Η Αγγελική Κουτσουμπού θυμάται ακόμη τη μηχανή της ΔΕΛΤΑ να διασχίζει το σώμα της

Έχουν περάσει 11 χρόνια από τον Δεκέμβρη του 2009, όταν η Αγγελική Κουτσουμπού, συνταξιούχος εκπαιδευτικός και αγωνίστρια του αντιδικτατορικού κινήματος, τραυματίστηκε βαρύτατα από μηχανή της ομάδας ΔΕΛΤΑ που κυριολεκτικά πέρασε πάνω από το σώμα της, στη διάρκεια πορείας για την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, όπου διαδήλωνε με το μπλοκ του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος. Το Κοσμοδρόμιο μίλησε μαζί της στο φόντο των συνεχών περιστατικών αστυνομικής βίας που έρχονται στο προσκήνιο τις τελευταίες εβδομάδες και αποδεικνύουν πως η βία συνδέεται με συγκεκριμένες μεθόδους και ομάδες εντός της ΕΛ.ΑΣ.

Θα ήθελες να μας θυμίσεις το περιστατικό; Η ομάδα ΔΕΛΤΑ έκανε τότε επίθεση στο μπλοκ του ΕΕΚ το οποίο διαδήλωνε στην πρώτη επέτειο από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, σωστά;

Ναι, είχαμε σταματήσει στο Σύνταγμα απέναντι από τα public, γιατί μπροστά μας, στη γωνία Όθωνος και Φιλελλήνων, μερικοί πιτσιρικάδες έπαιζαν πετροπόλεμο με τους μπάτσους και δεν θέλαμε να βρεθούμε στο ενδιάμεσο. Ξαφνικά εμφανίστηκαν σε μηχανές αστυνομικοί της ομάδας Δέλτα (που μόλις είχε φτιαχτεί τότε) σε σχήμα βεντάλια από την Καραγιώργη-Σερβίας και επιτέθηκαν στο μπλοκ μας με στόχο να το διαλύσουν. Εγώ βρισκόμουν στη μέση του μπλοκ –συνήθως βρίσκομαι στην άκρη εκτός εκείνης της ημέρας-όταν η μηχανή εφόρμησε κατά πάνω μου, διασχίζοντάς με ενώ ο δεύτερος αστυνομικός, ο συνοδηγός με χτυπούσε με το γκλοπ. Έπεσα κάτω και κανείς δεν ήξερε αν ζω ή αν πέθανα και οι μηχανές συνέχιζαν να επιτίθενται στο μπλοκ, ειδικά τους νέους συντρόφους που προσπάθησαν να φτιάξουν μια αλυσίδα γύρω από εμένα τους χτύπησαν άγρια, ένας δεν συνελήφθη αλλά τον απήγαγαν. Άγρια χτυπήθηκε και ο γιατρός ο οποίος έσπευσε να με βοηθήσει και φώναζε «είμαι γιατρός, έχω πολυτραυματία, φέρτε το ΕΚΑΒ», το δεξί του χέρι είναι ημιπαράλυτο.

Τι προβλήματα αντιμετωπίζεις από την συγκεκριμένη επίθεση;

Mε χτύπησαν παντού, στο κεφάλι, στο αυτί, σε όλα τα πλευρά, αλλά τα περισσότερο ισχυρά χτυπήματα τα δέχθηκα στην αριστερή πλευρά του σώματός μου. Νοσηλεύτηκα 11 μέρες στον Ερυθρό Σταυρό, αλλά ευτυχώς τα αιματώματα απορροφήθηκαν, δεν χρειάστηκα επέμβαση, αλλά ήμουν υπό ιατρική παρακολούθησε για 10 μήνες. Το χτύπημα στο αυτί ήταν το πιο σοβαρό, μου έχει αφήσει βαρηκοΐα. Έκτοτε είμαι καλύτερα αλλά η βαρηκοΐα όπως προείπα παραμένει, μαζί με τους ιλίγγους και την αστάθεια.

Προχωρώντας στο νομικό σκέλος της υπόθεσης η επίθεση εναντίον σου είχε εκδικαστεί ως τροχαίο, σωστά; Και μάλιστα ο οδηγός της μηχανής τιμωρήθηκε όσο και για μια απλή παράβαση του ΚΟΚ ενώ ο συνοδηγός δεν κάθισε καν στο εδώλιο.

Θα ήθελα να πω πως πρέπει να συμπεριλαμβάνουμε στις δυνάμεις καταστολής και την δικαιοσύνη. Αυτή προσφέρει συγκάλυψη αρκετές φορές στους αστυνομικούς που βιαιοπραγούν και στην περίπτωσή μου όπως σωστά επισημαίνεις δεν ήταν μόνο ότι ο ένας αστυνομικός δεν κάθισε στο εδώλιο, αλλά στην πρώτη δίκη δύο εισαγγελείς δέχθηκαν ότι επρόκειτο για τροχαίο. Το τότε σκεπτικό τους έκανε λόγο για «συνειδητή αμέλεια» από πλευράς του αστυνομικού, προσάπτοντάς του ότι δεν προέβη σε αποφευκτικό ελιγμό. Το σκεπτικό εκτός του ότι είναι αίσχος συνιστά αντίφαση εν τοις όροις, πώς γίνεται να υπάρχει συνειδητή αμέλεια;

Πού βρίσκεται σήμερα η υπόθεση σε νομικό επίπεδο, υπάρχει πια η περίπτωση μετατροπής της δίκης του τροχαίου σε δίκη καταδίκης της αστυνομικής βίας; Έχω μείνει στην αγωγή που είχε εκδικαστεί το 2018.

Απορρίφθηκε το 2018 η αγωγή που είχαμε καταθέσει γιατί είχε μεσολαβήσει μεγάλο χρονικό διάστημα από την πρωτόδικη απόφαση, 5 ή 6 χρόνια, μάλλον το απωθώ από τη μνήμη μου και για αυτό δεν θυμάμαι με ακρίβεια. Επιστρέφουμε όμως στο ίδιο ζήτημα, της κάλυψης που παρέχουν οι δικαστικές αρχές στους δράστες της αστυνομικής βαρβαρότητας.

Βλέποντας τις πρόσφατες περιπτώσεις αστυνομικής βίας με τις πιο πρόσφατες εκείνες της Νέας Σμύρνης και συγκρίνοντάς τες με τις δικές σου εμπειρίες από την επίθεση της ΔΕΛΤΑ και την περίοδο της χούντας, αναγνωρίζεις ένα γνώριμο μοτίβο, εντοπίζεις κάποιες διαφορές;

Πρέπει να σου πω ότι επί χούντας δεν υπήρχε τόση αστυνομία. Υπήρχε αστυνομία και στοχευμένη σκληρή βία σε διαδηλώσεις και φυσικά στις φυλακές μετά, υπήρχαν οι χαφιέδες αλλά δεν υπήρχε αυτός ο συνεχής φόβος της παρακολούθησης, όλο αυτό που βλέπουμε με τις κλούβες και τους σιδερόφρακτους μπάτσους.

Κατά τα άλλα βέβαια είναι το ίδιο άγριοι αρκετοί εξ αυτών με κάποιους βασανιστές της χούντας, ειδικά ομάδες όπως η ΔΕΛΤΑ που η ΝΔ δημιούργησε, οργίασε την περίοδο του πρώτου Μνημονίου επί ΠΑΣΟΚ και καταργήθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ για να επανέλθει με την τωρινή κυβέρνηση ως ΔΡΑΣΗ. Η συγκεκριμένη ομάδα φτιάχτηκε ακριβώς επειδή τα ΜΑΤ θεωρούνταν βραδυκίνητα πια μετά τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 και ήταν η επιθετικότητα που χαρακτήριζε την συγκεκριμένη ομάδα εξ αρχής. Υπήρχαν μάλιστα αξιωματικοί της αστυνομίας τότε αλλά και αργότερα που επέκριναν την βιαιότητα της ΔΕΛΤΑ, το γεγονός ότι χρησιμοποιούν ως όπλο τις ίδιες τους τις μηχανές.

Και τώρα τους βλέπουμε να οργιάζουν γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως λειτουργούν εντός ενός πολιτικού περιβάλλοντος, με πολιτική κάλυψη. Και γνώμη μου είναι ότι επειδή έχουμε μια κυβέρνηση αδύναμη λόγω της διαχείρισης της πανδημίας, της υπόθεσης Λιγνάδη, των όσων φρικτών συνέβησαν στη Νέα Σμύρνη, θα γίνονται χειρότεροι μέρα με την ημέρα. Και επειδή φοβούνται μια εξέγερση σαν αυτή του 2008 και τα κινήματα που άνθισαν την περίοδο των πρώτων Μνημονίων θα γίνονται σκληρότεροι, δεν τους μένει κάτι άλλο.

Δεν πρέπει να μας διαφύγει πως το έργο της στρατιωτικοποίησης της Αστυνομίας συνδέεται όχι μόνο με συγκεκριμένες κυβερνήσεις αλλά και με συγκεκριμένο πρόσωπο, τον υπουργό Προστασίας Χρυσοχοΐδη, ο οποίος μάθαμε εκ των υστέρων από τα Wikileaks πως σε επικοινωνία του με τον Αμερικανό πρέσβη Σπέκχαρντ δήλωνε την ανησυχία του όχι για την πορεία του Πολυτεχνείου που φοβόταν η πρεσβεία, αλλά για την ημέρα της επετείου από τον θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Και το πώς εκφράστηκε αυτή του η ανησυχία το ένιωσα εγώ και οι σύντροφοι στα σώματά μας εκείνη την ημέρα  και το νιώθουμε και σήμερα.

Υπάρχει κατά τη γνώμη σου ελπίδα στον αγώνα κατά της αστυνομικής βίας, μπορούμε να πετύχουμε πράγματα; Γιατί αισθάνομαι πως υπάρχει μια μοιρολατρία ως προς αυτό, ότι τα πάσης φύσεως κινήματα έχουν συμβιβαστεί με το γεγονός ότι θα μας συνοδεύει εσαεί μια συγκεκριμένης μορφή καταστολή.

Αυτό είναι το κρίσιμο και τις τελευταίες εβδομάδες βλέπουμε μια κινητοποίηση διαφόρων κινημάτων, από το φοιτητικό μέχρι το κίνημα για την υπεράσπιση της ζωής του Κουφοντίνα και τους χιλιάδες που διαδήλωσαν κατά της αστυνομικής βίας σε όλες σχεδόν τις πόλεις της χώρας.

Είναι σημαντικό για μένα τα πλέον συνειδητά μέρη όλων αυτών των κινημάτων να καταφέρουν να συντονιστούν και να δράσουν από εδώ και πέρα ενιαιομετωπικά, σε λογική «βαδίζουμε χώρια, χτυπάμε μαζί» και είναι θετικό ότι είδαμε π.χ. το ΠΑΜΕ στη Νέα Σμύρνη να ξεφεύγει από την συνήθη τακτική του ΚΚΕ που για χρόνια ήταν σε στυλ «όλοι μαζί κι ο ψωριάρης χώρια» που λέει μια παροιμία.

Το πιο ελπιδοφόρο όμως των κινημάτων που βλέπουμε σήμερα στον δρόμο μετά από μερικά χρόνια αγωνιστικής ύφεσης είναι ότι αποτελούνται από νέους και νέες που δεν έχουν βαρίδια, δεν έχουν φορτωθεί ήττες στις πλάτες τους. Και έχουμε καταφέρει να κάνουμε τον φόβο να αλλάξει μεριά, η κυβέρνηση να είναι από εδώ και πέρα υπόλογη απέναντι στην κοινωνία, να μην ορίζει όπως θέλει και στον βαθμό που θέλει τις εξελίξεις.

Εδώ βρίσκεται για μένα ο πρώτος στόχος σε πολιτικό επίπεδο ως συνέχεια της ενιαιομετωπικής δράσης που προανέφερα. Ο στόχος αυτός είναι να πέσει αυτή η κυβέρνηση. Από εκεί και πέρα και με τη δυναμική ενός κινήματος που θα έχει παίξει καθοριστικό ρόλο θα δούμε τι θα γίνει, τι μπορούμε να κάνουμε, ποιοι δρόμοι ανοίγονται μπροστά μας. Αλλά η μάχη πρέπει για μένα να μεταφερθεί και σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής, είναι προϋπόθεση νίκης. Και ως προς αυτό, τα πρόσφατα συμβάντα όπως προείπα, το ότι αφήσαμε στον δρόμο του αγώνα διάφορες έριδες και παρεξηγήσεις πίσω μας τις προηγούμενες μέρες είναι το πλέον θετικό.

Πηγή: Κοσμοδρόμιο