Η αριστεία των ΚΕΚ – ΙΕΚ – κολεγίων – ιδιωτικών πανεπιστημίων

Με αφορμή το νομοσχέδιο για την παιδεία (άλλο ένα την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον) ας δούμε τι αλλαγές έχουν γίνει. Τα φροντιστήρια έχουν μείνει ακλόνητα στη συνείδηση ότι προπαρασκευάζουν τους υποψηφίους για τις εισαγωγικές εξετάσεις στην ανώτατη εκπαίδευση. Το κλειδί δεν είναι ότι έχουν καλύτερους εκπαιδευτικούς (όλοι από το ίδιο δημόσιο πανεπιστήμιο προέρχονται) αλλά στοχευμένους στο έργο τους το οποίο προσφέρουν με άριστες συνθήκες στην πλειονότητα των περιπτώσεων: εξειδίκευση του εκπαιδευτικού, μικρός αριθμός μαθητών ώστε να λύνονται όλες οι απορίες και να γίνεται ευκολότερα ο έλεγχος και η αφομοίωση των γνώσεων.

Αρχές της δεκαετίας του 2010 δόθηκε στα φροντιστήρια (εισαγωγικών εξετάσεων και ξένων γλωσσών) η ευκαιρία να ανοίξουν τον κύκλο του τζίρου τους ιδρύοντας κέντρα κατάρτισης παραχωρώντας μια αίθουσα. Δεν ήταν υποχρεωμένοι για πολλά πράγματα, για έναν – δυο μόνιμους, και πηγαινόφερναν εκπαιδευτικούς από τη μία δομή στην άλλη (στα χαρτιά, καθώς όλοι είχαν τον ίδιο εργοδότη που τους χρησιμοποιούσε κατά το δοκούν). Ακόμη και τώρα εν μέσω υγειονομικής κρίσης, πολλά έχουν αναστείλει τη λειτουργία αλλά κάνουν κανονικά μαθήματα μέσα από πλατφόρμες για να μη χάσουν το χρήμα των γονιών και δηλώνουν τους σκληρά εργαζόμενους καθηγητές από το σπίτι ως πληττόμενους για να πάρουν τα 800 ευρώ των 45 ημερών.

Τα ΙΕΚ, μια βαθμίδα μεταλυκειακής κατάρτισης, είχαν επί χρόνια αξιοποιήσει την έλλειψη δημόσιας παρουσίας στην τεχνική εκπαίδευση (ιδιωτικές νυχτερινές σχολές μαθητείας τα παλιά χρόνια) και το κάνουν και τώρα παρά τη δημόσια παρουσία. Επί χρόνια οι σχολές δημοσιογραφίας ήταν τύπου ΙΕΚ μέχρι να ιδρυθούν οι πανεπιστημιακές σχολές επικοινωνίας. Είχαν τις άκρες τους στην αγορά εργασίας ενώ βγήκαν από εκεί αρκετοί γνωστοί δημοσιογράφοι. Μετά ήρθαν τα κολέγια, ένα «υβρίδιο» στην κατάρτιση και στην απόδοση επαγγελματικών δικαιωμάτων. Πριν από μερικούς μήνες, μέσα σε γενική κατακραυγή, η Κεραμέως άνοιξε την πόρτα της αναγνώρισης στα πτυχία από αυτά τα κολέγια που έχουν συνεργασία με πανεπιστήμια του εξωτερικού (δεν είναι ούτε ΜΙΤ ούτε Χάρβαρντ ούτε Οξφόρδη και Κέιμπριτζ, πόσο μάλλον Κολάμπια). Ο δρόμος για ιδιωτικά πανεπιστήμια στρώθηκε διά της θεσμικής παράκαμψης του άρθρου 16 του συντάγματος.

Οι περισσότεροι που δραστηριοποιήθηκαν επιχειρηματικά στον χώρο της παιδείας και της κατάρτισης είναι εγνωσμένης κομματικής και πολιτικής ταυτότητας (υπάρχουν και συριζαίοι ΚΕΚατζήδες, μην το ξεχνάμε, αλλά η συντριπτική πλειονότητα αλληθωρίζει στην άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος)· έπρεπε να τακτοποιηθούν κι αυτοί.

