Η επόμενη Ελένη θα μπορούσε να είναι και δικό σου θύμα

Ακολουθεί μια μικρή ιστορία καθημερινότητας ως αφορμή για το υπόλοιπο κείμενο που έπεται. Ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων για τις υβριστικές εκφράσεις που επίτηδες δεν τροποποιώ και δεν καλύπτω μιας και θεωρώ ότι η ουσία τέτοιων καταστάσεων βρίσκεται στην ωμότητα και τη χυδαιότητά τους τις οποίες καλούμαστε να αντιμετωπίζουμε αδικαιολόγητα συχνά. Αν κρύβαμε, λοιπόν, τα στοιχεία αυτά θα υπηρετούσαμε μάλλον περισσότερο μια ανούσια σεμνοτυφία η εφαρμογή της οποίας δε βοηθάει σε καμία περίπτωση την παρουσίαση της πραγματικότητας ως έχει. Μιας πραγματικότητας που προσπαθούμε εξάλλου να πατάξουμε.

Τις προάλλες περπατούσαμε αμέριμνες με τη φίλη μου σε έναν δρόμο της Θεσσαλονίκης και κάποια στιγμή πέσαμε πάνω σε μια παρέα σχεδόν εφήβων -κάπου στο γυμνάσιο πρέπει να ήταν. Χαζογελούσαν κι έτρεχε η ματσοαντρίλα από τους πλασματικά υπερφουσκωμένους καβάλους τους καθώς αντάλλαζαν απόψεις επιτηδευμένα φωναχτά σχετικά με το πόσο πουτάνες είναι οι γυναίκες. Κατά τη γνώμη τους ή χρησιμότητά τους περιορίζεται στο να τις πηδάς, να τις χύνεις όπου σε βολεύει, να τους ρίχνεις κανένα πουτσοσκάμπιλο, να σε προσκυνάνε και να την κάνεις μετά μ’ ελαφρά. Τα λόγια δικά τους όλα χωρίς αλλαγές εκ μέρους μου και ζητώ ξανά συγγνώμη.

Δε με συγκλόνισε η ηλικία γιατί σπάνια υποθέτω σου γυρνάει το μάτι ξαφνικά στα 30 και γίνεσαι έτσι ενώ δεν ήσουν. Η ηλικία απλώς μαρτυράει την πραγματικότητα της βαθιάς παθογένειας που επικρατεί σε πάρα πολλές οικογένειες όπου μεγαλώνουν παιδιά κινούμενες βόμβες. Όπως τα κτήνη της υπόθεσης Τοπαλούδη που αναφέρω ενδεικτικά ως το πιο προσφιλές άμεσο παράδειγμα λόγω επικαιρότητας.

Εκείνο που με συγκλόνισε ήταν το πόσο εύκολα μπορείς να μετατρέψεις ένα παιδί σε επικίνδυνο εγκληματία -γιατί έγκλημα αποτελούν αυτές οι στάσεις ζωής από μόνες τους κι ας μην καταλήξουν ποτέ σε σωματικό βιασμό. Κι όλα αυτά στο όνομα μιας γελοίας γλοιώδους κι αηδιαστικής βαρβατίλας που μόνο κόμπλεξ κατωτερότητας τελικά φανερώνει. Ένα κόμπλεξ τόσο επικίνδυνο, όμως, που δεν πρέπει και δε γίνεται πια κανένας μας να παραβλέπει με όποια μορφή κι αν το συναντά. Πόσες γυναίκες όπως η Ελένη θα βάψουν με το αίμα τους τα χέρια όχι μόνο των βασανιστών και δολοφόνων τους αλλά και μεγάλου μέρους της κοινωνίας που στην καλύτερη περίπτωση παραμένει σιωπηλό; 

Κάτι άλλο, λοιπόν, που με συγκλόνισε καθώς τους άκουγα να αμολάνε αβέρτα τη βρομιά τους ήταν η δική μου απερίγραπτη οργή η οποία με τρόμαξε κι έτσι προσπαθώντας να μη γίνω όσα μισώ απλώς έτρεξα και τους προσπέρασα σφίγγοντας τις γροθιές μου αφού ειλικρινά ένιωσα ότι μετατρεπόμουν σε τέρας. Ενώ έπρεπε να μιλήσω. Έπρεπε κάτι να πω. Κάτι. Μπλόκαρα στον χειρότερό μου εαυτό και δεν έβγαλα κουβέντα κι αυτό με εκνεύρισε εξίσου τελικά από τη δική μου πλευρά. Δεν έχω μάθει όμως να μη μιλάω. Γι’ αυτό η ανάγκη μου να εκφραστώ δεν καταλάγιασε κι ας έχουν περάσει κάποιες μέρες από εκείνο το περιστατικό που πλέον θα μπορούσα να χαρακτηρίσω μέχρι και συμβολικό πολλών δεινών που επιμένουν κάποιοι να μη θέλουν να δουν.

Υπάρχουν ορισμένοι που αναρωτιούνται τι μας κάνει εν έτει 2020 να μιλάμε τόσο φανατικά για φεμινισμό, πατριαρχία, σεξισμό κι άλλα τέτοια “γραφικά”. Θα συνιστούσα να προσγειωθούν στον πλανήτη Γη και να ρίξουν απλώς μια ματιά γύρω τους. Από τη δική μας πλευρά πρέπει να δοθεί ένα τέλος σε αυτά τα βασανιστήρια. Κι επιτέλους εφόσον αυτή η κτηνώδης ανάγκη επιβεβαίωσης ορισμένων αχαρακτήριστων κατηγοριών του ανθρώπινου είδους είναι τόσο βαθιά ριζωμένη παντού και με τους πιο ύπουλους τρόπους όχι, αδέρφια, πλέον έχουμε κάθε δικαίωμα να τιναζόμαστε με το παραμικρό σαν να μας τσίμπησε μύγα την οποία δε σηκώνουμε καν στο σπαθί μας πια.

Δε γουστάρουμε ούτε “αθώες” πλακίτσες, δεν ανεχόμαστε ούτε “πειρακτικά” σχολιάκια, δε σηκώνουμε ούτε “ακίνδυνα” επιφωνήματα στους δρόμους κι ας μας πείτε και φεμιναζί -λέξη που έγινε πια μόδα με τη σειρά της από τους κύκλους των χαλαρών εκείνων τύπων που μπορούν με ευκολία να διαχωρίσουν τον σεξισμό και τον μη σεξισμό κρύβοντας και κομμάτια του εαυτού τους πίσω από τη φράση “δεν είμαι σεξιστής, αλλά…”.

Αν έτσι μόνο καταλαβαίνετε, όμως, ποσώς μας ενδιαφέρει πλέον πώς θα χαρακτηριστούμε αρκεί να καταφέρουμε να εκμηδενίσουμε την κινούμενη γλίτσα που αφήνουν τα συμπλέγματά σας γύρω μας. Φτάνει! 

Και για να μπορέσουμε επιτέλους να ξεχωρίσουμε ακόμη και τις πιο καλά κρυμμένες προκαταλήψεις που συχνά μασκαρεύονται και γίνονται ένα με τις πεποιθήσεις μας ας προσπαθήσουμε να αναλύσουμε ορισμένες έννοιες και καταστάσεις:

Σεξισμός είναι όταν κάποιος με οποιονδήποτε τρόπο κάνει διακρίσεις με βάση το φύλο. Δεν είναι δουλειά κανενός να διαχωρίζει τους ανθρώπους βασιζόμενος στο φύλο εκτός αν είναι επιστήμονας κι ερευνά τις βιολογικές μας διαφορές στα πλαίσια της επιστήμης του. Ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση, όμως, δεν πρόκειται για διάκριση ή διαχωρισμό αλλά για διαπίστωση κάποιων πρακτικών βιολογικών διαφορών που για κανέναν λόγο δεν αποτελούν ούτε αντικείμενο πλάκας, ούτε αποδείξεις στερεοτύπων, ούτε εργαλεία χειρισμού. Είμαστε όλοι απλώς διαφορετικοί άνθρωποι. Άνθρωποι.

Και για να το απλοποιήσω ακόμη περισσότερο, σεξισμός είναι το να αντιμετωπίζεις πιο ευγενικά μια γυναίκα από έναν άντρα σε οποιαδήποτε έκφανση της καθημερινότητάς σου επειδή θεωρείς πως οι γυναίκες είναι το αδύναμο, το ωραίο, το όπως θες πες το φύλο, ή επειδή βαθιά μέσα σου ελπίζεις ότι έτσι θα κερδίσεις και κάτι άλλο από εκείνη αν σου αρέσει κιόλας. Αν θέλεις να είσαι πραγματικά ευγενικός να είσαι με όλους τους ανθρώπους που αξίζουν την ευγένειά σου. Για εκείνους που δεν την αξίζουν μη με ρωτάς, ψάχνω ακόμη πού τελειώνει η ανωτερότητα και πού ξεκινάει η θυματοποίηση αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.

Σεξισμός είναι κάθε διάκριση με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό κάποιου, με βάση την εικόνα που μας έχει εντυπωθεί για το κοινωνικό φύλο, με βάση, δηλαδή γενικά, το πώς ο ίδιος βιώνει τον εαυτό του όσον αφορά το φύλο και την σεξουαλικότητά του.

Σεξισμός είναι να θεωρείς πως μια γυναίκα γίνεται ομοφυλόφιλη επειδή έχει πληγωθεί κι έχει απογοητευτεί από τους μέχρι τώρα άντρες της ζωής της δηλώνοντάς της ως παρηγοριά πως απλώς δεν έχει βρεθεί ακόμη ο κατάλληλος. 

Σεξισμός είναι να προσπαθεί κάποιος να σε πείσει ότι αγαπάει το γυναικείο φύλο και πως στόχος του είναι να υπερασπιστεί, να προστατεύσει, να στηρίξει τις γυναίκες με τρόπο σαφέστατα πατροναριστικό καταλήγοντας στο ότι εκείνος νιώθει το χρέος του κουβαλητή και του προστάτη την ώρα που η γυναίκα ως τρυφερό λουλούδι σε βάθρο θα πρέπει να πραγματοποιεί τις λειτουργίες που η φύση της προστάζει. Ευχαριστούμε, τέτοια αγάπη να μας λείπει.

Σεξισμός είναι να θεωρείς πως ο γιόκας σου είναι μάγκας όταν δηλώνει σεξουαλικά υπερδραστήριος ενώ την κόρη σου σε αντίστοιχες καταστάσεις ή προσπαθείς να την προστατεύσεις ως πριγκίπισσά σου ή την απορρίπτεις ως ντροπή της οικογένειας.

Σεξισμός είναι να σου λέει μία γυναίκα πως δέχτηκε σεξουαλική παρενόχληση κι εσύ να της λες πως ήταν προκλητικά ντυμένη και πως φλέρταρε, άρα τα ‘θελε και τα έπαθε. Σου έχω όμως νέα. Μπορώ να φοράω ακόμη και τη φούστα μου καπέλο κι όταν λέω όχι να σημαίνει πως δε θέλω, όπως λέει και το γνωστό σε κάποιους μας σύνθημα. Ή ακόμη κι όταν δε λέω κυριολεκτικά όχι να σημαίνει πως δε θέλω αν δε σου λέω όντως ναι. Αν για σένα ο τρόπος ύπαρξης κι έκφρασης της προσωπικότητας και της σεξουαλικότητάς μου όπως και το δικαίωμά μου να αισθάνομαι όμορφα με τον εαυτό μου με τον τρόπο που εγώ το ορίζω ταυτίζεται με επιδίωξη εκ μέρους μου λεκτικής ή/και σωματικής κακοποίησης τότε το πρόβλημα είναι δικό σου κι εσύ είσαι ένα πρόβλημα γενικά που καλούμαι να καταπολεμήσω με όλες μου τις δυνάμεις.

Σεξισμός είναι να προσπαθείς να καλουπώσεις τα παιδιά σου από τόσα δα σε συμπεριφορές και δραστηριότητες που έχεις εσύ μέσα στο κεφάλι σου κατατάξει σε αγορίστικες ή κοριτσίστικες αγνοώντας παντελώς τις προσωπικές δικές τους ανθρώπινες κλίσεις κι ανάγκες. Ευνουχίζοντας έτσι τις προσωπικότητές τους και τελικά την ίδια τους την ύπαρξη.

Σεξισμός είναι να νομίζεις πως έχεις εκ φύσεως το πάνω χέρι στη σεξουαλική επαφή απλώς και μόνο επειδή κάπου εισχωρείς. Σε αυτό θα σου απαντήσω με ένα εξίσου χαζό παράδειγμα όσο χαζή είναι κι η πεποίθησή σου διότι δυστυχώς η παράνοια πολλές φορές αντιμετωπίζεται μόνο με παράνοια. Έχεις δοκιμάσει ποτέ να βάλεις το χέρι σου στην πρίζα; Ίσως τότε να ένιωθες στο πετσί σου το πόσο ανώτερο είναι οτιδήποτε μπαίνει κάπου.

Σεξισμός είναι να περπατάω στον δρόμο και να είμαι αναγκασμένη μαζί με τις σκοτούρες μου να υφίσταμαι και τα χυδαία σχόλια του κάθε τεστοστερονάτου που δεν αντέχει αν δεν εκφράσει όσο πιο πληθωρικά μπορεί το πόσο εύκολα τον κάνει ό,τι θέλει ένα όργανο του σώματός του το οποίο δεν είναι καν ο εγκέφαλος. Κι αν αντιδράσω να έχω επιπλέον συνοδεία με τη χυδαιότητα τον κάθε χαρακτηρισμό που θα δείχνει πόσο ακατάδεκτη, ψωνισμένη και ξινή είμαι επειδή δε γουστάρω να αισθάνομαι σαν κινούμενη μπριζόλα προς τέρψη πεινασμένων αποκτηνωμένων θηρίων.

Σεξισμός είναι η “αγνή πρόθεση” κάθε περασμένης γενιάς που επειδή έχει μάθει διαφορετικά οποιοδήποτε καλοπροαίρετο σχόλιό των εκπροσώπων της για τις γυναίκες θα πρέπει να το δεχόμαστε αμίλητοι με χαμόγελο σκεπτόμενοι ότι είναι αδύνατον πια να καταλάβουν οι μεγαλύτεροι κάποιες στοιχειώδεις έννοιες.

Σεξισμός είναι να ετοιμάζεσαι να παρκάρεις και να σταματάνε δίπλα σου πέντε άντρες έτοιμοι είτε να σε καθοδηγήσουν είτε να σε κοροϊδέψουν στο πρώτο σου λάθος επειδή “οι γυναίκες δεν το ‘χουν στην οδήγηση”. Σεξισμός είναι ακόμη και τα έκπληκτα θετικά σχόλια που θα ακούσεις από τους ίδιους όταν διαπιστώσουν ότι όχι απλώς πάρκαρες αλλά το έκανες με τόση άνεση που σε κάποιους  “έβαλες και τα γυαλιά”.

Σεξισμός είναι το να μην μπορεί ένας άντρας να υιοθετήσει οποιαδήποτε συνήθεια θεωρείται γυναικεία για να μη χαρακτηριστεί, να μην πληγεί ο “ανδρισμός” του, να μη γελοιοποιηθεί, να μη γίνει αντικείμενο χλευασμού. Διότι ακόμη κι όταν ένας άνδρας χλευάζεται για τέτοιους λόγους πάλι  οι γυναίκες είναι εκείνες που συγκρινόμενες μαζί του καταλήγουν κατώτερές του. Εξηγείστε μας επιτέλους ρε παλικάρια, τι είναι πια αυτός ο ανδρισμός γιατί είμαστε κι εμείς εδώ έξω οι απλοί άνθρωποι που δεν έχουμε καταφέρει να αποδώσουμε τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά προσωπικότητας που επικαλείστε όπως μπέσα, θάρρος, ντομπροσύνη, μαγκιά κλπ στα Χ και τα Υ χρωμοσώματα. Διαφωτίστε μας σας παρακαλούμε να διευρύνουμε τους στενούς μας ορίζοντες.

Σεξισμός, όμως, είναι και το να τσουβαλιάζεις όλους τους άντρες στο ίδιο καζάνι επειδή έχεις φτάσει στα άκρα σου με όλα τα παραπάνω. Ο μισανδρισμός είναι εξίσου άδικος με τον μισογυνισμό κεκαλυμμένο ή μη, είναι εξίσου σεξισμός κι είναι κάτι αχρείαστο όσο κι αν αιτιολογείται ως αντίδραση στην επί αιώνες εδραιωμένη χυδαία δράση. Εμείς που πρεσβεύουμε πως πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι ας μην το ξεχνάμε αυτό πέφτοντας στην παγίδα της επιθετικής άμυνας και της δικαιολογημένης μας οργής.

Κάθε δράση επιφέρει πράγματι μια αντίδραση κι εδώ η αντίδραση επιβάλλεται. Επιβάλλεται γιατί αν δεν αντιδράσεις μπορεί μεθαύριο η επόμενη Ελένη να είναι και δικό σου θύμα. Θύμα της αποσιώπησης και της αποδοχής σου. Για να αντιδράσεις ωστόσο καλό θα είναι να μην έχεις τυφλωθεί από μίσος αλλά να έχεις οπλιστεί με θάρρος ώστε να μην υπάρξει επόμενη Ελένη. Απέναντι στους σεξιστές είμαστε όλοι μαζί. Όχι απέναντι σε όλους τους άντρες. Απέναντι σε όλους τους σεξιστές ανθρώπους.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr