Η Φινλανδία και ο δρόμος της εξέλιξης των εθνικών ομάδων

Το ποδόσφαιρο έχει έναν μαγικό τρόπο να εντάσσεται σε κοινωνίες και κουλτούρες, στις οποίες δεν είχε καθιερωθεί στα πρώτα χρόνια της διεύρυνσής του. Οι κοινότητες μεταναστών, οι νέες τεχνολογίες, η μείωση των αποστάσεων, η γιγάντωση του προϊόντος καθιστούν την «ασπρόμαυρη θεά» ένα παιχνίδι που δεν σταματά να αναπτύσσεται. Ακόμα κι εκεί που το χόκεϊ επί πάγου ήταν κάποτε ο απόλυτος «βασιλιάς».

Υποδομές και προπονητές

Πριν από περίπου μια δεκαετία, η Παλολίτο, η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Φινλανδίας, έθεσε τον στόχο της εισόδου στο top-10 της κατάταξης της FIFA μέχρι το 2020. Πολλοί, ακόμα κι εντός της χώρας, γέλασαν με το πλάνο. Το θεώρησαν απολύτως ουτοπικό. Μολονότι η χώρα τους απέχει ακόμα αρκετά από τις δέκα κορυφαίες ομάδες της Παγκόσμιας Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, η εθνική ετοιμάζεται για την πρώτη της παρουσία σε Εuro, κεφαλαιοποιώντας όλη τη δουλειά που έγινε σε οργανωτικό και ποδοσφαιρικό επίπεδο.

Η Παλολίτο επένδυσε στις υποδομές. Δημιουργήθηκαν κλειστά γήπεδα και τεχνητοί χλοοτάπητες, ικανοί να αντέξουν σε οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες. Έπειτα, εκπαίδευσε μια νέα γενιά προπονητών για τις αναπτυξιακές ηλικίες, προσπαθώντας να στηρίξουν το οικοδόμημα σε γερά θεμέλια. Οι «προπονητές ταλέντων» που εκπαιδεύτηκαν, στη συνέχεια βρήκαν δουλειά σε ακαδημίες και ηλικιακές κατηγορίες που έφταναν μέχρι τις πρώτες ομάδες.

Η ποδοσφαιρική κοινότητα της χώρας μεγαλώνει συνεχώς. Το 2020, ο τερματοφύλακας της Μπάγερ Λεβερκούζεν, Λούκας Χραντέκι, πήρε το βραβείο του αθλητή της σεζόν. Την αμέσως προηγούμενη χρονιά, το είχε κατακτήσει ο Τέεμου Πούκι, ο επιθετικός που βοήθησε τη Νόριτς να επιστρέψει φέτος στην Premier League και σημείωσε τα δέκα από τα 16 γκολ της εθνικής του στην πορεία μέχρι την τελική φάση του Euro. Ήταν η πρώτη φορά από καταβολής βραβείων, δηλαδή από το μακρινό 1947, που δύο ποδοσφαιριστές πανηγυρίζουν σερί κατακτήσεις. Η πρόκριση στο Euro μαρτυρά με τον καλύτερο τρόπο πως όταν υπάρχει μεθοδολογία και σωστή ποδοσφαιρική συνεργασία, η πρόοδος είναι δεδομένη.

Η μετάβαση και η τεχνογνωσία

Είχαν περάσει 22 χρόνια από το ματς που η «χρυσή γενιά» των Σάμι Χίπια και Γιάρι Λιτμάνεν είχε φτάσει μια ανάσα από την πρόκριση στην τελική φάση του Μουντιάλ του 1998. Στο τελευταίο ματς των προκριματικών, ένα γκολ της Ουγγαρίας στις καθυστερήσεις, στέρησε το όνειρο. Αυτή τη φορά, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Η Φινλανδία επικρατούσε 3-0 του Λιχτενστάιν στο τελευταίο ματς των προκριματικών του Euro 2020 και το ασφυκτικά γεμάτο γηπεδάκι του Τόολο παραληρούσε. Η εθνική τους είχε μόλις «κλειδώσει» τη δεύτερη θέση του ομίλου, πίσω από την Ιταλία και για πρώτη φορά στην ιστορία της, προκρινόταν σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης. Την επόμενη μέρα, όλες οι εφημερίδες είχαν πρωτοσέλιδο ένα ποδοσφαιρικό επίτευγμα.

Ο Μάρκου Κανέρβα, ο προπονητής που οδήγησε την ομάδα στην επιτυχία, είχε κάθε λόγο να χαμογελά. Λίγες μέρες πριν την πρώτη σέντρα στο Euro 2020, που πήρε αναβολή για το 2021 λόγω του κορωνοϊού, μίλησε στο The Athletic για το ιστορικό επίτευγμα: «Είχαμε αυτό το όνειρο στο μυαλό μας για ολόκληρες γενιές και σχεδιάζαμε πώς μπορούμε να γίνουμε καλύτερη, πιο ανταγωνιστική ομάδα. Πώς προετοιμαζόμαστε. Πώς χτίζουμε την πνευματική και ολιστική προσέγγιση. Ωστόσο, το μεγαλύτερο κομμάτι ήταν να πιστέψει η ομάδα στην εαυτό της και να δουλέψουμε τόσο καλά ως σύνολο στον αγωνιστικό χώρο. Δεν υπάρχουν “εγώ”».

Ο Κανέρβα δούλεψε για 12 χρόνια στην ομάδα Κ-21 των Σκανδιναβών, γνωρίζοντας σε μικρή ηλικία ποδοσφαιριστές και έχοντας τη δυνατότητα να συνεργαστεί και να πάρει πράγματα από όλους τους προπονητές που βρέθηκαν στην πρώτη ομάδα. Μεταξύ των οποίων και ο Ρόι Χόντσον, ο οποίος έφτασε πολύ κοντά στην πρόκριση του Euro 2008. Στο τελευταίο ματς χρειαζόταν νίκη εκτός έδρας με την Πορτογαλία και το παιχνίδι έληξε 0-0.

Το 2016, όταν ανέλαβε ο Κανέρβα, το κλίμα δεν ήταν και το καλύτερο δυνατό. Υπό τις οδηγίες του Χανς Μπάκε, η ομάδα δεν είχε νικήσει ούτε μια φορά μέσα στη χρονιά. Παράλληλα με την αλλαγή στην τεχνική ηγεσία, υπήρξε μια αλλαγή φρουράς και στο ρόστερ, γεγονός που βοήθησε τον νέο ομοσπονδιακό τεχνικό να δώσει την ευκαιρία στους νεότερους. Η δική του ομάδα, άλλωστε, έφερε το 2009 τη συμμετοχή στο πρώτο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Κ-21 στην ιστορία της χώρας. Η Φινλανδία ήταν από τις εθνικές που δεν σνόμπαραν τη νέα διοργάνωση του Nations League και στα προκριματικά του Euro, ήταν στον ίδιο όμιλο με την Ελλάδα, της οποίας επικράτησε στο ματς στην έδρα της και έχασε στο ΟΑΚΑ. Ωστόσο, τερμάτισε δεύτερη, υψηλότερα από την εθνική που το 2004 είχε πραγματοποιήσει το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό «θαύμα» στην ιστορία της διοργάνωσης.

«Κλειδί» ο σεβασμός

Με ένα ρόστερ απόλυτα προσαρμοσμένο στα «θέλω» του προπονητή, χωρίς έριδες και προσωπικές κόντρες, με την Ομοσπονδία και όλο το ποδοσφαιρικό οικοδόμημα στο πλευρό του και συλλογική προσπάθεια, κατάφερε κάτι που έμοιαζε με όνειρο. Οι ποδοσφαιριστές, πέραν του ότι είχαν την απόλυτη εμπιστοσύνη στον προπονητή, έχουν να επιδείξουν πλέον σταθερότητα και αγωνιστικά λεπτά στις ομάδες που αγωνίζονται. Πέραν του Πούκι, που σκοράρει κατά ριπάς, ξεχωριστό ρόλο έχει και ο πρώην μέσος του Παναθηναϊκού, Ρόμπιν Λουντ, ο οποίος στα χέρια του Κανέρβα έχει μετατραπεί σε πολύτιμο εργαλείο. Είναι χαρακτηριστικά τα όσα δήλωσε ο προπονητής της Ιρλανδίας, Στίβεν Κένι, μετά την ήττα της ομάδας τους από τους Φινλανδούς. «Μοιάζουν σχεδόν με ποδοσφαιρικό σύλλογο, από την άποψη ότι έχουν πολύ σταθερούς ρόλους». Ο Κανέρβα απάντησε: «Αυτό δείχνει ότι χρησιμοποιούμε αποτελεσματικά τον λίγο χρόνο που έχουμε όλοι μαζί. Πολλοί ποδοσφαιριστές βρίσκονται καιρό μαζί μας και ξέρουν τις αρχές που μας διέπουν». Παράλληλα, τόσο εκείνος όσο και το επιτελείο του, γνωρίζουν πάρα πολύ καλά τι σημαίνει εθνική. Ο Κανέρβα, ο βοηθός του Μίκα Νουρμέλα και ο προπονητής τερματοφυλάκων Άντι Νιέμι είχαν συνολικά 197 συμμετοχές ως παίκτες με το εθνόσημο.

Στα λόγια του αμυντικού Πάουλο Αραγιούρι, μάλλον κρύβεται το μεγαλύτερο μυστικό: «Ο καθένας σέβεται τον άλλον πάρα πολύ. Ο αθλητισμός σε αυτό το επίπεδο είναι πολύ εγωιστικός, αλλά είμαστε περισσότερο από συνάδελφοι. Είμαστε φίλοι». Όποια κι αν είναι η θέση που θα καταλάβει η Φινλανδία στο Euro, η εξέλιξη μιας χώρας που πριν μερικά χρόνια μάλλον θεωρούταν εύκολος αντίπαλος για τους περισσότερους, δείχνει τον δρόμο σε εθνικές που ακόμα τρώγονται για τους συλλόγους, στους οποίους αγωνίζονται οι παίκτες τους…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr