Η φωνή της Marie Fredriksson είναι εκείνο το σινεμά που έπαιζε το «Pretty Woman» και τα καλοκαίρια στον Αργοσαρωνικό

Στο πικάπ μου παίζει εδώ και λίγες ώρες το «It must have been love» των Roxette. Σκονιζόταν εδώ και πολλά – πολλά χρόνια στη δισκοθήκη μου. Έχει και ημερομηνία αγοράς απάνω, αφού από παιδί συνήθιζα να καταγράφω: Κερατσίνι, 23 – 07 – 90, μόλις είχα μπει δηλαδή στα 16. Πρέπει να ήταν ένα από τα πρώτα βινύλια που είχα πάρει, το οποίο ανήκε στην κατηγορία των maxi singles – έτσι τα λέγαμε τότε. Αυτό ήταν το hit που έκανε θραύση από το νεοφερμένο στην Ελλάδα MTV, ενώ στην άλλη όψη υπήρχαν τα κομμάτια «Paint» και «Cry», τα οποία ελάχιστες φορές άκουσα ακόμη και στον καιρό τους. Κανένα ρόλο δεν έπαιζε η αναζήτηση της μουσικής στην ηλικία που ήμασταν, αρκούσε μόνο νά’χουμε το hit στη δισκοθήκη μας και να το βάζουμε να το ακούμε συνέχεια. Έστω κι έτσι, ήταν μία πολύ πιο αγνή διαδικασία ακρόασης της μουσικής συγκριτικά με σήμερα που βρίσκει ο καθένας τα πάντα μ’ ένα απλό κλικ. 

Το συγκρότημα λεγόταν Roxette και το αποτελούσαν βασικά ένα νέο ζευγάρι με ψιλοπάνκ look, αν και τη μουσική τους μόνο πανκ δεν θα την έλεγες. Βρισκόμασταν άλλωστε στη δεκαετία του 1990, που οι εκπρόσωποι της διεθνούς ποπ σκηνής στυλιστικά φαίνονταν αμήχανοι. Από το σκουλαρίκι – σταυρό του George Michael ως τα περιποιημένα μακριά μαλλιά του Jon Bon Jovi, τα πράγματα αισθητικώς δεν ήταν και στην καλύτερη φάση τους. Ίσως τελικά οι λόγοι αισθητικής να ήταν περισσότερο, και όχι τόσο η μουσική καθ’αυτή, που σύντομα αφήσαμε τους Roxette και το γυρίσαμε στους Rolling Stones και τους Led Zeppelin. Αν και κάπως ετεροχρονισμένα…

Ένας κόμπος ανέβηκε ασυναίσθητα στο λαιμό μου σαν πληροφορήθηκα σήμερα το θάνατο της Marie Fredriksson, της τραγουδίστριας και συνδημιουργού των τραγουδιών των Roxette μαζί με τον Per Gessle. Ήταν, βλέπεις, μόνο 61 ετών και σε μία φάση της ζωής της που θα μπορούσε να δώσει το καλύτερο! Τό’χουμε ξαναδεί αυτό, όταν καλλιτέχνες – megastars στα 80s και στα 90s φτάνουν σε μία ώριμη ηλικία και αποφασίζουν, εφόσον έχουν και το ταλέντο, να εκφραστούν καλλιτεχνικά έτσι όπως δεν μπόρεσαν στα 20 και στα 30 τους. Στην περίπτωση, βέβαια, των Roxette έχουμε τουλάχιστον τρία τραγούδια τους που έμειναν στην ιστορία του διεθνούς ποπ στερεώματος και σφράγισαν μια ολόκληρη εποχή: Μιλάω για το «It must have been love», το «The Look» και φυσικά το «Listen to your heart» – καλά τραγούδια, ρυθμικά και μπαλάντες, που σε συνδυασμό με τα παντοδύναμα τότε music videos σάρωσαν με πωλήσεις ολόκληρη την υφήλιο.

Η Marie Fredriksson δεν ήταν τυχαία μουσικός και υπήρχε στα μουσικά πράγματα της γενέτειρας της, Σουηδίας, αρκετά χρόνια πριν τη δημιουργία των Roxette. Γεννημένη σε ένα χωριό της Σουηδίας μέσα σε μία πολυμελή οικογένεια, είχε την ατυχία, σε ηλικία 7 ετών, να χάσει τη μεγάλη της αδερφή σε αυτοκινητικό ατύχημα. Η τραγωδία αυτή, σε συνδυασμό με την παρότρυνση του πάστορα της ενορίας της για ν’ ακολουθήσει το δρόμο της μουσικής, ήταν οι βασικές αιτίες ενασχόλησης της με την τέχνη σε μία περίοδο που ανακάλυπτε κιόλας τα μεγάλα ροκ συγκροτήματα της δεκαετίας του ’60.  

Το 1978, σε ηλικία 20 ετών, μαζί με το τότε αγόρι της, τον Stefan Dernbrandt, φτιάχνουν το συγκρότημα των Strul με σαφή πανκ προσανατολισμό. Εκεί γνωρίζει και τον Per Gessle, που ήταν επίσης μέλος των Strul, προτού οι δυο τους σχηματίσουν τους Roxette. Παρόλο που οι Strul δεν κατάφεραν να κάνουν δισκογραφία, στη Σουηδία έγιναν γνωστοί, ιδρύοντας το δικό τους μουσικό φεστιβάλ, το «Strulfestivalen», που κράτησε για τρία χρόνια, από το ’79 έως το ’81. Κι όταν οι Strul διαλύθηκαν το ’81 μετά το χωρισμό της Marie και του Stefan, στο επόμενο σχήμα που προέκυψε με το όνομα MaMas Barn, εκείνη εξακολούθησε να παίζει μόνο keyboards και να μην τραγουδάει. 

Ο Gessle είναι εκείνος που τον ίδιο καιρό πίστεψε στη φωνή της, την έφερε σε επαφή με παραγωγούς και ουσιαστικά την έβαλε στο χώρο της δισκογραφίας, ξεκινώντας έτσι τη σόλο καριέρα της. Μία καριέρα που ναι μεν την έκανε δημοφιλή στη Σουηδία, σε καμία περίπτωση δεν θα συγκρινόταν ωστόσο με την κατοπινή της πορεία στους Roxette. Τον Σεπτέμβριο του 1984 κυκλοφορεί ο πρώτος προσωπικός της δίσκος και ξεκινά αμέσως τις επιτυχημένες περιοδείες της. Λίγο καιρό μετά, τον Φλεβάρη του 1986, ακολουθεί και δεύτερο άλμπουμ, που της χαρίζει το βραβείο «Rockbjörnen» της Καλύτερης Σουηδής τραγουδίστριας! Στο μεταξύ, η καριέρα του Per Gessle που έκανε τα δικά του δεν είχε την ίδια επιτυχία μ’ αυτή της Marie Fredriksson. Εκεί παρεμβαίνει ο Rolf Nygren, ο διευθυντής της δισκογραφικής EMI στη Σουηδία, προτείνοντας του Gessle να μεταφράσει ένα τραγούδι του στα αγγλικά και να το ηχογραφήσουν ντουέτο με τη Fredriksson. Επρόκειτο για το κομμάτι «Neverending Love», που έγινε μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία στη Σουηδία και που οδήγησε στην κυκλοφορία του «Pearls of Passion», του πρώτου άλμπουμ των αγγλόφωνων Roxette στα τέλη του ’86. 

Ταυτόχρονα, η Fredriksson συνέχιζε την σόλο καριέρα της και με ένα τρίτο προσωπικό άλμπουμ, που βγήκε στα τέλη του 1987, καθώς ο πρώτος τους δίσκος με τον Gessle ως Roxette δεν είχε καταφέρει να ακουστεί εκτός των συνόρων τους. Μέχρι που το 1988 κυκλοφορεί το δεύτερο άλμπουμ των Roxette, το περίφημο «Look Sharp!», απ’ το οποίο το τραγούδι «The Look» γίνεται διεθνής επιτυχία λίγους μήνες μετά, τον Ιανουάριο του 1989. Φτάνει στο Νο 1 των charts 25 διαφορετικών χωρών και το άλμπουμ ολόκληρο πουλάει περισσότερα από 9.000.000 αντίτυπα παγκοσμίως! Το επόμενο single απ’ το δίσκο, η μπαλάντα «Listen to your heart», γίνεται το δεύτερο Νο 1 διεθνές hit τους. Το φοβερό είναι πως το 1990 η αμερικανική κινηματογραφική εταιρεία Touchstone Pictures ζήτησε από τον Per Gessle των Roxette, που ήταν ήδη σούπερ σταρ, να συνθέσει ένα πρωτότυπο τραγούδι για την ταινία «Pretty Woman» με το πρωταγωνιστικό δίδυμο Richard Gere – Julia Roberts. Ο Gessle δεν είχε χρόνο, λέει, να φτιάξει καινούργιο τραγούδι (σκέψου πόσο στην κορυφή είχαν φτάσει ως συγκρότημα για να μπορούν να έχουν σχεδόν «γραμμένη» στα παλιά τους τα παπούτσια μια κραταιά εταιρεία του Χόλιγουντ), οπότε ευφυώς προχωρά σε μια επανεκτέλεση του τραγουδιού «It must have been love» από τα 1988. Το κομμάτι μπαίνει στην ταινία και γίνεται smash hit, ακολουθώντας την πορεία της στις αίθουσες παγκοσμίως! Κι όταν το 1991 βγήκε το «Joyride», το τρίτο άλμπουμ των Roxette, που ξεπέρασε τα 11.000.000 σε πωλήσεις, εγώ είχα ήδη σταματήσει να ασχολούμαι μαζί τους. 

Η αλήθεια είναι πως το «It must have been love», όπως και το «Listen to your heart», μας είχαν γίνει…κλύσμα από τον διεθνή μουσικό Τύπο και τα ΜΜΕ. Διόλου τυχαίο που εδώ και 30 χρόνια παίζονται ακόμη παντού, είτε είσαι στο Παρίσι, είτε στο Βερολίνο, είτε στον Άγιο Παντελεήμονα Αχαρνών. Λίγα ποπ τραγούδια τό’χουν καταφέρει αυτό, όπως λόγου χάριν συνέβη με το «Last Christmas» των Wham. Τραγούδια – τραγουδάρες, δεν χωράει αμφιβολία επ’ αυτού, απλά κάπου με κούρασαν προσωπικά και έφτασαν στο σημείο να με εκνευρίζει πια η, με το στανιό, ακρόαση τους. Δεν θα ήμουν ο μόνος, φαντάζομαι. 

Μαζί με τους Roxette, εκτός απ’ τη συνέχεια τους, «έχασα» και τη Marie Fredriksson. Ήταν αρχές του 2002 όταν ενημερώθηκα για την ασθένεια, το κακό που τη βρήκε, με το οποίο της έμελλε να παλέψει σκληρά για μία 20ετία σχεδόν. Είναι η φάση που ασυναίσθητα λες ένα «Όχι την καημένη» από μέσα σου για μία καλλιτέχνιδα που μερικά απ’ τα καλύτερα χρόνια σου ταυτίστηκαν μαζί της. Παρόλα αυτά η Fredriksson έμοιαζε να το ξεπερνάει. Οι Roxette συνέχιζαν να βγάζουν δίσκους και να περιοδεύουν, όπως κι εκείνη να συμμετέχει σόλο στα μουσικά projects του συζύγου της, του Mikael Bolyos, με τον οποίο είχαν γνωριστεί το 1991 και παντρευτεί το ’94. 

Δεν ήταν εύκολα τα τελευταία χρόνια για τη Fredriksson. Επιληπτικές κρίσεις, χημειοθεραπείες, μερική τύφλωση και κώφωση, αδυναμία να σταθεί στη σκηνή, πόσο μάλλον να τραγουδήσει. Το καλοκαίρι του 2016 κι ενώ οι Roxette είχαν κυκλοφορήσει το δέκατο άλμπουμ τους, οι γιατροί της σύστησαν να ακυρώσει όλες τις εμφανίσεις της. Ήταν τότε που η Fredriksson έκανε μια δήλωση στον Τύπο, αποχαιρετώντας ουσιαστικά τους αναρίθμητους φαν του συγκροτήματος και ευχαριστώντας τους για το «μακρύ συναρπαστικό ταξίδι τους». 

Η Marie Fredriksson άφησε την τελευταία της πνοή χθες τη νύχτα, 9 Δεκεμβρίου του 2019, σε ηλικία 61 ετών, αφήνοντας πίσω τον σύζυγο της και τα δύο τους παιδιά. Ήταν το τέλος της άνισης μάχης με τον καρκίνο που ομολογουμένως είχε διαρκέσει πολύ με όλες τις επιπτώσεις στην ποιότητα ζωής της. 

Το τραγούδι «It must have been love» τελειώνει, μα δεν σκέφτηκα να γυρίσω το δίσκο απ’ την άλλη όψη. Η βελόνα περνάει ξανά και ξανά από πάνω του θυμίζοντας μου πολλά και διάφορα: Την πρώτη προβολή του «Pretty Woman» σε κεντρικό σινεμά στο Πασαλιμάνι που έμελλε λίγα χρόνια μετά να γίνει σούπερ μάρκετ και που σήμερα ούτε ματιά δεν θά’ριχνα στην αφίσα μιας τέτοιας ταινίας. Ένα – δυο καλοκαίρια με τη Χαρά, τον Νίκο, τη Μαίρη, την Κατερίνα, τον Κώστα, την Ελένη, την παρέα απ’ το Κερατσίνι, με το κασετόφωνο να παίζει Roxette πάνω στο καράβι για την Αίγινα και τον Πόρο. Μία υπέροχη και πολύ δυνατή γυναικεία φωνή που τα αγγλικά της έφταναν στα αυτιά μου σαν τα πιο ωραία ελληνικά – τι μυστήριο πράγμα! Και, παράλληλα, τη συνειδητοποίηση της παντοκρατορίας της λεγόμενης «αγγλοσαξονικής» μουσικής βιομηχανίας μαζί μ’ ένα life style που παραμένει το ίδιο από καταβολής ακριβώς της μουσικής βιομηχανίας. Τα πρόσωπα αλλάζουν μόνο μέσα στα χρόνια, τα μουσικά είδη και ύφη. Η προώθηση τους παραμένει η ίδια.