Η Βούλα και η κάθε Βούλα

Της Τζώρτζιας Ρασβίτσου

Είναι θεωρητικά τουλάχιστον, ελεύθερο από πολιτικές και οικονομικές δεσμεύσεις, και ο αθλητισμός έχει σκοπό να γυμνάσει όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή. Ένας πρωταθλητής που εκπροσωπεί τη χώρα του και αγωνίζεται για λογαριασμό του λαού του, για μιά διάκριση που πάντα συνοδεύεται από εθνική περηφάνια, αποτελεί ένα πρότυπο όχι μόνο για τα σωματικά του προσόντα, αλλά και για το ήθος του.

Η Βούλα Παπαχρήστου αποκλείστηκε δίκαια από την ελληνική ολυμπιακή ομάδα το 2012, καθώς οι ντροπιαστικές δημόσιες τοποθετήσεις της και οι πεποιθήσεις της, ήταν αντίθετες και στο αθλητικό πνεύμα και στο ανθρώπινο πνεύμα και ήταν αδιανόητο μία αθλήτρια που ταύτισε τον εαυτό της με μια ναζιστική εγκληματική οργάνωση, να εκπροσωπήσει μια δημοκρατική χώρα.

Ζήτησε πολλές φορές συγνώμη. Για το «αστειάκι» της. Πέρασαν 6 χρόνια. Στη ζωή της άλλαξαν πολλά. Θα την καταδικάζουμε μια ζωή;

Ένας νέος άνθρωπος έχει δικαίωμα να κάνει λάθη, να κυλιστεί στον βούρκο και να σηκωθεί, να μετανιώσει, να αλλάξει ζωή, να ζητήσει συγνώμη.

Εμείς έχουμε δικαίωμα να συνεχίσουμε να λέμε η «Βούλα η ναζιστούλα», η «Χρυσή…..»; Έχουμε δικαίωμα να ζητάμε από μια κοπέλα που δεν έχει ακόμα απολυτήριο Λυκείου, να μιλήσει σε σχολεία για τον ρατσισμό; Μάλλον όχι. Έχουμε όμως απαίτηση, σαν δημοκρατικοί πολίτες, όχι να ζητήσει συγνώμη για τα «αστειάκια της» – οι ζωές των μεταναστών δεν είναι αστειάκια – αλλά να καταδικάσει δημόσια τα ρατσιστικά πογκρόμ, τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, την επίθεση σε μέλη του ΚΚΕ στο Πέραμα, τα τάγματα εφόδου, τη ρητορική του μίσους της Χρυσής Αυγής, με τον ίδιο τρόπο που κάποτε τους είχε υπερασπιστεί δημόσια.

Κι ενώ ασχολούμαστε με τη Βούλα, και την όποια Βούλα, να σας θυμίσω ότι τόσο το κόμμα της Χρυσής Αυγής θα είναι και πάλι υποψήφιο για τα έδρανα του δημοκρατικού μας κοινοβουλίου και οι εκπρόσωποι των ναζί θα συμμετέχουν στην κοινοβουλευτική διαδικασία σαν φυσιολογικό κόμμα, όσο και ότι το κόμμα που φιλοδοξεί να κυβερνήσει μετά τις επόμενες εκλογές, έχει καβαλήσει το κύμα της ακροδεξιάς που σαρώνει την Ευρώπη ελπίζοντας ότι μ’αυτόν τον τρόπο θα γίνει κυβέρνηση, χωρίς ηθικές αναστολές, μακριά από τις αξίες του ανθρωπισμού, ψαρεύοντας υποστήριξη στα βρώμικα νερά του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, του ακραίου συντηρητισμού.

Ας αφήσουμε λοιπόν τη Βούλα να χαρεί με την οικογένειά της το μετάλλιο της και να σκεφτεί με ποιό τρόπο και αν θα το χαρίσει στον ελληνικό λαό και ας ασχοληθούμε με τον πολιτικό στίβο και τα σκοτεινά πολιτικά άλματα, σ’ έναν δύσκολο καθημερινό αγώνα ενάντια στα πολλά και ύπουλα πρόσωπα του φασισμού.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr