Η Ελλάδα φτωχαίνει

Τα σχεδόν 500.000 στρέμματα δασικής γης που κάηκαν σε ένα μόνο καλοκαιρινό μήνα, τον φετινό Ιούλιο, αθροιζόμενα με τα 1.300.000 στρέμματα που κάηκαν το καλοκαίρι του 2021, είναι μια μεγάλη οικολογική καταστροφή, αλλά και μια μεγάλη οικονομική απώλεια για την Ελλάδα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τα καμένα δάση στη χώρα μας είναι πολλαπλάσια από τα αντίστοιχα των γειτονικών μας μεσογειακών χωρών, όπως η Τουρκία, η Κροατία, η Κύπρος και η Ιταλία. Που κάτω από τις ίδιες καιρικές συνθήκες και με τα ίδια περιστατικά δασικών πυρκαγιών καταφέρνουν να έχουν αρκετές τάξεις μεγέθους μικρότερες καταστροφές, επειδή λαμβάνουν εγκαίρως μέτρα προσαρμογής στους φυσικούς κινδύνους που φέρνει η κλιματική κρίση.

Η ιδιωτικοποίηση της δασικής διαχείρισης που ανακοινώθηκε επισήμως ως η «νέα κυβερνητική επιλογή» για την… προστασία της ελληνικής φύσης επιδεινώνει ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Καθώς επιβεβαιώνει και μονιμοποιεί την πλήρη και άνευ αντίστασης παράδοση των δημόσιων αγαθών στις φυσικές καταστροφές, αλλά και στα οικονομικά συμφέροντα που τα εποφθαλμιούν για ίδια εκμετάλλευση.

Η παγκόσμια κλιματική κρίση αντιμετωπίζεται στη χώρα μας με το ίδιο οπισθοδρομικό και αποτυχημένο, εκ του αποτελέσματος, μοντέλο που αντιμετωπίστηκε και η ενεργειακή κρίση.

Το ιδεολόγημα της «αυτορρύθμισης των αγορών», χωρίς καμία δημόσια πολιτική για τον έλεγχο των τιμών και τον περιορισμό της κερδοσκοπίας, χωρίς καμία μείωση των έμμεσων φόρων που επιβαρύνουν τους πολλούς και χωρίς φορολόγηση των υπερκερδών που αποκομίζουν οι μεγάλες επιχειρήσεις ενέργειας και καυσίμων, είχε ως αποτέλεσμα την υπερκερδοφορία των μεγάλων της ενεργειακής αγοράς.

Με θύμα τους πολίτες που βίωσαν την ακρίβεια και τη φτώχεια. Αφού οι διεθνείς δείκτες κατατάσσουν την Ελλάδα ως μια από τις ακριβότερες και συγχρόνως και φτωχότερες χώρες στην Ευρώπη.

Την ώρα δηλαδή που ακόμη και νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, όπως της Γαλλίας και των ΗΠΑ, επιστρέφουν στις κρατικές παρεμβάσεις και στις δημόσιες πολιτικές για την προστασία των δημόσιων αγαθών και τον έλεγχο των αγορών, η ελληνική κυβέρνηση εφαρμόζει μια πολιτική παράδοσης της χώρας χωρίς αντίσταση στην καταστροφή και στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.

Οι παραλίες ιδιωτικοποιούνται και γίνονται ξενοδοχειακές μονάδες, τα δάση καίγονται χωρίς σχέδιο για την προσαρμογή τους στις δυσμενείς συνθήκες της κλιματικής κρίσης, για να παραδοθούν στη συνέχεια σε ιδιωτικά συμφέροντα με πρόσχημα την προστασία τους, τα μέχρι πρότινος προστατευόμενα από ευρωπαϊκές οδηγίες σπάνια ελληνικά οικοσυστήματα εκχωρούνται σε μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα για να αποτελέσουν πεδίο προσοδοφόρων γι’ αυτά επενδύσεων και η ενέργεια γίνεται πεδίο κερδοσκοπίας και αισχροκέρδειας σε βάρος των καταναλωτών που υποφέρουν από την ακρίβεια.

Πρόκειται για ένα αναπτυξιακό μοντέλο που κινείται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση της Βιώσιμης Ανάπτυξης και της ανάγκης για «πράσινη» μετάβαση που απαιτούν οι σύγχρονες κρίσεις που πλήττουν τον πλανήτη.

Την ώρα δηλαδή που η διεθνής επιστημονική κοινότητα κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, επισημαίνοντας την ανάγκη όχι μόνο καταπολέμησης της κλιματικής κρίσης σε διεθνή κλίμακα, αλλά και προσαρμογής στις δυσμενείς συνθήκες των αυξημένων φυσικών κινδύνων σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο, η ελληνική κυβέρνηση επιμένει στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.

Εγκαταλείπει τις δημόσιες πολιτικές για την προστασία του δημόσιου πλούτου και παραδίδει τα δημόσια αγαθά προς εκμετάλλευση σε ιδιωτικά συμφέροντα.

Και ενώ οι διεθνείς οργανισμοί προσπαθούν να κινητοποιήσουν τις κυβερνήσεις και να ευαισθητοποιήσουν τη διεθνή κοινότητα για την ανάγκη εφαρμογής ενός μοντέλου Βιώσιμης Ανάπτυξης, μιας ισόρροπης δηλαδή ανάπτυξης που θα στηρίξει εξ ίσου στην Οικονομία, την Κοινωνία και το Περιβάλλον, η εγχώριοι νεοφιλελεύθεροι κυβερνώντες επιμένουν στην εφαρμογή του ίδιου αναχρονιστικού μοντέλου της κερδοσκοπικής εκμετάλλευσης του δημόσιου πλούτου που ευθύνεται για την υπέρβαση της φέρουσας ικανότητας του περιβάλλοντος και για την κλιματική αλλαγή.

Η υποχώρηση του περιβάλλοντος, η αλλαγή του κλίματος και η κατάρρευση των δημόσιων αγαθών δεν είναι, όμως, μόνο ένα οικολογικό ζήτημα. Έχει και σοβαρές οικονομικές συνέπειες.

Κι αυτό γιατί η φύση, τα οικοσυστήματα και το κλίμα είναι οι βασικοί τροφοδότες της Οικονομικής Ανάπτυξης. Υποβαθμίζοντας το Περιβάλλον και το Κλίμα, υπονομεύονται και οι τελευταίες ευκαιρίες Οικονομικής Ανάπτυξης και Κοινωνικής Ευημερίας.

Γιατί δεν μπορεί, ασφαλώς, να θεωρηθεί ως Οικονομική Ανάπτυξη αποκλειστικά και μόνο η αύξηση του ΑΕΠ. Η οποία αντανακλά τη μεγέθυνση του πλούτου μιας οικονομικής ολιγαρχίας σε βάρος των δημόσιων αγαθών, αλλά σε βάρος και της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.

Η Ελλάδα χάνει το στοίχημα της Βιώσιμης Ανάπτυξης.

Και δεν είναι μόνο ο τουρισμός που θα πληγεί ανεπανόρθωτα από την υποβάθμιση των δημόσιων αγαθών και την αλλαγή του κλίματος.

Επιπλέον του τουρισμού, είναι και η πρωτογενής παραγωγή, όπως και όλα αυτά που συνιστούν τα δικά μας συγκριτικά πλεονεκτήματα, όπως τα περιζήτητα στις διεθνείς αγορές ελληνικά προϊόντα και τα είδη διατροφής, που οφείλονται στην ελληνική φύση και το ελληνικό κλίμα.

Κινδυνεύουν δηλαδή να χαθούν όλα αυτά που δίνουν ευκαιρίες για μια αυτοδύναμη και ισόρροπη Ανάπτυξη. Μια Ανάπτυξη που θα απευθύνεται ισότιμα σε όλους τους Έλληνες και που θα έχει διάρκεια στο χρόνο γιατί θα στηρίζεται στα δικά μας διαχρονικά συγκριτικά πλεονεκτήματα, που δεν είναι άλλα από τη φύση και το κλίμα.

Η Ελλάδα φτωχαίνει από την εφαρμογή ενός αυτοκαταστροφικού αναπτυξιακού μοντέλου που θυσιάζει τον εθνικό πλούτο χάριν της πρόσκαιρης κερδοφορίας μιας ευνοούμενης επιχειρηματικής ελίτ.

Πηγή: TVXS

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr