Η αριστερά και ο "κακός λύκος"

Τετάρτη βράδυ, Εξάρχεια, το καφέ-βιβλιοπωλείο Φλοράλ είναι  ασφυκτικά γεμάτο από δημοσιογράφους, πολιτικούς, ανθρώπους των γραμμάτων  και των τεχνών για την παρουσίαση του βιβλίου του Χριστόφορου  Κάζδαγλη «Η αριστερά και ο κακός  λύκος – το γαμώτο ενός αριστερού»… και τελικά εμφανίστηκε ο «κακός λύκος».

Ενώ η εκδήλωση όδευε  προς την ολοκλήρωση της, μια ομάδα  κουκουλοφόρων – κρανοφόρων ανδρών της Αστυνομίας – αμφίεση που εμπίπτει στο νέο κουκουλονόμο – χωρίς διακριτικά, εισβάλλει στο χώρο. Στην έξοδο τους περικυκλώνουν δυο 15χρονα παιδιά  ,εμφανώς τρομοκρατημένα, και επιχειρούν να τα συλλάβουν με μόνο ενοχοποιητικό στοιχείο προφανώς το ζωηρό κούρεμα τους και το γεγονός ότι είχαν την ατυχία να παρευρίσκονται στη συγκεκριμένη γειτονιά.
Πλήθος κόσμου παρεμβαίνει ώστε να αποτραπεί η αναίτια σύλληψη. Μεταξύ αυτών και ο Δημήτρης Παπαχρήστος, συγγραφέας και ιστορικός εκφωνητής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Οι δυνάμεις των ΜΑΤ με την ανυποληψία που τους διακατέχει τον συλλαμβάνουν και του περνούν χειροπέδες. Δε γνώριζαν τον εκφωνητή του Πολυτεχνείου, δε φρόντισε εξάλλου κανείς να τους το μάθει. Τους κοινοποιήθηκε η ταυτότητα του. Δεν πτοήθηκαν. Γνώριζαν όμως, ότι δεν έχουν το δικαίωμα να προχωρούν σε ανυπόστατες συλλήψεις. Επίσης δεν πτοήθηκαν.

Η επίδειξη ισχύος συνεχίζεται. Η πολύπαθη πλατεία Εξαρχείων  κατακλύζεται από ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, Ομάδα Δ, Ομάδα Ζ και κάθε λογής αστυνομικές δυνάμεις που αντί να εκπληρώνουν το καθήκον της προστασίας του πολίτη, επιδίδονται σ’ ένα όργιο καταστολής. Η σκέψη του στρατού κατοχής αποτελεί έναν συνειρμό αναπόφευκτο. Μια 70χρονη κυρία που βρέθηκε από λάθος στο δρόμο τους ποδοπατήθηκε και νοσηλεύεται στο νοσοκομείο. Η ΕΛ.ΑΣ αποδεικνύει ότι δεν κάνει διακρίσεις, ασκεί βία σε όλους.
Ο δημοσιογράφος της ΝΕΤ Σωτήρης Δαματόπουλος επιχειρεί, όπως συνάδει στην επαγγελματική του ιδιότητα, να καταγράψει την εικόνα με το κινητό του. Καταλήγει μπρούμυτα στο πάτωμα, δεμένος πισθάγκωνα. Ο δημοσιογράφος της Ελευθεροτυπίας και του ραδιοφωνικού σταθμού «Στο Κόκκινο», ασκεί επίσης το δικαίωμα του να φωτογραφήσει τις σκηνές. Ιδία μοίρα, συλλαμβάνεται βίαια, καταστρέφονται τα γυαλιά του και διάφορα προσωπικά αντικείμενα και οδηγείται στη ΓΑΔΑ, στο τμήμα «Προστασίας του Κράτους και του Πολιτεύματος».
Με τις δημοσιογραφικές μας ταυτότητες στο στόμα, κατ’ αντιστοιχία με τους επιβάτες ενός αεροπλάνου λίγο πριν τη συντριβή, προσπαθούμε μάταια να αποτρέψουμε τη συντριβή της θεσμικής μας ιδιότητας και της επαγγελματικής μας υπόστασης. Οι συγκεντρωμένοι πολίτες, σε μια σπάνια στιγμή παράδοσης μαθημάτων πολιτικής της καθημερινότητας και αυτενέργειας, απωθούν ειρηνικά τις αστυνομικές δυνάμεις.

