Η δολοφονική δράση των Ελλήνων οδηγών

Άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους για το τίποτα, ή τραυματίζονται βαρύτατα επειδή κάποιοι ασυνείδητοι οδηγοί– καθόλου λίγοι – αντιλαμβάνονται περίπου ως παιχνίδι το «σανίδωμα» του γκαζιού, σα να βρίσκονται σε έναν εξομοιωτή ηλεκτρονικού παιχνιδιού, ή σε μια πίστα από συγκρουόμενα.

Η δολοφονική δράση τους δεν αφορά μόνο τη μετωπική αυτοκινήτου με αυτοκίνητο, στην οποία το υποψήφιο θύμα έχει κάποιες πιθανότητες να ζήσει, αλλά πληθαίνουν διαρκώς τα φαινόμενα που οι νεοελληνάρες οδηγοί καβαλούν πεζοδρόμια και «σημαδεύουν» πεζούς, ή παρασύρουν μοτοσικλετιστές και ποδηλάτες. Έχουμε αναφερθεί ξανά στις ποινές – χάδι που συνοδεύουν τέτοιου τύπου κακουργήματα, ποινές που «επιμένουν» να τα υποβιβάζουν σε πλημμελήματα.

Μια μεγάλη ευκαιρία για να γίνει το πρώτο βήμα προς αποθάρρυνση όλων αυτών που όταν πιάνουν το τιμόνι νομίζουν ότι είναι εκκολαπτόμενοι Χάμιλτον. Τότε που ο εισαγγελέας Αναστάσιος Κανελλόπουλος επέβαλε το μέτρο κατάσχεσης του οχήματος, αρχικά για όσους είχαν υπερβεί το όριο κατανάλωσης αλκοόλ και ακολούθως για υπερβολική ταχύτητα, επικίνδυνη οδήγηση και υπερβολικούς θορύβους (σούζες, κόντρες κλπ.).

«Έρχονταν στο γραφείο μου απλοί άνθρωποι που διαμαρτύρονταν για τις χαμηλές ποινές που επέβαλε ο νόμος σε υπαίτιους τροχαίων ατυχημάτων λόγω μέθης», δήλωνε τότε ο επιφανής Πατρινός νομικός, προσθέτοντας ότι αυτοί που του χτυπούσαν την πόρτα του ήταν κυρίως πολίτες αγανακτισμένοι από την επιείκεια των δικαστηρίων στις ποινές που είχαν χάσει δικούς τους ανθρώπους σε αυτοκινητικά δυστυχήματα.

Ως σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι είχε αναδείξει την περίπτωση νεαρού γόνου πλούσιας οικογένειας ο οποίος οδηγούσε μεθυσμένος μια υπερπολυτελή Porsche και σκότωσε μια κοπέλα. Ο οδηγός συνελήφθη, αλλά αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση και ύστερα από λίγο καιρό προκάλεσε ξανά τροχαίο, επίσης λόγω μέθης…

 

Το μέτρο της κατάσχεσης οχημάτων είχε αρχίσει να αποδίδει τον λίγο καιρό που ίσχυσε, κάτι που φάνηκε στη στατιστική απεικόνιση του αριθμού των τροχαίων. Ήταν όμως πολλοί αυτοί που ενοχλήθηκαν από το νέο μέτρο, μεταξύ των οποίων και οι ιδιοκτήτες των νυχτερινών κέντρων της παραλιακής, που είδαν μια μικρή μείωση στους τζίρους τους! Μαζί με αυτούς πίεζαν για άρση του και κάποιοι… ευγενείς της ανώτερης κοινωνικής τάξης, που είτε οι ίδιοι, είτε τα βλαστάρια τους, ή κάποιο ανίψι, είχαν υποστεί κατάσχεση του οχήματος.

Η νομοθεσία προέβλεπε ότι η κατάσχεση θα αφορούσε τις περιπτώσεις εκείνες που κάποιος, είτε από δόλο είτε από βαριά αμέλεια, έθετε σε κίνδυνο ανθρώπους ή απειλούσε κοινωνικά αγαθά. Εννοείται ότι μαζί με το αυτοκίνητο ο παραβάτης στερούνταν και την άδεια οδήγησης για όσο καιρό θα έμενε παροπλισμένο το όχημα (τη διάρκεια την αποφάσιζε το δικαστήριο).

Δεν πέρασαν όμως παρά λίγοι μήνες και όπως είθισται να συμβαίνει στην Ελλάδα το ατομικό συμφέρον επικράτησε του συλλογικού, οδηγώντας στην άρση του μέτρου, με παρέμβαση της εισαγγελίας του Αρείου Πάγου!

Ορίστηκε τότε ότι τα οχήματα είναι δυνατό να κατάσχονται μόνο στις περιπτώσεις που θεωρηθούν μέσα τέλεσης κακουργήματος ή πλημμελήματος που πηγάζει από… δόλο.

 Κάτι τέτοιο περίπου ισχύει έως και σήμερα σε ότι αφορά τις ποινές, αφού η «βαριά αμέλεια» ουσιαστικά αθωώνει (de facto όσους έχουν να πληρώσουν εγγύηση) και μόνο ο «δόλος» καταδικάζει. Και δεν χρειάζεται βέβαια να έχει κάποιος δικηγόρο τον… γιο της ρητορικής προκειμένου να στοιχειοθετήσει ότι ο πελάτης του δεν ήθελε να βλάψει τον οποιονδήποτε και ήταν απλώς η κακιά στιγμή που τύφλα στο μεθύσι τον οδήγησε με χίλια πάνω στον φουκαρά που ατύχησε να βρίσκεται κοντά.

Και όσο συνεχίζουμε να κάνουμε τα στραβά μάτια σε θέματα οδηγικής παιδείας, τόσο θα παραμένουμε μια κοινωνία «βαριά αμελής»…