Πρόκειται για έναν εξαιρετικά περιοριστικό ορισμό, που δυστυχώς συμβάλλει στην επικράτηση της ατιμωρησίας και της κουλτούρας κατηγορίας των θυμάτων του βιασμού. Η Ελλάδα έχει υποχρέωση να εναρμονιστεί με τα διεθνή πρότυπα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ο βιασμός οφείλει να ορίζεται με βάση την απουσία συναίνεσης.
Για το σκοπό αυτό, η ομάδα της Διεθνούς Αμνηστίας ένωσε τις δυνάμεις της με τη σκηνοθέτρια Μαρίνα Δανέζη για τη δημιουργία τεσσάρων βίντεο με σκοπό την προώθηση της εκστρατείας, την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης, την κινητοποίηση της κοινωνίας, και την ενεργοποίηση του ελληνικού νομοθετικού σώματος. Τα βίντεο αυτά αφηγούνται τέσσερις ιστορίες βιασμού, υπό περιστάσεις στις οποίες κάθε γυναίκα έχει βρεθεί, και στις οποίες η ασφάλεια της μπορεί να τεθεί σε κίνδυνο.
Μέσα από τα βίντεο, γίνεται σαφές ότι μια γυναίκα αντιμετωπίζει τον κίνδυνο του βιασμού σε κάθε πτυχή της ζωής της. Οι σεξουαλικές επιθέσεις μπορούν ενδεχομένως να εκτυλιχθούν στο εργασιακό περιβάλλον, σε μια βόλτα στο πάρκο, σε μια οικογενειακή συνάντηση, σε έναν χώρο διασκέδασης. Οι θύτες δεν είναι απαραίτητα άγνωστοι στο θύμα, συχνά πρόκειται για τον εργοδότη ή τον συνάδελφο, ένα συγγενικό πρόσωπο, έναν φίλο ή μια γνωριμία σε μια βραδινή έξοδο.