Λίγη ώρα αργότερα, στο κτίριο της ΓΑΔΑ η συμπεριφορά των αστυνομικών είναι αρκετά διαφορετική. Αφήνονται όλοι οι προσαχθέντες και μας ζητούν να ξεχάσουμε το «μεμονωμένο ατυχές γεγονός». Πόσα «μεμονωμένα» περιστατικά όμως ξυλοδαρμών, αναίτιων συλλήψεων, ρίψης τόνων χημικών, καθημερινών ελέγχων και προσβολών μπορούν να ξεχαστούν; Για πόσο καιρό ακόμη αυτή η επίκληση μπορεί να λειτουργεί ως νομιμοποιητική επωδός για τη συγκάλυψη προβλημάτων, που ούτε μεμονωμένα είναι, ούτε ατυχή, αλλά δομικά;
Το «συγνώμη» του αρμόδιου Υπουργού Μιχάλη Χρυσοχοίδη απέναντι στα συγκεκριμένα φυσικά πρόσωπα δεν είναι επαρκές, χρειάζονται πολλά συγνώμη ακόμα απέναντι στους πολίτες που βιώνουν καθημερινά την αστυνομική βία και αυθαιρεσία και κυρίως χρειάζεται μια εκ βάθρων αναδιάρθρωση της Ελληνικής Αστυνομίας σε δημοκρατική κατεύθυνση.

Την επόμενη μέρα ο Στέλιος Ελληνιάδης αναρωτιέται «αν επιφυλάσσεται σε μας, που είμαστε αναγνωρίσιμα πρόσωπα, τέτοια μεταχείριση, δεν ξέρω τι μπορεί να αντιμετωπίζουν καθημερινά χιλιάδες συμπολίτες μας μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας» και προσθέτει ότι «η τρομοκρατία που ασκείται σε μια από τις καλύτερες πολιτισμικά γειτονιές των Βαλκανίων είναι πρωτοφανής», ενώ ο Αλέξης Τσίπρας «απ’ τους τυχερούς που πρόλαβαν να αποχωρήσουν πριν την αστυνομική έφοδο» διαπιστώνει ότι «δεν έχουμε τέτοιες επιδρομές σε άλλες συνοικίες, στο Κολωνάκι για παράδειγμα, οι πολίτες των Εξαρχείων αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας».
Τα Εξάρχεια ως μια από τις πλέον ζωντανές γειτονιές της Αθήνας με έντονη πολιτικοποίηση και αναβαθμισμένο πολιτισμικό επίπεδο, ως εναλλακτική διέξοδος στην καταναλωτική και εμπορευματική κουλτούρα των καιρών, έχει μπει στο στόχαστρο και λειτουργεί ως πεδίο πειραματισμού των διάφορων «εμπνευσμένων» δογμάτων της φυσικής και πολιτικής ηγεσίας της Αστυνομίας.

Λίγο καιρό πριν τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την  τραγική επέτειο της 6^ης του Δεκέμβρη, είναι ανάγκη να αποκρυσταλλωθεί η ιστορική εμπειρία και το ζήτημα της περιφρούρησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων να τεθεί στο επίκεντρο των πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών. Ο «κακός λύκος» είναι εδώ και ήρθε για να μείνει. Η αριστερά, η κοινωνία, η συντεταγμένη πολιτεία θα είναι εδώ για να διεκδικήσουν το χώρο που τους ανήκει και να τον διώξουν;