Η Εύη Ανδρεάδη μιλά στο koutipandoras.gr για την ταινία της "Επισκέπτες"

Η πρωτόλεια δημιουργία της Εύης Ανδρεάδη, οι «Επισκέπτες», κάνει πρεμιέρα στις Νύχτες Πρεμιέρας, όπου συμμετέχει στο Διαγωνιστικό Τμήμα Ταινιών Μικρού Μήκους. Εμείς βρήκαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τη σκηνοθέτιδα σχετικά με την αντίληψή της για τις ταινίες μικρού μήκους, για τις δυσκολίες της ολοκλήρωσης ακόμη και μιας εννιάλεπτης παραγωγής, αλλά και για τις ευκολίες των ψηφιακών μέσων.

–Οι «Επισκέπτες», που προβάλλονται στις Νύχτες Πρεμιέρας, είναι η πρώτη σου σκηνοθετική δουλειά. Πώς κατέληξες στην απόφαση να καταπιαστείς με τη σκηνοθεσία;

Κατά τη διάρκεια των σπουδων μου στη SAE Athens, πειραματίστηκα σε διάφορους ρόλους ως μέλος του συνεργείου, προκειμένου να δημιουργήσουμε ιστορίες. Ο ρόλος του σκηνοθέτη για την ταινία μού ανατέθηκε από τον εισηγητή του τμήματος Λευτέρη Χαρίτο. Κάπως έτσι λοιπόν, σε συνεργασία με τους συμφοιτητές μου Χρήστο Καραλιά, που έγραψε το σενάριο, και τον Στέφανο Κναπ, που ανέλαβε το ρόλο του παραγωγού, δημιουργήσαμε τους «Επισκέπτες». Με αυτό τον τρόπο προέκυψε η πρώτη μου επαφή με τη σκηνοθεσία, η οποία, όπως ήταν αναμενόμενο, με συνεπήρε!

-Είναι αρκετοί αυτοί που υποστηρίζουν πως στην ψηφιακή εποχή η δημιουργία μιας μικρού μήκους ταινίας είναι μια εύκολη υπόθεση. Όμως, υποπτεύομαι πως μεγάλη απόσταση χωρίζει την ευκολία από την προχειρότητα.

Σαφώς η ψηφιακή τεχνολογία έχει συμβάλει καταλυτικά στη δημιουργία κάθε είδους ταινιών, καθώς καθιστά το μέσον προσιτό σε όλους, ενώ παράλληλα παρέχει απεριόριστα δημιουργικά όρια. Σήμερα λοιπόν, χρησιμοποιώντας ψηφιακά μέσα, καθένας είναι εν δυνάμει δημιουργός, έχοντας τη δυνατότητα να εκφράσει τις καλλιτεχνικές αναζητήσεις του. Το αποτέλεσμα επηρεάζεται απο τις προθέσεις του δημιουργού του, ο οποίος είναι ο μόνος υπέυθυνος για την αρτιότητα ή μη του έργου του.

-Τι είναι τελικά οι «Επισκέπτες»; Μια ταινία για το τέλμα της καθημερινότητας, μια ταινία για τη σχέση μητέρας – κόρης ή μια ταινία για το παιδικό φαντασιακό;

Οι «Επισκέπτες» είναι μια ταινία που θέλει να αναδείξει τη νηφάλια κριτική των παιδιών απέναντι στη ζωή, αλλά και την απλότητα της παιδικής σκέψης. Η μικρή Σοφία ξέρει πως κάτι δεν πάει καλά με τη μητέρα της, όμως δεν αμφισβητεί το ρόλο της, παρόλο που αμφισβητεί τις πράξεις και τις φαντασιώσεις της.

-Τελικά, η ανθρώπινη κατάσταση βρίσκεται πιο κοντά στην κωμωδία ή το δράμα;

Νομίζω ότι στη ζωή μας αυτές οι καταστάσεις συνεχώς εναλλάσσονται. Ωριμάζουμε μέσα από το δράμα και εξελισσόμαστε με την κωμωδία.

-Μετά τους «Επισκέπτες» ακολουθεί και η επόμενη δημιουργία;

Ελπίζω! Ιδέες πολλές, χρήματα λίγα…

-Πιστεύεις ότι το «σχολείο» του μικρού μήκους θα σε οδηγήσει κάποια στιγμή στην ταινία μεγάλου μήκους;

Η ταινία μικρού μήκους είναι πράγματι σχολείο… Προκειμένου να δημιουργηθούν οι «Επισκέπτες», πέρασα πολλά ξενύχτια για να καταφέρω να φανταστώ τον κόσμο της μικρής Σοφίας και της μητέρας της. «Περπάτησα» μαζί τους στην ταινία, σχεδίασα κάδρα, έψαξα λεπτομέρειες που αναδεικνύουν πτυχές του χαρακτήρα τους. Όταν γνώρισα τη μικρή Ναταλία και τη μητέρα της (είναι πραγματική μαμά της Ναταλίας η Δέσποινα!), οι ηρωίδες μας απέκτησαν πρόσωπο, αρχίσαμε πρόβες, ψαξαμε ρούχα και αντικείμενα και φτάσαμε στα γυρίσματα. Μια τεράστια εμπειρία η συνεργασία με τις ηθοποιούς, με το υπόλοιπο συνεργείο, οι αναποδιές και οι λύσεις που δόθηκαν μέχρι να φτάσουμε στην εννιάλεπτη αυτή ταινία. Επί του παρόντος, βέβαια, δεν μπορώ να φανταστώ πως θα μπορούσα να αναλάβω μια μεγάλου μηκους ταινία, έχοντας δώσει τόση ενέργεια για τους «Επισκέπτες». Ίσως δουλέυοντας με τις μικρές ιστορίες, κάποια μέρα αυτή η δημιουργική διαδικασία να με οδηγήσει και σε μεγάλη ιστορία!