Η δύσκολη συγκυρία στην Ευρώπη θέλει ξεκάθαρη γραμμή

Παραλίγο να πάρει το χρίσμα των Δημοκρατικών ο Σάντερς το 2016. Παραλίγο να εκλεγεί ο Κόρμπυν πρωθυπουργός  στην Βρετανία το 2017. Παραλίγο να σταθεροποιηθούν ως ο βασικός αντίπαλος της ισπανικής δεξιάς οι Ποδέμος. Παραλίγο να περάσει στον δεύτερο γύρο το 2017 ο Μελανσόν στη Γαλλία. 

Μετά το «παραλίγο» έρχονται τα προβλήματα. Ο Σάντερς καταγράφεται τρίτος μέχρι στιγμής για το χρίσμα των Δημοκρατικών το 2020. Η Γουώρεν θα ήταν μια καλή λύση αλλά προηγείται  ο σχεδόν κεντροδεξιός Μπάιντεν. Το χειρότερο απ’ όλα βέβαια είναι ότι με αυτή τη σύγχυση στους Δημοκρατικούς, μπορεί να ξαναβγεί ο Τραμπ.

Στη Βρετανία όλα πάνε καλά για τον Κόρμπυν εκτός από τις δημοσκοπήσεις. Δηλαδή αν πάρει τις  (αναπόφευκτες μέχρι το τέλος του έτους ) εκλογές ο ακροδεξιός Τζόνσον έχουμε πολλούς να κατηγορήσουμε για υπαίτιους, διασπαστές, προδότες.  Κάτι είναι κι αυτό.

Στην Ισπανία έχω αδυναμία κατανόησης της γραμμής των Ποδέμος.  Από απόσταση και βλέποντας τις δημοσκοπήσεις φαίνεται σαν οι Ποδέμος να επιδιώκουν οι Σοσιαλιστές να μπορέσουν μετά τις νέες εκλογές να κάνουν κυβέρνηση χωρίς αυτούς, μόνοι τους ή με την κεντροδεξιά. 

Στην τωρινή συγκυρία και με την επιθετική άνοδο της ακροδεξιάς στο εσωτερικό της συνολικής δεξιάς,  δεν οικοδομείς εύκολα τη συνέχεια πάνω στο έδαφος του «παραλίγο».  Ιδιαίτερα επειδή η νέα ακροδεξιά η οποία ηγείται πλέον επί της συνολικής δεξιάς σε μια σειρά από μεγάλα κράτη (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, Βραζιλία) διαθέτει μερικά πολύ επικίνδυνα χαρακτηριστικά. 

Την περιφρόνηση προς τους θεσμικούς περιορισμούς εφόσον κατακτήσει την εκτελεστική εξουσία. 

Την επαγγελματικού επιπέδου οργάνωση στα social media. 

Την ικανότητα να επικοινωνεί με  μαζικές λαϊκές κινήσεις και να περνάει μέρος της ατζέντας της.  

Την ανασυγκρότηση υπό την ηγεμονία της ενός νεοσυντηρητικού πολιτισμικού μπλόκ που επενδύει σε απλουστευτικά στερεότυπα. 

Την διακηρυγμένη στρατηγική αντιπαλότητα με τις προοδευτικές ιδέες και την ανοιχτή, συχνά προκλητική δημόσια πρόθεση να ανακόψει την άνοδο της αριστεράς  με κάθε τρόπο, χωρίς φραγμούς πολιτικής ορθότητας. 

Διατείνομαι λοιπόν ότι, τουλάχιστον στο πλαίσιο της τωρινής συγκυρίας, η πολιτική δυνατότητα απόσπασης της κυβέρνησης από την συμμαχία δεξιάς – ακροδεξιάς  αποτελεί, εφόσον υπάρχει, απόλυτη προτεραιότητα. Ενώ η στρατηγική μιας «μεγάλης πορείας» δίνει ζωτικό χώρο στην επιθετική ακροδεξιά για να αποκρυσταλλώσει την πολιτική ισχύ που αποκτά στο εσωτερικό των δομών, των θεσμών, της κοινωνίας. Ο Τραμπ διορίζει μαζικά συντηρητικούς δικαστές και μάλιστα νεαρής ηλικίας. Ο Τζόνσον επιδιώκει ένα Brexit  με ακροδεξιό πρόσημο και αντικοινωνικές συνέπειες (πώληση του βρετανικού ΕΣΥ σε αμερικανικές επιχειρήσεις κλπ). Ο Μπολσονάρο παραδίδει τον Αμαζόνιο στις φλόγες. Τίποτα από αυτά δε διορθώνεται εύκολα στο μέλλον. 

Στο δια ταύτα, και καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα μεγάλο κόμμα της ευρωπαϊκής αριστεράς και η γνώμη του μετράει, πιστεύω ότι η ανάσχεση της ακροδεξιάς πλημμυρίδας, του εθνικισμού  και του επιθετικού νεοφιλελευθερισμού στην ΕΕ μέσω των ευρύτερων δυνατών συμμαχιών πρέπει να είναι η απολύτως ξεκάθαρη κατεύθυνση μας. Τίποτε λιγότερο σαφές δε στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr