συμπορευόμενη με τα μεγαλύτερα ονόματα της βιομηχανίας του θεάματος: Συμπρωταγωνίστρια της Gwyneth Paltrow και του Jude Law στον, δημοφιλή και στη χώρα μας, κινηματογραφικό ”Ταλαντούχο κύριο Ριπλέϊ”, πρωταγωνίστρια στο ανεξάρτητο ”Go – go Tales” του Abel Ferrara, αλλά και ο ρόλος της Mina – το αιώνιο θύμα του Δράκουλα στην ιταλική τηλεοπτική βερσιόν του βιβλίου του Bram Stoker. Σήμερα η Rocca θεωρείται η καινούργια ”Εθνική Σταρ” των Ιταλών που την αγαπούν και εκδηλώνουν τη λατρεία τους προς το πρόσωπο της με τον χαρακτηρισμό ”Αντι – Ντίβα”. Ίσως αυτό να οφείλεται στη χαλαρότητα της και στη γλυκύτητα της συμπεριφοράς της, απρόβλεπτης κάπως για μία σταρ. Το διαπίστωσα ιδίοις όμμασι στο πρόσφατο Otranto Film Fund Festival με την ελληνική συμμετοχή της ταινίας ”Sacrilege”: Όλη μέρα έτρεχε με συναντήσεις, συνεντεύξεις, φωτογραφήσεις και τηλεοράσεις, μα όταν έπεφτε το βράδυ μαζευόταν όλος ο κόσμος στο τραπέζι της με συζητήσεις, που μπορούσαν να κρατήσουν ως τις πρώτες πρωινές ώρες. Η συνέντευξη με τη Stefania Rocca συνέχεια ακυρωνόταν, λόγω των πολλών υποχρεώσεων της. Το μεσημέρι του Σαββάτου, 15 Σεπτεμβρίου του 2018, μου τηλεφώνησε: ”Μπορείτε να έρθετε από το ρεστοράν του ξενοδοχείου μου να φάμε παρέα και να σας πω ότι θέλετε”. Έτσι και έγινε, συγκεκριμένα στο Lido La Castellana του Οτράντο, και το απόσταγμα αυτής της αποκλειστικής συνέντευξης δημοσιεύεται για πρώτη φορά!

Θα ήθελα να μου πείτε κατά πόσο το οικογενειακό περιβάλλον επηρέασε την καλλιτεχνική σας εξέλιξη.

Η οικογένεια είναι πολύ σημαντική για την συναισθηματική πλευρά μου, που είναι και η βάση της δουλειάς μου. Νιώθω τυχερή που έχω ισχυρές καλλιτεχνικές ”συναλλαγές” μέσα στην οικογένεια μου. Γενικά θα έλεγα ότι όλοι οι άνθρωποι που γνώρισα έγιναν μέρος της καλλιτεχνικής μου εξέλιξης. Η τέχνη για μένα είναι η έκφραση της εσωτερικότητας. Αντανακλά τις γνώμες, τα αισθήματα και τις σκέψεις κάθε καλλιτέχνη που αγκαλιάζει την κοινωνία, μαζί με τα ηθικά και κοινωνικά συμφραζόμενα της ιστορικής περιόδου του. Επομένως θα έλεγα ότι η μεγαλύτερη επιρροή μου είναι η ίδια η ζωή. 
 

Βάσει της εμπειρίας σας, ποιες είναι οι κύριες διαφορές στην υποκριτική για το θέατρο και τον κινηματογράφο;

Για κάθε ηθοποιό το πλάνο προετοιμασίας ενός χαρακτήρα είναι το ίδιο, και για τον κινηματογράφο, και για το θέατρο. Βυθίζομαι σε ένα ρόλο μέχρι να είμαι έτοιμη να ερμηνεύσω έναν σταθερό χαρακτήρα. Η διαφορά έρχεται μετά: Στο θέατρο ζεις εκείνη τη στιγμή μαζί με το κοινό. Ξέρετε, ένα κομμάτι της ζωής που έχει μια αρχή και ένα τέλος. Κάθε βραδιά είναι μοναδική και ποτέ η ίδια, επειδή ακριβώς και το κοινό ποτέ δεν είναι ίδιο. Τότε μπαίνουν οι τεχνικές διαφορές που έχουν να κάνουν με τη χρήση της φωνής σου, να είναι δηλαδή πιο εξωτερικευμένη ώστε να φτάνει παντού στον κόσμο. Το σινεμά δεν είναι ποτέ συνεπές. Οι σκηνές που γυρίζεις είναι πάντα απομονωμένες και η δουλειά που κάνεις είναι σαν να σκιτσάρεις έναν σαλό χαρακτήρα, ο οποίος τότε αποκτά ζωή κι αυτός. Στο σινεμά δουλεύω με την αφαίρεση, κάτι παραπάνω από μία εσωτερική διεργασία.

Κινηματογράφος ή θέατρο, λοιπόν;

Τα αγαπώ και τα δύο. Είναι σαν να με ρωτάτε αν μου αρέσει το λευκό ή το κόκκινο κρασί. Μου αρέσει απλώς το κρασί.

Οι Ιταλοί σας αποκαλούν ”Αντι – Ντίβα”. Καλό μου ακούγεται! Για ποιο λόγο, πιστεύετε, οι συμπατριώτες σας έχουν την εντύπωση αυτή για την προσωπικότητα σας;

Πιθανώς επειδή πάντα έκανα πρωτότυπες επιλογές. Πάντα ακολουθούσα την περιέργεια μου, τολμώντας και ρισκάροντας χωρίς να σκέφτομαι τη διατήρηση ενός συγκεκριμένου προφίλ. Δεν μου αρέσουν τα στερεότυπα και θέλω να είμαι αυθεντική. Είμαι ευθύτατη στην επικοινωνία μου με τους άλλους και δεν υιοθετώ στάσεις και συμπεριφορές, γι’ αυτό ”ζήσε όπως πιστεύεις”, κάνε ότι σου λέει η καρδιά σου, αυτό που θέλεις! Η ίδια η ζωή είναι μία θεατρική πράξη που δεν έχει αρχικές αποδείξεις, επομένως τραγούδα, γέλα, χόρεψε, αγάπα και ζήσε έντονα κάθε στιγμή της! Πριν, φυσικά, πέσει η αυλαία και μία παράσταση τελειώσει χωρίς χειροκροτήματα. Ο Τσάρλι Τσάπλιν, νομίζω, είχε πει κάτι παρεμφερές.

Με εντυπωσίασε η τόση φροντίδα και αγάπη που δείξατε για καθέναν καλεσμένο ξεχωριστά στο Otranto Film Fund Festival, το οποίο διευθύνετε. Τι έχετε να πείτε γι’ αυτό;

Καταρχάς το να φροντίζω τους καλεσμένους όλους στο OFFF ήταν μία κουλ διαδικασία, καθώς όλοι τους ήταν εξαίσιοι άνθρωποι. Μου αρέσει οι άνθρωποι να νιώθουν άνετα και να δημιουργείται μία όμορφη ατμόσφαιρα. Στη ζωή μου έκανα πολύ αθλητισμό, όπως και ομαδικά σπορ. Πιστεύω πως αυτό μου δίδαξε πολλά. Ομαδική υπόθεση δεν είναι το θέατρο και ο κινηματογράφος, άλλωστε; Μου αρέσουν οι συνεκτικές ομάδες και η ευγενής άμιλλα, έτσι ονειροπόλος και ταυτόχρονα πραγματίστρια που είμαι. Μου αρέσει να περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους, εξίσου όμως μου αρέσει και η ησυχία της μοναξιάς.

Είναι αλήθεια πως όλοι οι ηθοποιοί είτε μπροστά στην κάμερα, είτε πάνω στη σκηνή, παλεύουν με προσωπικά τους θέματα στην ουσία. Εσείς παίζετε για το κοινό κάθε φορά ή για τον ίδιο σας τον εαυτό;

Αγαπώ τη δουλειά μου γιατί πιστεύω ότι μου προσφέρει πολλά. Πρέπει να δουλέψεις με τον εαυτό σου, όταν για παράδειγμα προετοιμάζεις έναν χαρακτήρα ή έχεις να κάνεις με διαφορετικούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Πρέπει να έχεις την ικανότητα να θέτεις εαυτόν εντός παιχνιδιού. Δεν ξεχνάς ωστόσο πως πάνω απ’ όλα κάνεις μια εργασία για να επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους, με το κοινό.

Θα ήθελα τώρα να μου μιλήσετε λίγο για τη συνεργασία σας με τον ”Ιταλό Χίτσκοκ”, τον Dario Argendo.

Η μητέρα μου, ξέρετε, ήταν μεγάλη φαν των ταινιών του. Εγώ πάλι ήμουν εφτά – οχτώ χρονών όταν εμφανίστηκαν οι ταινίες του και μου δημιουργούσαν τρόμο, φοβόμουν να κοιτάξω κάτω από το κρεβάτι μου, μία μάλλον συνηθισμένη παιδική αντίδραση. Αγαπημένη μου ταινία του παραμένει ακόμα η πρώτη του, το ”Πουλί με τα κρυσταλλένια φτερά”. Φαντάζεστε την έκπληξη μου όταν τόσα χρόνια μετά με κάλεσε για να μου δώσει πρωταγωνιστικό ρόλο!

Κάνατε πρόβες μαζί του;

Ποτέ! Ο Dario είχε έτοιμη, προσχεδιασμένη κάθε στιγμή της ταινίας του και πίστευε ότι δεν έπρεπε να χάνεται τίποτα από την ερμηνεία ή να εξαντλείται όλη η ενέργεια κατά τη διάρκεια της πρόβας.

Ο Argendo έχει χιούμορ;

Μιλάω ειλικρινά, ο Dario είναι ένας από τους πιο γλυκούς και καλούς ανθρώπους που συνάντησα μέχρι τώρα! Για να σας απαντήσω, μια μέρα θέλησα να του κάνω μία πλάκα: Ζήτησα από τον μακιγιέρ να μου φτιάξει μια μεγάλη πληγή στο στόμα, από τα χείλη μέχρι το ένα μάγουλο. Την επόμενη, πήγα έτσι στο γύρισμα! Μόλις με είδε ο Dario πανικοβλήθηκε, φώναζε στο συνεργείο ”Το κορίτσι είναι άσχημα, να οδηγηθεί πάραυτα σε κάποιο νοσοκομείο”. Κανείς φυσικά δεν κουνιόταν, αφού ήταν όλοι συνεννοημένοι. Τότε ο Dario παράτησε το σετ και βγήκε στο δρόμο, αναζητώντας απεγνωσμένα τις Πρώτες Βοήθειες. Εγώ έτρεχα ξοπίσω του: ”Dario, έλα πίσω, πλάκα σου κάνουμε!” (γέλια)

Θρησκευτικές πεποιθήσεις έχετε; Δέχομαι να μου πείτε ακόμη και ότι η τέχνη είναι μία θρησκεία ολοκληρωμένη.

Για μένα, θρησκεία είναι η δουλειά που κάνω με τον εαυτό μου για να μεγαλώνω και να ωριμάζω, αν αποτελεί βέβαια ένα σύνολο αξιών που προσπαθώ να διαφυλάττω κάθε μέρα, διατηρώντας και τις ηθικές μου αξίες. Θεωρώ πως κάθε πραγματικός καλλιτέχνης παράγει έργο περισσότερο για τις πιο οικείες του ανάγκες και λιγότερο για το θεαθήναι. Και η θρησκεία είναι επίσης μία οικεία ανάγκη.

Έχετε συνεργαστεί με κορυφαίους παγκοσμίως σκηνοθέτες, μεγάλος ο κατάλογος. Πως συνέβη αλήθεια αυτό; Στην Ελλάδα λέμε ”το ένα φέρνει τ’ άλλο”. Συνέβη αυτό και στη δική σας περίπτωση;

Ναι, ακριβώς! Για τον ”Ταλαντούχο κ. Ριπλέϊ”, πέρασα από οντισιόν. Γνώρισα τον Anthony Minghella όταν υποδυόμουν τη Ζαν Ντ’ Αρκ στο θέατρο και είχα ξυρισμένο το κεφάλι μου. Το πρώτο πράγμα που είπε όταν με είδε, ήταν: ”Μα εσύ μοιάζεις πιο πολύ με Γερμανίδα παρά με Ιταλίδα”! Νευρίασα, αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά που το άκουγα από κάποιον. Του απάντησα, έτοιμη σχεδόν να την κάνω, λέγοντας του πως αυτός ήταν που με ζήτησε και αν θέλει το ιταλικό στερεότυπο, τότε σίγουρα δεν του κάνω εγώ! Αυτός γέλασε και μου είπε ”Λοιπόν, στην πραγματικότητα είσαι πολύ παθιασμένη, απολύτως Ιταλιάνα”! Μου έδωσε να διαβάσω το σενάριο με την προϋπόθεση μιας ακόμη οντισιόν. Την ημέρα της οντισιόν παρουσιάστηκα μπροστά του με μια μακριά περούκα και σχεδόν δεν με αναγνώρισε. Έκανα το δκιμαστικό και αμέσως μετά γυρίσαμε την ταινία. Ο Anthony Minghella ήταν εκείνος που με πρότεινε και για την ταινία του Kenneth Branagh. Πήγα στο Λονδίνο, έκανα άλλο δοκιμαστικό, τραγούδησα και καθώς πήγαινα στο αεροδρόμιο για να επιστρέψω στην Ιταλία, μου τηλεφώνησε και μου είπε: ”Ενδιαφέρεσαι να κάνεις την ταινία;” Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που του απάντησα: ”Να το σκεφτώ λίγο;” (γέλια). Δεν ήθελα να ακούσει τη φωνή μου που έτρεμε! Τέλος πάντων, για να μη μακρηγορώ, όλους τους ρόλους μου τους έχω πάρει κατόπιν οντισιόν: Με τους αδερφούς Taviani, τον Dario Argento, την Cristina Comencini, τον Gabriele Salvatores, τον Abel Ferrara και τον Tom Twyker που ήταν σε παραγωγή Anthony Minghella και μου έδωσε την ευκαιρία να συνεργαστώ με την Cate Blanchett. Το ίδιο συνέβη και με κάποιες γαλλικές ταινίες. Ζούσα στο Παρίσι και μέσω του ατζέντη μου, περνούσα από οντισιόν. Είναι αυτό που λέμε εδώ: ”Da cosa nasce cosa” (σ.σ. σε ελεύθερη μετάφραση ”κάθε πράγμα γεννάει ένα άλλο πράγμα”)!

Πως βρίσκετε την ισορροπία μεταξύ της καλλιτεχνικής – δημόσιας και της ιδιωτικής σας ζωής;

Από τότε που έγινα μητέρα, ελάττωσα πολύ τη δουλειά μου και διάλεξα πράγματα που θα μου επέτρεπαν να μένω όσο περισσότερο γίνεται κοντά στα παιδιά μου. Έχω έναν κανόνα; ”Όχι παραπάνω από πέντε νύχτες μακριά από την οικογένεια μου”. Ευτυχώς βέβαια που έχω και έναν εκπληκτικό babysitter που με βοηθάει, όπως και έναν σύζυγο που με φροντίζει και με στηρίζει. Όταν βρίσκομαι σε περιοδεία με το θέατρο, μερικές φορές τεντώνονται για να με φτάσουν και μερικές φορές τεντώνομαι εγώ για να τους φτάσω. Πάντα, όμως, όταν δεν έχω δουλειά, τους αφιερώνομαι ολοκληρωτικά. Πρέπει να πω ότι από τότε που έγινα μητέρα, έμαθα τι θα πει να είσαι οργανωτικός τύπος.

Έχοντας συμμετάσχει στο OFFF ως γκεστ, από το λίγο που σας γνώρισα, ένιωσα μέλος μιας ζεστής οικογένειας μέσω της δικής σας παρουσίας και οργάνωσης. Τι λέτε γι’ αυτό;

Ίσως γιατί ένωσα τη μητρική με την επαγγελματική πλευρά μου. Το φεστιβάλ μου γεννήθηκε από την ιδέα της ένωσης διαφορετικών κοινωνιών και τη δημιουργία ενός μεγαλύτερου community, ικανού για κάθε είδους δημιουργικές δοσοληψίες. Προσπάθησα έτσι να καλέσω ανθρώπους που ένιωσα ότι είχαν την ευαισθησία και τη γενναιοδωρία να διαδράσουν και να συνομιλήσουν μεταξύ τους. Εδώ πρέπει να παραδεχτώ ότι οι άνθρωποι της Puglia είναι πολύ φιλόξενοι, κάτι που βοήθησε και μένα πολύ. Το είδα λιγότερο σαν φεστιβάλ και περισσότερο σαν ένα πάρτι που ο καθένας μπορούσε να συμμετάσχει και να περάσει όμορφα.

Ας φανταστούμε τώρα τα χρόνια να έχουν περάσει και εσείς να είστε μακριά από τα ”Φώτα της ράμπας”, για να κάνω και μία αναφορά στο υπέροχο αφιέρωμα στον Charlie Chaplin που οργανώσατε επίσης. Τι θα θέλατε να μείνει πίσω απ’ αυτά τα φώτα;

Ο Charlie Chaplin συνήθιζε να λέει: ”Αισθάνομαι ότι έχω το προνόμιο να δημιουργώ ελπίδα”. Η ελπίδα αυτή είναι: Να ζήσουμε ειρηνικά σ’ όλο τον κόσμο, να καθαρίσουμε με τους πολέμους και να λύσουμε όλα τα διεθνή προβλήματα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, να καταργήσουμε τις ατομικές βόμβες υδρογόνου, προτού χρησιμοποιηθούν αυτές για να καταργήσουν εμάς!

Είστε ήδη μέρος μίας τεράστιας καλλιτεχνικής κληρονομιάς, που περιλαμβάνει από την Monica Vitti και την Claudia Cardinale μέχρι τη Lea Massari και τη Gina Lollobrigida. Πως αισθάνεστε για όλες αυτές τις θαυμάσιες ηθοποιούς που σφράγισαν την ιστορία του ιταλικού και του παγκόσμιου κινηματογράφου; Θεωρείτε ότι συνεχίζετε τη δική τους παράδοση;

Η Monica Vitti ήταν δασκάλα μου στο CSC, τη σχολή που τελείωσα στη Ρώμη πριν πάω στη Νέα Υόρκη στο Actors Studio. Ήταν μία από τις αγαπημένες μου αξέχαστες ηθοποιούς που δόξασαν τον ιταλικό κινηματογράφο. Στη συνέχεια μου έτυχε να παίξω μαζί με τη Stefania Sandrelli. Στ’ αλήθεια, όποτε παίζω νιώθω τη βαριά κληρονομιά του ιταλικού σινεμά. Αλλά σήμερα, ξέρετε, δεν υπάρχει ένα κανονικό star system στην Ιταλία, γι’ αυτό και διαφέρει πολύ η εικόνα μιας Ιταλίδας ηθοποιού. Σίγουρα είσαι πιο δημοφιλής εδώ, αν είσαι ένας blogger! Επιπλέον, οι ρόλοι από γυναίκα σε γυναίκα είναι λιγότερο σημαντικοί απ’ ότι ήταν στα seventies. Γενικά θεωρώ ότι το σημερινό σινεμά μας είναι διαφορετικό, όπως διαφορετική είναι και η κοινωνία που ζούμε. Καθετί είναι γρήγορο, καταναλώνεται γρήγορα και ξεχνιέται γρήγορα. Ίσως ο κινηματογράφος μας να μας κάνει να αντικατοπτρίζουμε το σήμερα, αλλά σίγουρα όχι το αύριο. Είναι, όπως πάντα ήταν, ο καθρέφτης της κοινωνίας μας.

Κυρία Rocca, σας ευχαριστώ για το χρόνο σας. Μία διεθνής σταρ δεν σου δίνει κάθε μέρα συνέντευξη.

(γέλια). Αν μου κάνατε κακές ερωτήσεις, θα παίρνατε και κακές απαντήσεις. Οι δικές σας ερωτήσεις ήταν έξυπνες, άρα εγώ σας ευχαριστώ πολύ.

Μητσοτάκης: Σε πανικό στη Βουλή – Αντί για απαντήσεις, επίθεση και «δεν ντρέπεστε» στην αντιπολίτευση (video)

6167665

Μητσοτάκης: Σε πανικό στη Βουλή – Αντί για απαντήσεις, επίθεση και «δεν ντρέπεστε» στην αντιπολίτευση (video)

«Ουδέποτε, δόθηκε καμία εντολή για συγκάλυψη», τόνισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης κοιτώντας τους συγγενείς των θυμάτων