Η Ελλάδα στη σωστή πλευρά της ιστορίας

Διάβασα πρόσφατα ένα γράμμα που είχε δημοσιεύσει πριν δύο χρόνια το Vice και υπέγραφε ο Hussein al-Zribi, ένας Σύριος πρόσφυγας που έτυχε να περάσει από τη χώρα μας στο ταξίδι του για ένα καλύτερο αύριο. Ο άνθρωπος αυτός αφού κατάφερε να εγκατασταθεί στην Ολλανδία και να βρει δουλειά, χρησιμοποίησε τα πρώτα χρήματα που εισέπραξε για να έρθει πίσω στη χώρα μας σαν επισκέπτης αυτή τη φορά. Παραθέτω ένα απόσπασμα του γράμματος ευγνωμοσύνης προς τη χώρα μας.

“Στην Ελλάδα ερωτεύτηκα τα πάντα – ανθρώπους, τοπία, φαγητά, ήχους. Δεν υπάρχει ούτε μια μέρα που να μη νοσταλγώ την Ελλάδα και τους φίλους μου εκεί. Μου λείπουν πολύ και είμαι σίγουρος ότι με κάθε ευκαιρία θα γυρίζω ξανά στην Ελλάδα”

Κόντρα στις μεσαιωνικές απόψεις και τις ακραίες φωνές που πάντα θα αποτελούν την απόλυτη μειοψηφία, η χώρα μας ήταν για αυτούς τους ανθρώπους μια όαση ανθρωπιάς μέσα στον απάνθρωπο δρόμο της ξενιτιάς που αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν. Γι’ αυτό θα τη σέβονται και θα την αγαπάνε για πάντα. Και αυτό είναι η καλύτερη απάντηση στη σκοτεινή πλευρά του έθνους μας, στους ρατσιστές και τους φασίστες.

Άλλωστε, φαίνεται ξεκάθαρα στα λόγια του Hussein ότι κύριος σκοπός του είναι η αλλοτρίωση του πολιτισμού μας. Σίγουρα λέει ψέματα όταν αναφέρει, ακόμα, πως ερωτεύτηκε την ελληνική παραδοσιακή μουσική, το Θανάση Παπακωνσταντίνου και τη Ματούλα Ζαμάνη. Φαίνεται ξεκάθαρα πως όνειρό του είναι να επεκτείνει το ισλαμικό χαλιφάτο. Είναι σίγουρα ψέματα όταν λέει πως θεωρεί τα μοναστήρια στα Μετέωρα ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα του κόσμου.

Θυμήθηκα έτσι και μια προσωπική μου εμπειρία όταν πριν από κάποια χρόνια, έτυχε να βρίσκομαι στις Βρυξέλλες, στο κέντρο της ηπείρου μας, στα πλαίσια ενός ευρωπαϊκού προγράμματος που είχε στόχο να βοηθήσει την ένταξη των Σύριων προσφύγων στην τοπική κοινωνία μέσω των τεχνών. Είχα την τύχη, λοιπόν, να συμμετέχω κι εγώ σαν ερασιτέχνης ηθοποιός και να συνεργαστώ με λαμπρούς ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους, την οικογένεια τους και την πατρίδα τους για ένα καλύτερο μέλλον.

Όταν άρχισε το πρόγραμμα ήμουν εξ αρχής απολογητικός απέναντι στους πρόσφυγες, τους ζητούσα προκαταβολικά συγγνώμη για το ότι η παγκόσμια κοινότητα δεν μπόρεσε να τους προστατέψει και έτσι αναγκάστηκαν να ρισκάρουν την ίδια τους τη ζωή στο δρόμο τους για την Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια του προγράμματος ο ένας μετά τον άλλο, όταν μάθαιναν ότι έρχομαι από την Ελλάδα, μου έλεγαν το ποσό πολύ τους βοήθησε η χώρα μου. Περιγράφοντας το ταξίδι τους για το Βέλγιο, διέκοπταν τη δραματική αφήγηση όταν έφταναν στο κεφάλαιο της Ελλάδας. Ξαφνικά εμφανιζόταν ένα χαμόγελο στα χείλη τους, σχεδόν νοσταλγικό, για τις στιγμές που ζήσαν στη χώρα μας. “Αν μπορούσα θα γυρνούσα στη χώρα σου σήμερα”, μου έλεγε ο Yasser και συνέχιζε με παραδείγματα ανθρώπων που τον βοήθησαν στην Ελλάδα. Δε θυμόταν τα ονόματά τους. Δε θυμόταν πως μοιάζανε. Στο μυαλό του τους είχε σαν αγγέλους, που τον ανέσυραν μέσα από τα κύματα του Αιγαίου και τον καλωσόρισαν με χαμόγελο στη ελληνική και ευρωπαϊκή πραγματικότητα.

Φεύγοντας από το πρόγραμμα ένιωθα για πρώτη φορά αληθινά υπερήφανος για την Ελλάδα του σήμερα. Όχι επειδή κερδίσαμε το Euro ή τη Eurovision, αλλά επειδή η πατρίδα  μας βρέθηκε πάλι στη σωστή πλευρά της ιστορίας, αφήνοντας το πιο γλυκό αποτύπωμα στους ανθρώπους που την είχαν ανάγκη. Κόντρα στον Ορμπάν, το Σαλβίνι και τις συντηρητικές φωνές. Όπως λέει και το ρητό στη Συρία, που μας θύμισε ο Hussein, “όταν πιείς ένα ποτήρι νερό σ’ έναν ξένο τόπο, θα γυρίσεις ξανά εκεί”. Η Ελλάδα πάντα ήταν και θα είναι αυτό το δροσερό και γάργαρο νερό για όλους όσους τη χρειάζονται. Δε θα βρωμήσει ποτέ με τη λάσπη του ρατσισμού όσο και να προσπαθούν κάποιοι.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr