Η φανέλα του τερματοφύλακα

H μία όψη του νομίσματος, η κραυγαλέα για την «πολιτισμένη δύση», στριμώχνει στο μισοσκόταδο όλα όσα καταγγέλλονται από την αντιπολίτευση της Βενεζουέλα, από διάφορες μη κυβερνητικές οργανώσεις και από καθολικώς διαμαρτυρόμενους πολίτες. Ο σατανάς Μαδούρο εκτρέφει και οπλίζει το παρακράτος, υφαρπάζει εξουσίες που δεν του ανήκουν, καταστέλλει βίαια τις εκδηλώσεις αντίστασης, στέλνει την οικονομία της χώρας σε βάραθρο, αδειάζει τα ράφια, γκρεμοτσακίζει το μπολιβάρ, πίνει το αίμα των υπηκόων του με το μπουρί της σόμπας.

Μπορεί να είναι έτσι, μπορεί αλλιώς, μπορεί η αλήθεια να βρίσκεται κάπου στη μέση ή ίσως πιο κοντά στο αριστερό από ό,τι στο δεξί άκρο. Από τότε που ο Τσάβες πήγε να συναντήσει τον ζερζεβούλη, τον ρόλο της μετενσάρκωσης του διαβόλου ανέλαβε ο Νικολάς Μαδούρο, πιθανόν εκ περιτροπής με τον Τσίπρα. Για να το λέει ο Ιάσων Πιπίνης Βελάσκο, που δηλώνει και ανηψιός του Περουβιανού μέντορα του Τσάβες, έτσι θα είναι.

Μισό λεπτό, όμως. Η διεθνής τάξη δεν μπορεί να ρυθμίζεται α-λα-καρτ, ανάλογα με την καταγωγή, την πολιτική τοποθέτηση και το κοινωνικό ίχνος των εμπλεκομένων. Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη τα ονόματα και τους χάρτες. Δεν γίνεται να μετακινούμε τα γκολπόστ, ανάλογα με το χρώμα της φανέλας που φοράει ο τερματοφύλακας.

Στην περίπτωση της ταλαίπωρης Βενεζουέλα, τα ψυχρά facta έχουν ως εξής. Σε μία κυρίαρχη χώρα, ο ηγέτης της αντιπολίτευσης αυτοανακηρύχθηκε Πρόεδρος της όποιας Δημοκρατίας, αμφισβητώντας τα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών που ανέδειξαν τον ίδιο πρόεδρο της Εθνοσυνέλευσης. Γιατί έτσι. Επειδή μπορεί.

Μπορεί, όμως; Μπορεί, όταν τον στηρίζει η πολύπλαγκτος «διεθνής κοινότητα». Η κυβέρνηση που βρίσκεται υπό αμφισβήτηση αναρριχήθηκε στην εξουσία όχι με πραξικόπημα, αλλά με εκλογές. «Βίας και νοθείας», ξεσπαθώνουν οι ετερόκλητοι αμφισβητίες. Μπορεί να είναι έτσι, μπορεί αλλιώς. Ανάλογα, ποιον ρωτάτε.

Τα Ηνωμένα Έθνη προσκλήθηκαν να εποπτεύσουν την επίμαχη αναμέτρηση, αλλά εκτόξευσαν το μπιλιετάκι στα σκουπίδια, χωρίς να τεκμηριώσουν το σκεπτικό της άρνησης. Το ίδιο έκαναν άλλοι ανεξάρτητοι παρατηρητές, ρίχνοντας το λίπασμα ώστε να τοποθετηθούν στη λέξη «εκλογές» μέσα στα εισαγωγικά της αμφισβήτησης. Το 70% του εκλογικού σώματος κάθισε στο σπίτι για να δει σαπουνόπερες, αλλά η περιορισμένη συμμετοχή δεν ακυρώνει το αποτέλεσμα.

«Εμείς πάντως δεν το αναγνωρίζουμε», ανακοίνωσαν εν χορώ η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες, μαζί με τους σεσημασμένους συν αυτώ. Οι παρατηρητές που πήγαν στο Καράκας δεν μετράνε, διότι είναι, λέει, σύμμαχοι και τσιράκια του σατανά. Οι χώρες που συνυπέγραψαν τα θριαμβευτικά διαγγέλματα του επανεκλεγέντος Μαδούρο, ούτε αυτές μετράνε, διότι ξέρουμε δα τον ύποπτο ρόλο της Ρωσίας, της Κίνας, της Τουρκίας, της Αιγύπτου, της Νότιας Αφρικής, του Ιράν και άλλων εξίσου ασήμαντων αραιοκατοικημένων κρατών ως υπονομευτών της διεθνούς νομιμότητας.

Για την Κούβα, τη Βόρεια Κορέα και τους άλλους μαδουριστές, δεν συζητάμε καθόλου, αυτοί ονειρεύονται σταλινοφασισμούς. Το δίκαιο το έχουμε εμείς, επειδή έτσι λέμε εμείς. Με πρώτο τον ακοίμητο πλανητάρχη, ο οποίος αναγνώρισε την εξουσία αυτού του Γουαϊδό, πριν συμπληρωθεί δεκάλεπτο από την αυτοανακήρυξή του στην προεδρία της Βενεζουέλα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, πάλι, απαιτεί εκλογές «το συντομότερο δυνατόν». Για να μπορεί να απορρίψει την ετυμηγορία τους, αν δεν της καλαρέσει.

Προσπαθώ να πω το εξής, χωρίς να αμφιβάλλω στο ελάχιστο για τις θηριωδίες του καθεστώτος Μαδούρο ή για τις παρασπονδίες στην εκλογική διαδικασία. Είναι ένας ιδιαίτερα ολισθηρός και επικίνδυνος δρόμος, αυτός που περνάει από την κατάργηση της κυρίαρχης θέλησης ενός λαού. Η αυτοανακήρυξη ενός πολίτη στον προεδρικό θώκο δεν είναι παρά πραξικόπημα. Εξωραϊσμένο, έστω, με ωραία λόγια, με καλοραμμένα κοστούμια και δίχως όπλα ή θύματα.

Ο αυριανός Γουαϊδό μπορεί να είναι συνταγματάρχης, να επικαλείται «τον κομμουνιστικόν κίνδυνον», να κρύβεται πίσω από τανκς και να μιλάει ελληνικά. «Ο Τσίπρας φτιάχνει στην Ελλάδα μία νέα Βενεζουέλα». «Είναι προδότης και ξεπουλάει τα ιερά και όσια του λαού μας». «Θέλει κρέμασμα στο Σύνταγμα για παραδειγματισμό». «Κέρδισε τις εκλογές του 2019 με βία και νοθεία».

Τι σημασία έχει, αν όλα αυτά είναι παραμύθια της Χαλιμάς; Εφ’ όσον βάλουν την υπογραφή τους από κάτω ο σκοταδιστής ένοικος του Λευκού Οίκου και η ενίοτε αδίστακτη προ των συμφερόντων της Ευρωπαϊκή Ένωση, πώς θα γλιτώσουμε εμείς από την ερπύστρια ή από τον Έλληνα Γουαϊδό; Ποιος θα μας σώσει, ο Μαδούρο;

Ναι, ξέρω, εμείς δεν έχουμε την πρωτοκαθεδρία στην παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου, όπως η Βενεζουέλα. Δεν παράγουμε 2,5 εκατομμύρια βαρέλια περιζήτητου μαύρου χρυσού ημερησίως ούτε αρκεί η ελληνοπρεπής οκνηρία μας για να επιβραδύνει την παγκόσμια ανάπτυξη. Ένα συνοικιακό μαγαζάκι είμαστε. Ακόμα και για το «ξεπούλημα της Μακεδονίας» το οποίο επικαλούνται οι αφιονισμένοι ελλαδέμποροι, η διεθνής κοινότητα πανηγυρίζει σύσσωμη, ιδίως τώρα που θεωρεί τον Τσίπρα συστρατευμένο στις επιταγές της.

Όσο όμως οι μεγαλόσχημοι της δύσης στρώνουν δάφνες για να βαδίσει με στεγνά πόδια ο αυτοανακηρυχθείς του Καράκας, όλα επιτρέπονται και όλα συγχωρούνται. Ο ασκός του Αιόλου είναι ανοιχτός και απειλεί να γεννήσει θύελλες με το παραμικρό παρακρατικό αεράκι. Όχι μόνο στην «τριτοκοσμική» Λατινική Αμερική και Αφρική, αλλά και στην ολοένα πιο σκοτεινή Ευρώπη.

Ή μήπως δεν ακούσατε τα άθλια δεξιόστροφα υπονοούμενα, για σχέδιο καλπονοθείας στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές «με μοχλό την εταιρία Indra Sistemas που μεθόδευσε την εκλογή Μαδούρο στη Βενεζουέλα»; Tη θεωρία συνωμοσίας λανσάρισε αρχές Γενάρη ο τότε ποταμίσιος Ψαριανός, την άρπαξε στον αέρα ο αγλαός Γιάννης Λοβέρδος και την κάρφωσε στα δίχτυα με retweet κεφαλιά ψαράκι η …Μαρέβα.

Ίσως τις νύχτες να οραματίζεται τον σύζυγό της αυτοανακηρυχθέντα επαναστάτη πρωθυπουργό.    

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr