Η αλαζονεία της παρανομίας

Γράφει ο Κώστας Καίσαρης στο sport24

Σαράφης στα Τρίκαλα, Σαράφης στη Νέα Υόρκη. Ρέμος στη Μύκονο, Κιάμος στη Χαλκδική, Πλούταρχος στην Αλεξανδρούπολη.

Μύκονος – Χαλκιδική, 1-1. Σημειώσατε Χ. Σιγά δηλαδή που η περήφανη Βόρεια Ελλάδα, θα καθότανε με σταυρωμένα τα χέρια.

Να της πάρουν τα σώβρακα η Μύκονος και οι Κυκλάδες. Ισοφάρισαν, λοιπόν και την σώσανε και την παρτίδα και την αξιοπρέπεια τους.

Αν στη Ψαρρού ανοίγουνε σαμπάνιες, στη Χαλκιδική ανοίγουνε νταηλίκι τα μπουζουξίδικα. Στα παπάρια τους, τα γράφουνε το ΣΔΟΕ. Τη μια μέρα τους σφραγίζουνε με βουλοκέρια και την άλλη ανοίγουνε και δουλεύουνε και δεν τρέχει κάστανο. Ο λαός τραγούδι θέλει, όπως λέει ο Στράτος. Ποια είσαι εσύ κυρία Εφορία, που θα του κλείσεις το μαγαζί, ντάλα καλοκαίρι στο φόρτε των διακοπών του;

Και που πάει μετά να βρει γούστα; Ισοπαλία επίσης 1-1, Ρέμος – Κιάμος. Δεν είναι μόνο ο Αντώνης ο μάγκας κι ο νταής που μπινελικιάζει φόρα παρτίδα αυτόν τον κούτσαυλο τον Σόιμπλε κι αυτήν την γκιόσα τη Μέρκελ. Άντρακλας με τα όλα του κι ο Κιάμος. Χαμπάρι δεν παίρνει, αν στο μαγαζί έχει μπει λουκέτο. Αυτός και θα ανέβει στην πίστα και θα τραγουδήσει.

Είναι ποτέ δυνατόν να εγκαταλείψει το κοινό του; Να αφήσει ρέστους τους θαυμαστές του; Με τι μούτρα μετά θα γύριζε στην Αθήνα; Κωλώνουν ρε τα παλικάρια του ΣΔΟΕ; Να μιλήσουμε όμως σοβαρά.

Γνωστή και δεδομένη είναι η αλαζονεία της εξουσίας. Από τον Υπουργό μέχρι τον τελευταίο υπάλληλο. Από τον Άδωνι Γεωργιάδη που σου κουνάει το δάχτυλο και σου λέει με τον τρόπο του, ότι σου κάνει και χάρη, που ασχολείται μαζί σου, μέχρι τον τελευταίο υπαλληλάκο πίσω από το γκισέ, που θα σου βγάλει το λάδι, αντί να σε εξυπηρετήσει.

Κι όταν έχεις την εξουσία και ειδικά στην Ελλάδα, που δεν δίνεις σε κανέναν λογαριασμό, εύλογο είναι να είσαι αλαζόνας. Ποιος να σε κουνήσει; Ο λακαμάς ο ψηφοφόρος, που θα σε ψηφίζει μέχρι να πεθάνεις; Στη συνέχεια τα παιδιά σου και μετά τα εγγόνια σου; Σε λίγο, έρχεται η ώρα να ασχοληθούνε με τη πολιτική και τα δισέγγονα του Μητσοτάκη. Τώρα κάτι κόνξες τους κάνουνε οι δικαστές, αλλά μπόρα είναι και θα περάσει. Εύλογα, λοιπόν δημιουργείται η αλαζονεία της εξουσίας που λέγαμε.

Στην Ελλάδα, όμως υπάρχει και η εξής παγκόσμια πρωτοτυπία: Η αλαζονεία της παρανομίας. Παντού σε όλο τον κόσμο ο παράνομος φροντίζει να είναι προσεκτικός. Να μην δίνει αφορμές και δικαιώματα. Περιπτώσεις σαν τον Εσκομπάρ είναι η εξαίρεση. Όχι ο κανόνας. Στην Ελλάδα, όμως αυτή η διαρκείας και για δεκαετίες ασυδοσία, έχει αποθρασύνει τους πάντες. Από τους άλφα διαλογής απατεώνες που δίνανε τραπεζικά δάνεια στον εαυτό τους, μέχρι τον τελευταίο φτωχοδιάβολο.

Ποιος να φοβηθεί την τάξη και τον Νόμο; Ποιον να φοβηθεί ο παράνομος στην Ελλάδα; Τον Δήμαρχο της περιοχής; Στο μεροκάματο τον έχει. Τον Έφορα; Αυτόν τον έχει στο μερτικό. Τον διοικητή του αστυνομικού τμήματος; Αυτός είναι με ποσοστά. Αυτοί που κάνουνε περιπολία ή έλεγχο είναι στο κέρασμα κι όλα καλά κι όλα ωραία. Κανέναν δεν έχει να φοβηθεί ο παράνομος στην Ελλάδα. Είτε μιλάμε για γκράντε λαμόγιο, είτε για φτωχοδιάβολο που λαμογιάρει για τον επιούσιο.

Η παρανομία, στην όποια μορφή της είναι στην Ελλάδα τρόπος ζωής. Έτσι, έχει μάθει είτε να ζει, είτε να επιβιώνει, είτε να κονομάει, είτε να χοντροκονομάει ο Έλληνας. Με την παρανομία. Με το να παίρνει μαϊμού επιδόματα και μαϊμού συντάξεις. Να ανοίγει μαγαζί χωρίς άδεια. Κι όταν το ανοίξει να μη χτυπάει αποδείξεις.

Έτσι, λοιπόν δημιουργείται η αλαζονεία της παρανομίας. Θυμάμαι την εποχή της παράγκας. Μίλαγες με κάποιον νταραβεριτζή και του έλεγες, αυτό που μου λες ότι θα κάνετε είναι χοντρό. Η απάντηση ήταν κάθε φορά η ίδια: “Γράψτους στα αρχ-δια σου”. Αυτό κυριαρχεί στην Ελλάδα. Και τα παλιά καλά χρόνια που του δένανε τα σκυλιά με τα λουκάνικα και τώρα έχει πέσει πείνα με το Μνημόνιο; “Ας σφραγίσανε το μαγαζί. Γράψτους στα αρχ-δια σου. Εμείς αύριο θα ανοίξουμε”. Κι έτσι ακριβώς γίνεται. Και τους γράφουνε στα αρχ-δια τους και ανοίγουνε και δουλεύουνε. Η αλαζονεία της παρανομίας στην Ελλάδα είναι καθεστώς.

Επί του πιεστηρίου: Πάρτι φοροδιαφυγής σε συναυλία του Πλούταρχου στην Αλεξανδρούπολη. Στα 2.500 εισιτήρια, τα χίλια ήταν μαϊμού. Τρυπημένα με πιρούνι. Όχι τίποτε άλλο, δηλαδή, αλλά να μη νομίζουν ορισμένοι ότι εκεί στην ακριτική Ελλάδα δεν ξέρουν να φυλάνε τις Θερμοπύλες.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr