Η δυσβάσταχτη βαρύτητα του εγώ

Δεν είμαι δημοσιογράφος, δεν είμαι συγγραφέας, δεν έχω ιδιαίτερο λέγειν, δεν είμαι ξεχωριστή. Στο σχολείο ήμουν μέτρια και η μετριότητα ακολούθησε την υπόλοιπη ζωή μου, όχι από συνειδητή επιλογή αλλά απλά δεν είχα τα «κότσια» ας πούμε να διεκδικήσω περισσότερα – μάλλον, δεν είμαι και σίγουρη μπορεί και να βαριόμουν, κι αν το πάρω ψυχαναλυτικά μπορεί βαθύτερα να μην πίστευα ότι τα αξίζω (;).

Είμαι 30 χρονών. Δουλεύω , έχω σχέση και συζώ, έχω ένα σκύλο και κάνω μια ειδίκευση πάνω στο επάγγελμα μου. Είμαι η Μαρία, και δεν είμαι τίποτα το ιδιαίτερο… Είμαι εγωίστρια, γκρινιάρα, σπάνια λέω αυτό που πραγματικά πιστεύω, σπάνια διεκδικώ αυτά που θέλω. Τώρα θέλω να μιλήσω, να διεκδικήσω μια θέση σε μια σελίδα, όχι για να αλλάξω ή να γίνω κάτι το ξεχωριστό αλλά για να παραδεχτώ ποια είμαι, κάνοντας έτσι ένα πρώτο βήμα προς την «απελευθέρωση μου».
Κρίση. Περιττό να παραπονεθώ, όλους μας έχει διαλύσει, κι όσοι πιστεύουν ότι τη γλίτωσαν απλά δεν ήρθε η ώρα ακόμα. Μέσα από όλη αυτή τη μαυρίλα κατάφερα όμως να βγάλω κάτι, να δω ποια είμαι στην πραγματικότητα. Επαναστάτρια του καναπέ, μια φορά πήγα σε πορεία, στο facebook όμως είμαι γεμάτη από επαναστατικά (LOL που θα λέγαμε και διαδικτυακά). Απεχθάνομαι ότι έχει να κάνει με ρατσισμό, και παρόλα αυτά όταν η Α. μου σύστησε τον φασίστα καινούριο αγαπημένο της κάθισα να ακούσω τις μπούρδες που αράδιαζε χωρίς να ντρέπεται ενώ μέσα μου έβραζα από αγανάκτηση. Το αφεντικό μου με έκανε part time με 400 ευρώ μισθό μετά από 4,5 χρόνια δουλειάς και μου το πάσαρε σαν να έπρεπε να ζητήσω κι ευχαριστώ. Κι εγώ αντί να αντιδράσω, έκανα πάλι μόκο και πλέον σιχαίνομαι να πηγαίνω στη δουλειά μου. Είμαι υπέρ της ελευθερίας, της αγάπης, της ειρήνης, είμαι φιλόζωη, είμαι… Τι κάνω γι αυτά; Μόκο! Γιατί το εγώ μου θέλει καινούρια παπούτσια – κι όχι γιατί τα έλιωσα στις πορείες- καινούρια ρούχα, κι όχι γιατί τα παλιά δεν μου κάνουν, θέλει μετριότητα στα πάντα έκτος από τα υλικά αγαθά. Προσωπικά λοιπόν πιστεύω ότι το εγώ μου με οδήγησε στην κρίση. Ενώ ήξερα ποιο είναι το σωστό, τα υλικά αγαθά με κάλυπταν περισσότερο δίνοντας βάση στην καλλιέργεια της ματαιοδοξίας μου παρά στην ανάπτυξη των ιδεών μου, και τώρα οι ιδέες μου δεν με αφήνουν να κοιμηθώ, γιατί λένε πως αρκετά κοιμήθηκα, είναι ώρα να ξυπνήσω…