Μάχη… στο χορτάρι: Η γυναίκα που παλεύει για ισότητα στο αργεντίνικο ποδόσφαιρο

Το ποδόσφαιρο στη Λατινική Αμερική είναι κάτι παραπάνω από αγάπη. Γεννά πάθος, είδωλα, όμορφες ιστορίες, έχοντας φυσικά και τη σκοτεινή του πλευρά. Στη χώρα που γέννησε τον Μαραντόνα και τον Μέσι όμως, όπου το ποδόσφαιρο για τους άντρες είναι επαγγελματικό εδώ και 90 χρόνια, για τις γυναίκες θεωρείται ερασιτεχνικό. Στην Αργεντινή δεν υπάρχει η επιλογή για μια κοπέλα να ονειρευτεί μια καριέρα στο επαγγελματικό παιχνίδι, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.

Η Μακαρένα Σάντσες, που άφησε πίσω σπίτι και οικογένεια για να κυνηγήσει το όνειρό της στο Μπουένος Άιρες, είναι αποφασισμένη να κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να αλλάξει τα δεδομένα. Η 27χρονη παίκτρια, η οποία θεωρείται από τις κορυφαίες στην Αργεντινή, κινήθηκε νομικά κατά της ίδιας της της ομάδας, αλλά και της αργεντίνικης Ομοσπονδίας ποδοσφαίρου, θέλοντας να ταρακουνήσει για τα καλά το σύστημα. Μολονότι έχει κατακτήσει πρωτάθλημα και έχει παίξει σε τρία Κόπα Λιμπεραδόρες με τον Ουρκίσα, τον Ιανουάριο ο προπονητής την κάλεσε  στο γραφείο του και της είπε ότι αποτελεί παρελθόν.

Στο γυναικείο ποδόσφαιρο της χώρας αυτό σημαίνει… πάγο μέχρι το καλοκαίρι, καθώς δεν υπάρχει η δυνατότητα να αλλάξει ομάδα στα μέσα της σεζόν. Εκείνη με την συμβουλή της δικηγόρου αδερφής της, αποφάσισε να κινηθεί νομικά, ζητώντας αποζημίωση και απαιτώντας να γίνει και το δικό της ποδόσφαιρο επαγγελματικό. Η ίδια έπαιρνε περίπου… 10 ευρώ τον μήνα για τα έξοδά της, όμως στις περισσότερες ομάδες οι παίκτριες πληρώνουν από την τσέπη τους ακόμα και τα οδοιπορικά τους, τον εξοπλισμό, ακόμα και τους γιατρούς αγώνων.

Η ιστορία του κοριτσιού με τα εξάταπα και το τατού της Φρίντα Κάλο έχει πάρει διαστάσεις. Πρόσφατα η ίδια δημοσιοποίησε απειλή κατά της ζωής της, η οποία ανέφερε ότι «δίνουν πολλά χρήματα για το κεφάλι σου».

Όμως δεν κάνει πίσω. Και εξηγεί τους λόγους στο Κουτί της Πανδώρας.

Πώς ξεκίνησες να παίζεις ποδόσφαιρο;

«Ξεκίνησα να παίζω μεταξύ 5-6 ετών. Πάντα μου άρεσε, με έκανε να ξεχωρίζω. Έκανα εξάσκηση στις πλατείες γιατί δεν υπήρχε κανείς σύλλογος στη Σάντα Φε που να μπορούσα να παίξω. Επίσης, ο πατέρας μου είναι πολύ φανατικός ποδοσφαιρόφιλος και με έπαιρνε μαζί του να δω αγώνες με τους φίλους μας. Έφτασα 15 για να μπορέσω να μπω σε ακαδημία στη Σάντα Φε και στα 20 πήγα στο Μπουένος Άιρες για να παίξω στην Ουρκίσα, αναζητώντας ένα καλύτερο ποδοσφαιρικό επίπεδο».

Γιατί αποφάσισες να κινηθείς νομικά κατά του συλλόγου σου και της Ομοσπονδίας;

«Γιατί είναι άδικο το ότι με έκοψαν στα μέσα του πρωταθλήματος, χωρίς να μπορώ να αλλάξω ομάδα. Εδώ στην Αργεντινή οι γυναίκες δεν μπορούμε να υπογράψουμε κατά τη διάρκεια της σεζόν. Δεν μπορούν να κάνουν κάτι για το γεγονός ότι οι γυναίκες στην Αργεντινή δεν έχουμε συμβόλαιο. Αισθάνθηκα ότι πρέπει να φτάσω την υπόθεσή μου πιο μακριά για να καταφέρω κάτι θετικό για εμένα και για τις παίκτριες στην Αργεντινή».

Γνωρίζουμε ότι το ποδόσφαιρο στην Αργεντινή είναι πάθος. Ισχύει το ίδιο και στο γυναικείο πρωτάθλημα;

«Νομίζω ότι το πάθος που έχουμε εμείς οι γυναίκες είναι κάπως μεγαλύτερο. Ζούμε από μικρές την ανισότητα και τις διακρίσεις. Γι’ αυτό αποφασίζουμε να συνεχίσουμε για την αγάπη που έχουμε για το άθλημα. Βάζουμε το άθλημα πάνω από όλα στη ζωή, παρότι το ποδόσφαιρο δεν μας προσφέρει απολύτως τίποτα. Το πάθος που έχουμε είναι ασύγκριτο. Είναι σαν δουλειά, για την οποία δεν πληρωνόμαστε. Συνεχίζουμε να προπονούμαστε, παρότι αισθανόμαστε την κριτική μιας κοινωνίας που δεν μας θεωρεί ικανές. Παίζουμε αν και νιώθουμε αποκλεισμένες με κάθε τρόπο».

Τι προβλήματα αντιμετωπίζουν οι γυναίκες που παίζουν ποδόσφαιρο;

«Δεν έχουμε ομάδες για να πηγαίνουμε όταν είμαστε μικρές. Δεν υπάρχουν ακαδημίες γυναικείου ποδοσφαίρου, έτσι χάνουμε αρκετά χρόνια για να μάθουμε. Από την άλλη, στην Αργεντινή, το μοναδικό πρωτάθλημα που εντάσσεται στην Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία είναι του Μπουένος Άιρες και του ευρύτερου Μπουένος Άιρες, είναι το μοναδικό τουρνουά που δίνει θέση στο Κόπα Λιμπερταδόρες. Για να φτάσεις σε ένα καλό επίπεδο και να μπορέσεις να συνεχίσεις, πρέπει να ζεις στην πρωτεύουσα και αυτό έχει αρκετές δυσκολίες. Οι παίκτριες δεν παίρνουν μισθό κι αυτό συνεπάγεται ότι πρέπει να έχουμε κι άλλη δουλειά για να ζούμε. Δεν μπορούμε να αφοσιωθούμε 100% στο ποδόσφαιρο, γιατί πρέπει να κάνουμε κι άλλα πράγματα. Δεν έχουμε κανένα όφελος ως εργαζόμενοι (εισφορές, κοινωνικές παροχές, συνδικάτα κτλπ)».

Δεν μπορεί καμία γυναίκα δηλαδή να ζήσει από το ποδόσφαιρο όπως οι άνδρες;

«Όχι, καμία γυναίκα στην Αργεντινή δεν ζει από το ποδόσφαιρο».

Έχεις ένα τατουάζ με την Φρίντα Κάλο. Αποτελεί έμπνευση για σένα;

«Μου αρέσει πολύ η ιστορία. Με εμπνέει το θάρρος της απέναντι στα προβλήματα. Ήταν πολύ επιτυχημένη σε αυτό που έκανε και ήξερε πώς να επιβάλλει τον εαυτό της σε ένα περιβάλλον που την απέκλειε. Και κατάφερε να γκρεμίσει το στερεότυπο που είχε δημιουργήσει για εκείνη η κοινωνία».

Θεωρείς ότι ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τις γυναίκες στο ποδόσφαιρο έχει να κάνει με την συνολική αντιμετώπιση απέναντί τους σε άλλες δουλειές και στην κοινωνία γενικότερα;

«Νομίζω ότι ο φεμινισμός πρέπει να πηγαίνει χέρι-χέρι με όλες τις γυναίκες, σε οποιονδήποτε τομέα. Θεωρώ ότι όλες οι γυναίκες ζούμε διαφορετικές καταστάσεις αδυναμίας και ο φεμινισμός μάχεται προκειμένου αυτό να μην συμβαίνει. Η διαφορά είναι ότι στο ποδόσφαιρο, συγκεκριμένα, το περιβάλλον είναι πολύ μάτσο και αυτό κάνει πολλές γυναίκες να αντιμετωπίζουν δυσκολίες και να μην μπορούν  να ξεφύγουν από αυτό».

Υπάρχουν άλλες γυναίκες στο ποδόσφαιρο που στηρίζουν τη μάχη σου; Άντρες;

«Έχω πολύ υποστήριξη από παίκτριες στην Αργεντινή, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο επίσης. Για να είμαι ειλικρινής, λίγοι άνδρες ποδοσφαιριστές με έχουν στηρίξει. Ελάχιστοι εν ενεργεία, οι περισσότεροι είναι πρώην παίκτες. Επίσης, αρκετοί εκτός του αθλήματος μου έδειξαν αλληλεγγύη και συμμετέχουν στη μάχη μου».

Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον του πιο δημοφιλούς παιχνιδιού στον κόσμο;

«Ονειρεύομαι ένα ποδόσφαιρο με ισότητα, στο οποίο οι γυναίκες να μπορούμε να έχουμε όλα τα οφέλη και τα δικαιώματα που έχουν οι άνδρες ποδοσφαιριστές. Ονειρεύομαι ένα ποδόσφαιρο χωρίς βία, στο οποίο το άθλημα να είναι πάνω από τις μπίζνες. Ονειρεύομαι οι γυναίκες να μπορούμε να ζούμε από αυτό και να το απολαμβάνουμε».