«Κοιτούσε με παγωμένο βλέμμα έξω, τα παιδιά που δεν έπαιζαν πλέον, στο πάρκο που δεν υπήρχε πια…
Πόσο κοστίζει πραγματικά μια στιγμή γεμάτη όμορφες σκέψεις…;Είναι δυνατόν να κοστολογήσουμε τον χρόνο ή έστω να εκτιμήσουμε την αξία της όποιας προσφοράς του στην καθημερινότητα μας;;;
Η αρμονία των σχέσεων μεταξύ των συνισταμένων του τριπτύχου αξία-κόστος- χρόνος προσπαθεί να ισορροπήσει κάπου μεταξύ στις a priori αρχές και στις καθημερινές εναλλασσόμενες προσλαμβάνουσες του καθενός.
Εξαιρετικά δυσεύρετος και συνάμα πολύτιμος φαντάζει ο χρόνος που μας απομένει μέσα στην ημέρα και την νύχτα μας, προκειμένου να αναλογισθούμε την αξία του χρόνου που αφιερώνουμε, συνειδητά ή και ασυνείδητα ,στο ίδιο το ταξίδι της σκέψης μας..Αντιθέτως εκφράζεται με ιδιαίτερη ευκολία μια αποτίμηση του κόστους ενός υλικού αγαθού μιας πραγματικής ή πλαστής μας ανάγκης. Το μυαλό γεμίζει με αριθμούς , σύμβολα που αναγκαζόμαστε να μετατρέψουμε σε απτή «χάρτινη ισχύ». Αγγίζουμε την χάρτινη ύλη και γεμίζουμε δύναμη κτήσης του υλικού γίγνεσθαι.
Εντούτοις, ο χώρος της ουσιαστικής , όμορφης και άνευ όρων ενατένισης των πνευματικών μας πεδίων δεν υπάγεται σε καταλόγους κόστους , δεν αποτελεί προϊόν προς κατανάλωση. Η αξία της κάθε στιγμής δεν μπορεί να αποτιμηθεί βάσει ματεριαλιστικών κριτηρίων. Πράγματι κοστίζει ακριβά να ζεις με αξιοπρέπεια στον χωροχρόνο που βρεθήκαμε να απολαμβάνουμε το προνόμιο της αναπνοής. Μα, καμία πεσιμιστική διάθεση δεν καθίσταται πιο ισχυρή από την εκ βαθέων ψυχική μας δύναμη να μετατρέψουμε την αξία σε πρώτο συνθετικό της ύπαρξης μας.
Αξίζει όμως όσο τίποτα, δεν κοστολογείται με κανένα μέσο και δεν περιορίζεται χρονικά από κανένα αυστηρό ωράριο ,η απελευθέρωση της έννοιας της αξίας στην συνείδηση μας , από τον λαβύρινθο που έχει παγιδευτεί.
Αξίζει να νιώθουμε αληθινά το άγγιγμα κάθε στιγμής…να χαμογελάμε … να χορεύουμε με όλο μας το είναι…Αξίζει να μπορούμε να αναπνέουμε βαθιά …να περιμένουμε για ό,τι έχουμε ευχηθεί…να σταθούμε για μια στιγμή άναυδοι γευόμενοι την γλυκόπικρη ουσία της ζωής….να σταματήσουμε να μυρίσουμε ένα λουλούδι και ας μην έχουμε ακόμη άνοιξη..
Στάθηκε δίπλα της, της ψιθύρισε, σταμάτα να κλαις…δεν αξίζει….»
Τριανταφύλλου Σίσσυ
