Το 37λεπτο ντοκιμαντέρ «Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974» περιέχει πλάνα που αποτυπώνει σημαντικά γεγονότα, από την κηδεία των Γεωργίου Παπανδρέου και Γιώργου Σεφέρη ως τις δίκες του Αλέκου Παναγούλη και άλλων αγωνιστών.
Ξεκίνησε με δικές του δυνάμεις να καταγράφει ό,τι μπορούσε με μια μικρή κάμερα Super 8.
Αργότερα έστειλε αντίγραφα του υλικού στο Παρίσι, στον Κώστα Γαβρά και τον Κρις Μαρκέρ. Αποφάσησαν αμέσως να βοηθήσουν τον Βούλγαρη, στέλνοντάς του μια νέα κάμερα 16 mm και ρολά φιλμ. Έτσι μπόρεσε να συνεχίσει την κινηματογράφηση.
Ο ίδιος δήλωσε στην παρουσίαση του ντοκιμαντέρ πριν από χρόνια: «Στη Δικτατορία, από ένστικτο, φανταζόμασταν ότι κάτι θα συμβεί στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου αλλά κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα μαζεύονταν 500.000 άνθρωποι. Ήταν ένας τρόπος για να φανεί ότι η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα που δεν αντιδρά».
Όλα αυτά έπρεπε να γίνουν κρυφά. Η πολυπόθητη άδεια, απαραίτητη για να κυκλοφορεί κάποιος με κάμερα στους δρόμους της Αθήνας, ήταν εφικτή μόνο για τους “πιστούς” του καθεστώτος:
«Ήταν μια εποχή συντροφικότητας, το ξεκίνημα του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, μια εποχή που τη θυμάμαι σε ένα κλίμα φοβίας και ανασφάλειας, αλλά ταυτόχρονα και βαθιάς ανθρωπιάς. Άρα, είναι ένα χρήσιμο υλικό. Για να ξαναθυμηθούμε εμείς και για να μάθουν οι νέοι».
Σύμφωνα με τον Νίκο Καβουκίδη, «καταγράψαμε σημαντικά πράγματα από ταράτσα σε ταράτσα, όπως τα γεγονότα στη Νομική. Ίσως η ποιότητα να μην είναι πάρα πολύ καλή, όμως το γεγονός που καταγράφει είναι».
