Η επανεμφάνιση του παρακράτους και οι ευθύνες

“Η 21η Απριλίου αποτελεί την κατάληξη μιας μακρόχρονης εμπειρίας πολιτικού αυταρχισμού, καθώς από την περίοδο του Μεσοπολέμου έως την επιβολή της δικτατορίας η Ελλάδα βίωσε αλλεπάλληλα καθεστώτα “έκτακτης ανάγκης”… Αποτέλεσε το φυσιολογικό τους επιστέγασμα, όταν είχαν προσλάβει είτε τη μορφή της πλήρους αναστολής των δημοκρατικών θεσμών, είτε ενός κοινοβουλευτισμού με έντονα αυταρχικά γνωρίσματα”…

Αυτά τα αναφέρει ο Γιώργος Καμίνης με την ιδιότητα του πανεπιστημιακού δασκάλου το 1999, στην συνδρομή του στο βιβλίο της Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικής Επιστήμης “Η Δικτατορία 1967-1974” εκδόσεις Καστανιώτη.

Σήμερα 54 χρόνια μετά την επιβολή της Χούντας των Συνταγματαρχών ζούμε μια ιδιότυπη κατάσταση, που προσομοιάζει με τις συνθήκες που γέννησαν την Δικτατορία. Επιβολή ενός ιδιότυπου καθεστώτος “έκτακτης ανάγκης” με επίκληση τους κινδύνους της δημόσιας υγείας. Εχουν περισταλεί τα βασικά μας συνταγματικά δικαιώματα, όπως της εργασίας, της ελεύθερης μετακίνησης, της εκπαίδευσης, της φροντίδας υγείας ( αλλά προβλήματα υγείας, ψυχολογικά προβλήματα), περιορισμός του δικαιώματος του συνέρχεσθε και όλα αυτά αυθαίρετα χωρίς καμία επιδημιολογική επιτήρηση για αόριστο χρονικό διάστημα, που αυτή τη φορά ξεπερνάει τους 6 μήνες.

Έχει επιβληθεί μια απίστευτη λογοκρισία τόσο στα κρατικά μέσα ενημέρωσης (ΕΡΤ και ΑΠΕ) που έχουν τεθεί υπό τον άμεσο έλεγχο του Μεγάρου Μαξίμου, όσο και στα εθνικής εμβέλειας χρυσοπληρωμενα ΜΜΕ, όπου πλέον οι δημοσιογράφοι έχουν χάσει τον ρόλο τους ως κοινωνικοί λειτουργοί και έχουν μετατραπεί σε υπαλλήλους σε καθεστώς υποτέλειας.

Αποτέλεσμα αυτού του ιδιότυπου καθεστώτος “ειδικής ανάγκης” είναι ότι προκειμένου να εμποδιστούν οι λαϊκές αντιδράσεις εν τη γένεση τους η να καμφθούν στην πορεία τους ενισχύεται ο ρόλος της Αστυνομίας με την δημιουργία συνεχώς νέων ομάδων και την επέκταση της δραστηριοποίησης τους. Εχθρός του καθεστώτος είναι πλέον σαφέστατα ο αγωνιζόμενος λαός και κυρίως η νεολαία. Αστυνομοκρατια στα Πανεπιστήμια, στους δρόμους, στις πλατείες, στα διόδια.

Όμως αυτή η ενίσχυση της αστυνομικής καταστολής ιδιαίτερα σε χώρες με την ιστορική εμπειρία της Ελλάδας με δύο γνωστές Δικτατορίες, δύο Εμφυλίους, σειρά στρατιωτικών πραξικοπημάτων και έλλειψη ουσιαστικής εμπέδωσης των αρχών του Κοινοβουλευτισμού και της Διάκρισης των Εξουσιών σε ένα μόνο δρόμο είναι βέβαιο ότι οδηγεί στην ανασύσταση του μετεμφυλιακού παρακράτους.

Αυτό σε πρώτη φάση το είδαμε την περίοδο των Μνημονίων με την δυναμική επανεμφάνιση του νεοναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής. Η εγκληματική της δράση είχε σε μεγάλο βαθμό την κάλυψη της “σοβαρής Δεξιάς”, καθώς και των ΜΜΕ εθνικής εμβέλειας, που έδιναν τον λόγο στην “αγανακτισμένη” Θέμιδα Σκορδέλη, μετέπειτα υποψήφια της Χρυσής Αυγής, με την ιδιότητα της κατοίκου του Αγίου Παντελεήμονα να χαρακτηρίζει “κατσαρίδες” τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Με τέτοια έμμεση στήριξη οι νεοναζί μπήκαν και στο Δήμο της Αθήνας και στην Βουλή. Η δολοφονία-θυσία του Παύλου Φύσσα έφερε την αρχή της αντίστροφης μέτρησης. Πώς όμως με το 50% της ελληνικής αστυνομίας στις εκλογές να ψηφίζει Χρυσή Αυγή;

Δυστυχώς ούτε το σύντομο διάστημα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να επιφέρει τον εκδημοκρατισμό του σώματος και την εξυγίανση του.

Σήμερα και ενώ η ηγεσία της Χρυσής Αυγης- πλην Λαγού και Παππα- διαβιεί στις φυλακές Δομοκού, δημιουργεί ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη νέες αστυνομικές δυνάμεις για περαιτέρω καταστολή των δικαιωμάτων του πολίτη που πολλοί εικάζουν και από τον τρόπο δράσης τους ότι προέρχονται από το εκλογικό σώμα της Χρυσής Αυγής. Αν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι πάντοτε ο χώρος της Ακροδεξιάς συνδεόταν με τον χώρο του κοινού εγκλήματος, τόσο στην περίοδο του δοσολογίσμου, του εμφυλίου, του μετεμφυλιακού παρακράτους που οδήγησε στην δολοφονία Λαμπράκη, με χρήση ατόμων του υποκόσμου, αλλά και μέχρι σήμερα με διασυνδέσεις της Χρυσής Αυγής με “ύποπτες” ποινικές δραστηριότητες, αντιλαμβανόμαστε τους κινδύνους που δημιουργούνται.

Ακόμα δεν έχει στεγνώσει το αίμα του εκτελεσμένου συναδέλφου μας Γιώργου Καραιβαζ, που ερευνούσε ακριβώς τις ύποπτες αυτές διασυνδέσεις μεταξύ πολιτικών, Αστυνομίας, εγκλήματος και διαβάσαμε χτες την επιστολή του συναδέλφου Κωστα Βαξεβανη, που εκφράζει την ανησυχία του για τις πληροφορίες που έχει λάβει για την στοχοποίηση του και την ευθύνη που αποδίδει για ότι συμβεί σε αυτόν, την οικογένεια του η τους εργαζόμενους του στην Αστυνομία.

Έσπευσαν τόσο η ΕΣΗΕΑ όσο και ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη να εκφράσουν η μεν την συμπαράσταση της ο δε την άμεση λήψη μέτρων για την προστασία του συναδέλφου.

Όμως συνάδελφοι της ηγεσίας της ΕΣΗΕΑ δεν αρκεί αυτό. Δεν μπορεί να αντιδράτε μόνο όταν φτάνει το μαχαίρι στο κόκαλο. Γιατί δεν αντιδράσατε εδώ και 5 μέρες για την λογοκρισία από την διοίκηση της ΕΡΤ της συναδέλφου Μάχης Νικολάρα, μέλους του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ. Γιατί συγκαλύπτετε με την στάση σας την λογοκρισία της διοίκησης της ΕΡΤ, που σήμερα καταγγελεται και από την ΠΟΣΠΕΡΤ όσον αφορά τους περιφερειακους σταθμούς. Ως πότε θα καλύπτετε το Μέγαρο Μαξίμου στην πολιτική του;

Κι εσείς κύριε υπουργέ Προστασίας του Πολίτη με ποια λογική αλήθεια η μήπως “άνωθεν εντολή” ξαναστηνετε το μετεμφυλιακό αστυνομικό κράτος και παρακράτος, που μόνο προστασια του Πολίτη δεν θα παρέχει; 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr