Πλέον τα μηνύματα των ξένων εταίρων μας για έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, έχουν πάρει μορφή καταιγίδας.
Η πρώτη φορά που ακούσαμε από επίσημα χείλη για το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας μας από το Ευρώ, αν εξαιρέσουμε όλες τις προβλέψεις οίκων αξιολόγησης, Ευρωπαίων αξιωματούχων χαμηλής εμβέλειας και αναλυτών, οι οποίες παίζουν εδώ και ένα χρόνο, ήταν στο επεισοδιακό συνέδριο των G20 πριν από μερικές εβδομάδες, όπου η Μέρκελ ανακοίνωνε ότι “η αλλαγή των συνθηκών της ΕΕ, δεν θα πρέπει να αποτελεί ταμπού” και όπου ένας εμφανώς αγανακτισμένος Σαρκοζί, ανακοίνωνε ότι “θα κάνουμε ότι πρέπει για να επιβιώσει το Ευρώ, με ή χωρίς την Ελλάδα”, απαντώντας με αυτόν τον σκληρό τρόπο στην απρόσμενη ανακοίνωση του Παπανδρέου για δημοψήφισμα τη στιγμή που η δανειακή σύμβαση – σωτηρία – είχε ήδη εγκριθεί.
Έρχεται χθες και ο Μπαρόζο να πει ότι “αν η Ελλάδα δεν εφαρμόσει τα δημοσιονομικά μέτρα, θα αποβληθεί από το Ευρώ”, για να πιστοποιήσει, φήμες από το City του Λονδίνου που θέλουν την Ελλάδα εκτός Ευρώ μέσα στα Χριστούγεννα.
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι το μέλλον της χώρας είναι έξω από τα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά η συμμετοχή μας στο ενιαίο νόμισμα παίρνει πολύ συζήτηση.
Κατά πόσο, για παράδειγμα, μπορεί η Ελληνική οικονομία να ισοσκελιστεί με αυτή της Γερμανίας ή της Ολλανδίας και κατά πόσο η “Ευρωπαϊκή” συνείδηση του Ελληναρά μπορεί να τον καταστήσει ισάξιο του Ευρωπαίου πολίτη, είναι ένα ζητούμενο. Πως μπορεί άραγε ένας άνθρωπος που δεν καταλαβαίνει ότι δεν χρειάζεται ούτε νόμος, ούτε πρόστιμο ούτε χωροφύλακας για να τον αποτρέψει να καπνίζει σε κλειστούς χώρους, ή να καβαλάει τους πεζόδρομους και τις πλατείες με τα μηχανάκια και τα αυτοκίνητα;
Από αυτόν τον αρουραίο και όχι Ευρωπαίο, περιμένει κανείς δημοσιονομική πειθαρχεία; Από αυτό το ζώον περιμένει κανείς να καθαρίσει τον τόπο από την διαφθορά και να προωθήσει την αξιοκρατία; Πως μπορούμε να περιμένουμε “σωτηρία” από άλλους όταν εμείς οι ίδιοι δεν κάνουμε στο ελάχιστο το κομμάτι που μας αναλογεί; Γιατί να μας φταίνε μονίμως “τα ξένα συμφέροντα” τη στιγμή που εμείς δεν κάνουμε τίποτα για να τα αποτρέψουμε;
Και ερχόμαστε στο σήμερα, όπου τα μέτρα διαδέχονται σκληρότερα μέτρα, όπου δηλώσεις των “σωτήρων” μας διαδέχονται σκληρότερων δηλώσεων και ενώ γίνονται όλα αυτά αυτά, οι αρχηγοί των δυο κομμάτων βρίσκονται σε μια Νιρβάνα, με τον μεν Παπανδρέου να ροκανίζει τον χρόνο προκειμένου να επανασυγκροτηθεί και τον δε Σαμαρά να προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολήτα στην ομιλία του για την ψήφιση του προϋπολογισμού.
Κακά τα ψέματα, ο χρόνος μας τελείωσε. Είμαστε μέσα σε ένα αυτοκίνητο στο οποίο έχει ανάψει το λαμπάκι της ρεζέρβας καυσίμων εδώ και πολλά χιλιόμετρα, είναι βράδυ και παρακαλάμε να βρεθεί μια κατηφόρα για να μας πάει λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα!
ΤΑΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
http://takisapostolopoulos.blogspot.com