Κυβερνητικά στελέχη, όπως ο Άδωνης Γεωργιάδης, προβάλλουν ιδιωτικές σχολές φίλων και συγγενών τους στα social media (δικαίωμά τους, αλλά όταν έχουν κυβερνητική θέση πρέπει να προασπίζονται τα συμφέροντα του δημοσίου όχι των φίλων και γνωστών). Άλλοι όπως ο υπουργός Βρούτσης είχαν στήσει ολόκληρη καριέρα θεσμοθετώντας και προωθώντας τα ΚΕΚ. Οποιοδήποτε κοινοτικό κονδύλι κατάρτισης και επαγγελματικής επιμόρφωσης έπρεπε να περάσει από τα ΚΕΚ – πώς γίνεται με τις ΜΚΟ και τα ευρωπαϊκά κονδύλια για το προσφυγικό; Αυτούς τακτοποίησε και η Κεραμέως με τα πτυχία των κολεγίων.

Αρκετοί φροντιστηριάρχες και σχολάρχες ΙΕΚ (οι μεγαλύτεροι του χώρου) διείδαν το μέλλον των ιδιωτικών σχολών και έχουν μπει δυνατά στην αγορά αυτή. Τρανό παράδειγμα ο Δημήτρης Δερπάνης που, όπως έγραψε το Documento της Κυριακής, έχει το πανεπιστήμιο Frederick στην Κύπρο. Πώς θα πάνε καλά οι δουλειές τους αν δουλεύουν καλά τα δημόσια σχολεία;

Με το νομοσχέδιό της, η Νίκη Κεραμέως φρόντισε να τακτοποιήσει κι αυτό το ζήτημα – όχι αποκλειστικά προς αυτούς, αλλά τους ανοίγει διάπλατα την πόρτα σμπαραλιάζοντας τον κορμό των σχολείων και απαξιώνοντας τη δημόσια τεχνική εκπαίδευση. Πώς έγινε με τις καθαρίστριες που στοίχιζαν πολλά και μπήκαν εταιρείες που κέρδιζαν ακόμη περισσότερα, πώς έσβησε μονοκοντυλιά ο τότε υπουργός Μητσοτάκης τους εκπαιδευτικούς των ΕΠΑΛ ως αχρείαστους;

Έτσι και τώρα στα δημόσια σχολεία:

1. Οι τάξεις θα είναι ασφυκτικά γεμάτες με αποτέλεσμα η γνώση να μην ελέγχεται και να μην αφομοιώνεται από όλους.

2. Οι εξετάσεις γίνονται όχι μόνο περισσότερες, αλλά και με νέα μαθήματα, ενώ μπαίνει προϋπόθεση να έχεις πάνω από 10 σε 4 μαθήματα για να περάσεις την τάξη.

3. Όσοι άφησαν το σχολείο λόγω κάποιων συνθηκών που δε μας ενδιαφέρει δεν μπορούν να επιστρέψουν στα θρανία των ΕΠΑΛ και των εσπερινών (θυμάστε γιαγιάδες – παππούδες και μητέρες – πατεράδες που πέρναγαν σε σχολές – ξεχάστε το τώρα), καθώς μόνο μέχρι τα 17 δέχονται μαθητές για εγγραφή.

4. Η τράπεζα θεμάτων και στα ΕΠΑΛ και στα εσπερινά λύκεια είναι ο «κόφτης» των ονείρων πολλών μαθητών που θα αναζητήσουν ένα παράθυρο στην αγορά εργασίας στα ιδιωτικά ΙΕΚ – κολέγια (πληρώνεις και αποκτάς το πτυχίο, δεν υπάρχει χρονικό όριο εγγραφών, δε χρειάζεται πιστοποιητικό εργοδότη), καθώς στα δημόσια ΙΕΚ είναι σχετικά περιορισμένος ο αριθμός των ειδικοτήτων.

Αφήστε που μπαίνει και η αξιολόγηση δομών ανάλογα με το πόσους μαθητές έχει μια ειδικότητα (γιατί να πληρώνω καθηγητή όταν υπάρχουν 3-4 ενδιαφερόμενοι, θα αναρωτηθούν πολλοί υπέρμαχοι της «αριστείας» και της ελεύθερης αγοράς). Και δε μιλάμε τι θα κάνουν τα μεταναστόπουλα και τα προσφυγόπουλα αν δεν έχουν μια κλίση στο μπάσκετ όπως ο δικός μας Γιάννης του ΝΒΑ.

Πρόκειται για διαχρονικά σκανδαλώδη ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr