Η πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη του Πρωθυπουργού στον Νίκο Χατζηνικολάου, κρίθηκε όπως ήταν φυσικό για πολλά στοιχεία της. Ένα από αυτά ήταν η προσέγγιση του συνεντευξιαζόμενου πολιτικού από τον παρουσιαστή.
Επικρίθηκαν το είδος των ερωτήσεων που υποβλήθηκαν, η μετακίνηση του ενδιαφέροντος για τον πιο αρμόδιο άνθρωπο στη χώρα στις σχέσεις με τους γονείς και τη σύζυγό του –σαν να επρόκειτο για αστέρα σαπουνόπερας- και η μηδενική αντίδραση, με νέα διευκρινιστική ερώτηση, στα απίθανα που έλεγε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Ότι οι κρίσεις ήταν -στο διαδίκτυο τουλάχιστον- στην πλειοψηφία τους αρνητικές, θα έπρεπε να προβληματίσει τον παρουσιαστή και εκδότη. Άλλωστε πολύ συχνά ο ίδιος κάνει υποδείξεις και επικρίνει τους άλλους…
Αντί γι’ αυτό, ερεθισμένος προφανώς από μια εξαίρετη γελοιογραφία του Ηλία Μακρή στην «Καθημερινή», έκανε κάτι ανήκουστο: επιτέθηκε στον διευθυντή της εφημερίδας Αλέξη Παπαχελά, με υπαινιγμούς.
Ούτε οι πολιτικοί δεν υποπίπτουν σε τέτοια ατοπήματα, όταν δεν τους αρέσει κάτι στα ΜΜΕ. Είναι δικαίωμα του Χατζηνικολάου να μην του αρέσει η συγκεκριμένη γελοιογραφία. Όπως άλλωστε είναι δικαίωμα των αναγνωστών, των ακροατών και τηλεθεατών να απορρίπτουν τη δική του δουλειά, με οργή.
Ως επαγγελματίας του χώρου δεν μπορεί όμως να μην έχει αίσθηση ότι πρόκειται για γελοιογραφία. Ήτοι, για το πνευματικό έργο ενός δημιουργού που εκθέτει με την τέχνη του πώς αντιλήφθηκε τη συγκεκριμένη συνέντευξη. Πόσο μάλλον όταν η ματιά του σ’ αυτό το θέμα, μάλλον επιδοκιμάσθηκε από κοινό και δημοσιογράφους.
Ο γελοιογραφούμενος πέραν του ότι ενοχλήθηκε αγνόησε αυτό που είναι από αιώνες παραδεκτό στον Τύπο για τους γελοιογράφους και σκιτσογράφους: την ελευθερία έκφρασης.
Και πάλι, αυτό που είχε δικαίωμα να κάνει -αναλαμβάνοντας και την ευθύνη- θα ήταν ανταπαντήσει στον υπογράφοντα για την αιχμηρή γελοιογραφία. Να πει ό,τι νομίζει αλλά να το πει στον Ηλία Μακρή.
Από τη στιγμή που επιτέθηκε στον Παπαχελά, προσέφερε τις χειρότερες υπηρεσίες στο χώρο της ενημέρωσης, αλλά και στον εαυτό του.
Ήταν σαν να αποκάλυψε τον τρόπο με τον οποίο κάνει τη δουλειά του: λογοκρίνει τους συνεργάτες τους ακόμη και εκεί που δεν χωράει λογοκρισία. Ή έχει συνεργάτες από αυτόν τον κλάδο που κάνουν τη δουλειά τους καθ’ υπόδειξη.
Αν είχε λόγους να θεωρεί τον Παπαχελά υποκινητή ή εμπνευστή του Μακρή, όφειλε να μιλήσει καθαρά και όχι με σπόντες που υποκρύπτουν εκβιαστικές αντιλήψεις ή διαθέσεις συναλλαγών. Αν είχε να «δώσει» για κάτι τον -κατά τα λοιπά ανταγωνιστή του- ας το έλεγε με ευθύ τρόπο. Όχι με νύξεις τον ανεμιστήρα.
Ο διευθυντής της «Καθημερινής» υπήρξε ψύχραιμος και επαγγελματίας στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ίσως γιατί δεν έκοψε, τρεις μέρες πριν την γελοιογραφική κριτική στον εκδότη της «Ρεάλ», ένα βιτριολικό σκίτσο του Δημήτρη Χατζοπούλου για τον Μητσοτάκη, σήμερα που είναι Πρωθυπουργός.
Όλοι γνωρίζουν ότι ο Χατζηνικολάου έκοψε παραγωγό του ραδιοφώνου του μετά από παρέμβαση του Κυριάκου Μητσοτάκη, όταν ήταν στην αντιπολίτευση.
Αν η συμπεριφορά των παραγόντων των ΜΜΕ έχει και μια παιδαγωγική πλευρά, η αντίδραση Χατζηνικολάου συνιστά αρνητική παιδαγωγική.
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
