«Η γειτονία που μεγάλωσα μετατράπηκε σε πεδίο μάχης»

Όπως αναφέρει η ίδια, η γειτονιά που μεγάλωσε μετατράπηκε σε πεδίο μάχης

«Έπαιξα, έτρεξα, γέλασα, έκλαψα, ερωτεύτηκα στη γειτονιά μου, τη Νέα Σμύρνη! Είμαι περήφανη που μεγάλωσα εδώ. Η Νέα Σμύρνη δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις άλλες περιοχές παρά μόνο τη χαρά και την ελευθερία. Οι στιγμές χούντας που ζήσαμε το βράδυ της Τρίτης διαγράφει όλες τις όμορφες αναμνήσεις που έχουμε από την πλατεία μας, το άλσος μας και την αγάπη μας για την ομάδα, τον Πανιώνιο. Δυστυχώς ή ευτυχώς ήμουν μάρτυρας σε ξυλοδαρμό φίλης μου, σε εφήβους και ανθρώπων μεγάλης ηλικίας. Θα σταθώ όμως στο περιστατικό της φίλης μου.»

»Ώρα 20:15 περίπου, στην οδό Αττάλειας, ένα στενάκι επί της Ελευθερίου Βενιζέλου. Μαζεμένοι διαδηλωτές, όλοι ενωμένοι, με τα ίδια ‘θέλω’, άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών. Στο βάθος βλέπαμε φιλάθλους να βάζουν φωτιές, να πετάνε καπνογόνα και να φωνάζουν. Είπαμε να κάτσουμε λίγο ακόμα, εξάλλου ήμασταν αρκετά μακριά από τα επεισόδια, νομίζαμε πως ήμασταν ασφαλείς σε εκείνο το σημείο, αλλά απ’ ό,τι αποδείχτηκε πήραμε την πιο λάθος απόφαση. Όλα έγιναν σε κλάσματα δευτερολέπτου.

 Δεν καταλάβαμε, απλά είδαμε τον κόσμο να τρέχει και να μας σπρώχνει. Όταν προσπαθήσαμε να συνειδητοποιήσουμε τι είχε συμβεί οι μηχανές της ομάδας ΔΕΛΤΑ είχαν φτάσει ήδη. Πρόλαβα να τρέξω στο στενό, δεν ήξερα πού να πάω απλά ακολουθούσα το πλήθος. Η αστυνομία ερχόταν από παντού, μας είχαν περικυκλώσει, δίπλα μου γονείς με τα μωρά τους να ουρλιάζουν, σαν εφιάλτης ήταν! Τρέχαμε να ξεφύγουμε από τον ξυλοδαρμό των ανθρώπων που επέλεξε το κράτος για την προστασία μας. 

Στο άσχημο όνειρο που ζούσαμε ακούσαμε μια φωνή, του κύριου Δημήτρη. Μας άνοιξε την πόρτα της πολυκατοικίας του και ύστερα του διαμερίσματός του για να μας προσφέρει ένα ποτήρι νερό και μια κρυψώνα ώστε να γλιτώσουμε τα χειρότερα, ο σωσίας μας στο ‘πόλεμο’. Ενωμένοι συμπατριώτες σε ένα φιλόξενο διαμέρισμα, σε ένα σαλόνι δέκα τετραγωνικών, εκεί κατάλαβα πως η φίλη μου έλειπε. Δεν ήξερα τι να σκεφτώ, τρόμαξα!

Ακούω το τηλέφωνό μου να χτυπάει, άγνωστος αριθμός ωστόσο ήταν αυτή, αναστατωμένη ακούστηκε αλλά με ενημέρωσε ότι ήταν καλά. Της εξήγησα πού ακριβώς ήταν το ‘κρησφύγετό’ μου για να έρθει να με βρει. Κατέβηκε μια κυρία να την φέρει πάνω, είχε μείνει στήλη άλατος, ήταν όνειρο και θα ξυπνούσε, ήθελε να πιστεύει. Έκλαιγε ανεβαίνοντας λέγοντας «με χτύπησαν». Δε πρόλαβε να τρέξει διότι επικρατούσε ένας πανικός. 

Η ομάδα ΔΕΛΤΑ μπήκε στο στενό, χτύπησε και πάτησε τα παιδιά με τα μηχανάκια, αυτό ήταν μόνο η αρχή. Βαράγανε ανελέητα με γκλοπ τους ηλικιωμένους, τα μωρά, τους εφήβους δίχως λύπηση. Πανικόβλητοι όλοι, δεν ήξεραν πώς να φύγουν από το μαρτύριο αφού η αστυνομία τους πολιορκούσε από παντού. Η πολιτισμένη σκέψη των αστυνομικών ήταν να περάσουν και στο απέναντι πεζοδρόμιο για να μην φύγει κανένας διαδηλωτής χωρίς μελανιά. Εκεί όμως στεκόταν η φίλη μου. Δύσκολο να ξεφύγεις, εκείνη την ώρα μόνο να προσευχηθείς μπορείς. Ήταν από τους τυχερούς και η αστυνομία δεν ασχολήθηκε τόσο μαζί της, υπήρχαν κι άλλοι δίπλα της που έπρεπε να τραυματιστούν!

 Πονεμένη, κλαίγοντας μπόρεσε να τρέξει προς τα πίσω για να βγει ξανά στη στάση του τραμ, εκεί την περίμεναν οι διμοιρίες των ΜΑΤ με χειροβομβίδες κρότου λάμψης και δακρυγόνα, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα! Πλέον δε μπορεί να πάρει ανάσα αλλά ούτε να δει. Για καλή της τύχη καταφέρνει να βρει καταφύγιο σε ένα κατάστημα. Κολλημένοι στην τζαμαρία του μαγαζιού όλοι, πήγε να δει τι συμβαίνει. 

Πεδίο μάχης η Νέα Σμύρνη! Φωτιές, καπνοί, φωνές τρόμου, κλάματα, αίματα και αστυνομία να συνεχίζει τον τραμπουκισμό πετώντας πέτρες σε κεφάλια και όχι μόνο. Σκληρές εικόνες, θυμίζουν αυτές του πολέμου που μαθαίναμε στην ιστορία. Θα έμπαιναν στο κατάστημα και θα τα σπάγανε όλα. Η φίλη μου αποφάσισε να φύγει την πιο ακατάλληλη ώρα μα στάθηκε τυχερή, έφτασε στο διαμέρισμα που βρισκόμουν χωρίς να την πειράξει κάποιος, σαν ψέμα ακούγεται!

 Ευτυχώς καταφέραμε να πάμε σπίτια μας. Νιώθαμε σαν να έχουμε κάνει κάτι παράνομο. Έμοιαζε με ένα παιχνίδι που παίζαμε όταν ήμασταν μικρά σε αυτά τα στενάκια της Νέας  Σμύρνης, κρυφτοκυνηγητό λεγόταν με τη μόνη διαφορά ότι τότε χαιρόμασταν που τρέχαμε να κρυφτούμε.»