Η δολοφονία του Λουίς Καρρέρο Μπλάνκο: Όταν ο φασίστας πρωθυπουργός του Φράνκο έγινε…«αστροναύτης»

Η επιχείρηση είχε το κωδικό όνομα ‘’Operation Ogro’’δηλαδή ‘’Επιχείρηση Δράκος’’ και δεν υπήρχε πιο ταιριαστό όνομα. Τα μέλη της ΕΤΑ θα δολοφονούσαν το νούμερο 2 πρόσωπο της δικτατορίας του Φράνκο. Έναν σκληρό συντηρητικό φασίστα, ο οποίος μετά την επιδείνωση της υγείας του δικτάτορα της Ισπανίας επιθυμούσε, διακαώς, να γίνει Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη ή πιο σωστά δικτάτορας στη θέση του δικτάτορα.

Άνθρωπος αυστηρών ηθών, άκαμπτος, αντι-κομμουνιστής, δε δέχτηκε ποτέ την ήττα της Γερμανίας στον Β ΠΠ και πάλευε με νύχια και με δόντια να κρατήσει την Ισπανία όσο περισσότερο γινόταν κάτω από το δικτατορικό καθεστώς.

Η ομάδα της ΕΤΑ, η οποία είχε αναλάβει την εκτέλεση του 69χρονου πρωθυπουργού ήταν όλοι τους κάτω των 25 ετών. Είχαν ενταχθεί στην ΕΤΑ, μόλις λίγα χρόνια πριν, επιθυμώντας την ανεξαρτησία και την ελευθερία  της Χώρας των Βάσκων από το σκληρό καθεστώς του Φράνκο. 

Ανάμεσα τους υπήρχε και ο Χοσέ Μιγκουέλ Μπενιαράν, γνωστό με το ψευδώνυμο  ‘’Argala’’ ή αλλιώς ‘’ο Λεπτός’’, ο οποίος έμελλε να είναι εκείνος που θα πατούσε το κουμπί ανατινάζοντας στον αέρα το αυτοκίνητο του μισητού πρωθυπουργού.

Ο Argala επισκεπτόταν συχνά τη Μαδρίτη από το 1972 προσπαθώντας να συνάψει δεσμούς της ομάδας του με την Ισπανική αριστερά, να δημιουργήσει θύλακες της οργάνωσης του σε σειρά ισπανικών πόλεων  και να εξετάσει τις πιθανότητες οργάνωσης απαγωγών ή και επιθέσεων σε επιφανή πρόσωπα με σκοπό  τον αποπροσανατολισμό του καθεστώς.

Στο πρόσωπο της Εύα Φόρεστ βρήκε έναν πολύτιμο πληροφοριοδότη. Η Εύα και ο σεναριογράφος σύζυγος της υπήρξαν ο κύριος σύνδεσμός μέσω του οποίου η βασκική ομάδα, έμαθε το πρόγραμμα του Λουίς Καρρέρο Μπλάνκο και μπορούσε να σχεδιάσει την επιχείρηση της. Κάθε πρωί παρακολουθούσε την λειτουργία στην εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου ντε Μπόρχα μαζί με έναν άλλον υπουργό της κυβέρνησης.

Στην αρχή, η πρόθεση τους ήταν να τον απαγάγουν και να ζητήσουν απελευθέρωση των 150 Βάσκων πολιτικών κρατουμένων στις ισπανικές φυλακές. Με αυτό τον σκοπό νοίκιασαν σπίτια και ένα κατάστημα ρούχων κοντά στο στάδιο Σαντιάγο Μπερναμπέου, το φθινόπωρο του 1972, ώστε να μεταφέρουν με ασφάλεια τον απαχθέντα. 

Τα σχέδια τους, ‘’τινάχτηκαν’’ δυο φορές στον αέρα, μέχρι τον Απρίλη του 1973: Την πρώτη φορά, το κατάστημα ρούχων διαρρήχτηκε από ληστές και τη δεύτερη φορά ένας από τους βασικούς αρχηγούς της ομάδας ο Txikia, Eustacio Mendizabal, πέφτει νεκρός στη βασκική πόλη Algorta.

Ένα μήνα μετά το θάνατο του συντρόφου τους, η βασκική ομάδα αποφάσισε να συνεχίσει την επιχείρηση. Με την βοήθεια της Εύα Φόρεστ και ενός πρώην κομματικού μέλους του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ισπανίας κατάφεραν να κατασκευάσουν ένα μικρό αποθηκάκι όπου φύλασσαν τα απαραίτητα όπλα και εργαλεία για την απαγωγή.

Οι προετοιμασίες τους δεν αποκαλύφθηκαν καθαρά από θέμα τύχης. Η βασκική ομάδα που είχε αναλάβει την επιχείρηση αποτελούνταν από άπειρα νεαρά μέλη με ελάχιστες συμμετοχές σε τέτοιες επιχειρήσεις. Έκαναν συχνά λάθη και αν η αστυνομία ήταν πιο παρατηρητική θα τους είχε συλλάβει μήνες πριν την επίθεση. Ο βασικός αρχηγός τους,  ο Argala, δεν άνηκε καν στο ‘’στρατιωτικό τομέα’’ της οργάνωσης αλλά στο πολιτιστικό τμήμα, έχοντας λάβει συμμετοχή σε άλλες δυο μικρές επιχειρήσεις απαγωγής στο παρελθόν προσώπων ελάσσονος σημασίας σε σχέση με το πρόσωπο που ήθελαν να απάγουν αυτή την φορά.

Στις αρχές Ιουνίου του 1973, ο Φράνκο διορίζει Πρωθυπουργό της χώρας τον Λουίς Καρρέρο Μπλάνκο, κίνηση που αιφνιδιάζει για ακόμα μια φορά την βασκική οργάνωση. Πλέον δεν μιλάμε για τον σκιώδη δεύτερο πρόσωπο και πιθανό διάδοχο του Φράνκο αλλά για τον Πρωθυπουργό της Ισπανίας. Η επιχείρηση πρέπει να μελετηθεί πάλι υπό το πρίσμα πως μια απαγωγή Πρωθυπουργού θα τραβούσε όλα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους και την αστυνομία πιο γρήγορα στο κατόπι τους.
Αποφασίστηκε να περιμένουν, μέχρι τις αρχές του Σεπτεμβρίου, ώστε να καταστρώσουν ένα πιο ασφαλές σχέδιο και να είναι σίγουροι πως η καθημερινότητα του Μπλάνκο δεν θα αλλάξει. Σκεπτόμενοι την ύπαρξη μεγαλύτερης προστασίας του αποφάσισαν να τον δολοφονήσουν. Το νέο σχέδιο ήταν αποκλειστική έμπνευση του Argala.

Ξενοίκιασαν τα σπίτια και παρέμειναν σε ένα στην οδό Κλαούντιο Κοέλο, αριθμός 104. Το νοίκιασαν ως φοιτητές της Καλών Τεχνών οι οποίοι θα το χρησιμοποιούσαν σαν εργαστήρι για τα γλυπτά τους, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν στους γείτονες το συνεχή θόρυβο. Από εκεί, άρχισαν να σκάβουν τούνελ μέχρι την μέση του δρόμου όπου περνούσε κάθε πρωί το αμάξι του Μπλάνκο. Από κάτω τοποθέτησαν εκρηχτικά.

Στις 20 Δεκεμβρίου στις 9 η ώρα το πρωί, στην οδό  εμφανίστηκαν και τρεις κομμάντο της ETA ως ηλεκτρολόγοι οι οποίοι έλεγχαν τον δρόμο για τη στιγμή που θα περνούσε το αυτοκίνητο του Μπλάνκο. Στις 9:35, εμφανίστηκε στο σημείο και στις 9:36, το αυτοκίνητο είχε υψωθεί 20 μέτρα από το έδαφος  καταλήγοντας σε εσωτερικό μπαλκόνι  του 2ου ορόφου στην αντίθετη πλευρά του δρόμου. 

Ο Μπλάνκο πέθανε στο νοσοκομείο στις 10:15 ενώ λίγο αργότερα εξέπνευσαν τόσο ο οδηγός όσο και ο προσωπικός του φύλακας. Η δολοφονία του Μπλάνκο προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις στην ισπανική πολιτική της χώρας.

Ο εξασθενημένος Φράνκο εξοργισμένος από τη δολοφονία θέλησε αμέσως να επιβάλλει καθεστώς έκτακτης ανάγκης στέλνοντας τηλεγράφημα στις στρατιωτικές δυνάμεις της χώρας να αντιμετωπίσουν με σφοδρότητα οποιαδήποτε επίθεση και να συντριβούν οι αριστερές δυνάμεις της χώρας και οι υποστηριχτές τους.

Το κλίμα ωστόσο στην ισπανική πολιτική ήταν πρόδηλο πως είχε αλλάξει. Οι άνθρωποι γύρω από το δικτάτορα ήξεραν πολύ καλά πως η χώρα, με το θάνατο του, θα όδευε στην εκδημοκρατίση της. Η κοινή γνώμη εντός και εκτός της Ισπανίας δεν θα ανεχόταν για πολύ ακόμα την ύπαρξη δικτατορικού καθεστώτος σε μια μεγάλη χώρα όπως η Ισπανία. Με το θάνατο του Φράνκο, θα πέθαινε ένα απομεινάρι του παρελθόντος του φασισμού στην γηραιά ήπειρο. Τουλάχιστον, ένα φανερό απομεινάρι του φασισμού..

Ο πρίγκιπας Χουάν Κάρλος είχε δηλώσει ανοιχτά τη δυσαρέσκεια του στο δικτατορικό καθεστώς και επιθυμούσε με την ενθρόνιση του να περάσει η Ισπανία σε δημοκρατικό καθεστώς. Ήταν φανερό πως δεν υπήρχαν υποστηριχτές  από πουθενά.

Οι παρατρεχάμενοι του Φράνκο, δεν έστειλαν ποτέ το τηλεγράφημα με τις επιθυμίες του και δεν έθεσαν το κράτος σε έκτακτη ανάγκη. Ο λαός από άκρη σε άκρη της Ισπανίας χαιρέτησε με χαρά τη δολοφονία του Μπλάνκο .

Η ισπανική αριστερά φοβούμενη τα αντίποινα έσπευσε να κατηγορήσει τις ακροδεξιές εθνικιστικές ομάδες πως κρύβονταν πίσω από τη δολοφονία με σκοπό να αρχίσει ένα νέο μπαράζ επιθέσεων εναντίον των αγωνιστών της αριστεράς.

Στις 24 Ιανουαρίου του 1974, η ETA ανέλαβε επίσημα την ευθύνη της δολοφονίας του Μπλάνκο και οι φήμες για ακροδεξιές οργανώσεις κόπασαν από τη μεριά της αριστεράς. Ξεκίνησαν όμως νέες φήμες πως η βασκική ομάδα είχε βοηθός τους Αμερικάνους και συγκεκριμένα την CIA η οποία τους πληροφόρησε, οργάνωσε το σχέδιο και τους όπλισε με τα απαραίτητα εκρηχτικά.

Η φήμη αυτή φαινόταν να επιβεβαιώνεται και από την ίδια την Εύα Φόρεστ λίγα χρόνια αργότερα όταν γράφοντας ένα βιβλίο για την επίθεση έβαλε μέσα και φανταστικούς χαρακτήρες θέλοντας να προστατέψει μέλη της βασκικής ομάδας που δεν πιάστηκαν πότε από τις αρχές. 

Μετά από χρόνια ομολόγησε η ίδια πως δεν υπήρχαν περισσότερα άτομα από όσα ήδη είχαν γίνει με τον καιρό γνωστά.
Η ίδια πιάστηκε 9 μήνες μετά την επίθεση και φυλακίστηκε για τη δολοφονία του Μπλάνκο. Το 1975 και ένα άλλο μέλος της βασκικής ομάδας, ο αρχηγός Txomin, συνελήφθη. Ήταν ο μόνος από τη βασκική ομάδα που φυλακίστηκε. Με την πτώση του καθεστώτος, το 1977 δόθηκε αμνηστία σε  όσους πολιτικούς κρατούμενους είχε διαπράξει πράξεις αντίστασης κατά την διάρκεια της Δικτατορίας και οι δυο συλληφθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι.

Ο Argala, θα δολοφονηθεί στις 21 Δεκεμβρίου του 1978, μια μέρα ακριβώς μετά την επέτειο δολοφονία του Μπλάνκο, με τον ίδιο τρόπο από μέλη ακροδεξιάς ομάδας που θέλησαν να εκδικηθούν το θάνατο του τελευταίου φασίστα Πρωθυπουργού της χώρας τους.

Ανατινάχτηκε με το αυτοκίνητο του λίγα λεπτά αφού το έβαλε μπρος. Στο μεταξύ, ο ίδιος είχε καταφέρει να αναρριχηθεί στην ηγεσία της ETA περνώντας στο στρατιωτικό της τμήμα και υποστηρίζοντας ιδεολογικά την τρομοκρατία ως τρόπο πίεσης της Ισπανίας για να την αποδοχή της ανεξαρτησίας της Χώρας των Βάσκων.