Χωρίς κυβέρνηση, χωρίς ελπίδα

Βραχεία αποδείχθηκε η πολιτική ζωή της κυβέρνησης της Βηρυτού, καθώς οχτώ μήνες μετά την εκλογή της οδηγήθηκε στην παραίτηση από τον απόηχο της φονικής έκρηξης, ενώ ίσως ακολουθήσει ο πρόεδρος Αούν. Προαπαιτούμενος για ξένη βοήθεια ο περιορισμός της πολιτικής επιρροής της Χεζμπολάχ.

Υπό τη σκιά (και) της ασύλληπτης τραγωδίας της περασμένης Τρίτης, η χθεσινή παραίτηση σύσσωμης της -μόλις οκτώ μηνών- κυβέρνησης στη Βηρυτό ήταν προδιαγεγραμμένη, πλην όμως το μέλλον παραμένει άδηλο στον Λίβανο: ακόμη μία ταραγμένη γωνιά στις γεωπολιτικά «εύφλεκτες» ακτές της ανατολικής Μεσογείου.

Εν μέσω κλοιού διαδηλωτών κι ενώ το υπουργικό συμβούλιο -ένεκα παραιτήσεων- ήδη «φυλλορροούσε», ο τεχνοκράτης, σουνίτης (πλην στηριζόμενος από το σιιτικό μπλοκ, προεξάρχουσας της Χεζμπολάχ) και πλέον υπηρεσιακός πρωθυπουργός, Χασάν Ντιάμπ, ενημέρωσε επίσημα χθες το απόγευμα τον μαρωνίτη πρόεδρο Μισέλ Αούν. Αναλυτές εκτιμούν ότι και ο τελευταίος θα πάρει αργά ή γρήγορα σειρά στην πόρτα της πολιτικής «εξόδου»…

Προς το παρόν, η χώρα – εθνοτικό «μωσαϊκό», που επέζησε του 15ετούς εμφυλίου και δύο πολέμων με το Ισραήλ, εδώ κι έναν χρόνο μαστίζεται από οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση και πλέον δοκιμάζεται και από την πανδημία, καλείται τώρα να σχηματίσει την τρίτη κυβέρνησή της μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο.

Ωστόσο, άγνωστο παραμένει το πώς. Στο χθεσινοβραδινό, λακωνικό διάγγελμά του, ο Ντιάμπ αρκέστηκε να ανακοινώσει απρόθυμα την παραίτηση της κυβέρνησής του, ρίχνοντας το μπαλάκι κάθε ευθύνης της στις προηγούμενες «διεφθαρμένες κυβερνήσεις». Και δεν έδωσε την παραμικρή εξήγηση για την επόμενη ημέρα: εάν και πότε θα γίνουν εκλογές ή εάν απλά επίκειται ακόμη ένα σκληρό μικροπολιτικό παζάρι για τον σχηματισμό του νέου υπουργικού συμβουλίου…

Αυτά, ενώ η οργή στους δρόμους ξεχειλίζει και η χώρα θρηνεί τους νεκρούς της τραγωδίας, ενόσω μαζεύει τα κομμάτια της, ισορροπώντας πάνω στο τεντωμένο σχοινί ενός νέου διχασμού, με ένα σκληρό μνημόνιο του ΔΝΤ ως μοναδικό, προσφερόμενο από τη… φιλεύσπλαχνη Δύση, «δίχτυ ασφαλείας».

Χωρίς περιστολές, πάντως, οι Δυτικοί διεθνείς δωρητές-πιστωτές έχουν ξεκάθαρα συνδέσει την αποδέσμευση οποιασδήποτε οικονομικής βοήθειας στον χρεοκοπημένο Λίβανο με μία σειρά μεταρρυθμίσεων, όχι μόνον στο οικονομικό, αλλά και στο πολιτικό πεδίο. Ειδικά τις τελευταίες δεν τις έχουν κοινοποιήσει. Μεταφέρθηκαν ωστόσο αρμοδίως στη Βηρυτό κατά την προ ημερών μετάβαση του Γάλλου προέδρου Μακρόν στο πρώην γαλλικό προτεκτοράτο. Ητοι στην πρώτη επίσκεψη ξένου ηγέτη μετά την τραγωδία, που πολλοί στο Παρίσι τώρα στηλιτεύουν ως εμφάνιση «νεοαποικιοκράτη».

Αριστερά, ο πρόεδρος του Λιβάνου Μισέλ Άουν λαμβάνει επιστολή παραίτησης από τον πρωθυπουργό της χώρας Χασάν Ντιάμπ στο προεδρικό παλάτι, στην Μπαάμπντα, ανατολικά της Βηρυτού.

Περιορισμός της Χεζμπολάχ

Για τις περισσότερες χώρες της Δύσης, αλλά και για τα ισχυρότερα αραβικά κράτη της περιοχής, η «νέα πολιτική συμφωνία» για την οποία μίλησε ο «σωτήρας» Μακρόν στη Βηρυτό εμπεριέχει, πέραν των περί καταπολέμησης της ενδημικής διαφθοράς στην πολιτική και οικονομική ελίτ του Λιβάνου, και τον περιορισμό του ενισχυμένου ρόλου της φιλοϊρανικής Χεζμπολάχ: εάν όχι πολιτικά (είναι το ισχυρότερο κόμμα στο σιιτικό μπλοκ και μετέχει με δύο υπουργούς στην κυβέρνηση), σίγουρα ως «κράτους εν κράτει» στην πολύπαθη μεσανατολική χώρα, όπου ελέγχει μεγάλο μέρος της οικονομίας και της παραοικονομίας, διαθέτει μία ισχυρή ένοπλη πτέρυγα και ασκεί τεράστια επιρροή σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού μέσα από την κινηματική της δράση.

Τα στοιχήματα είναι μεγάλα και επεκτείνονται σαφώς εκτός ορίων του Λιβάνου. Οχι τυχαία, την ώρα που ο Μακρόν επιθεωρούσε ιδίοις όμμασι τις καταστροφές στη Βηρυτό, έχοντας δίπλα του τον πρόεδρο Αούν -εισπράττοντας αμφότεροι την οργή στους δρόμους- ο διορισμένος από τη Χεζμπολάχ υπουργός Υγείας, Χαμάντ Χασάν, επισκέπτονταν νοσοκομεία εκστρατείας που είχαν κάνει δωρεά το Ιράν και η Ρωσία. Ακόμη και η ανοικοδόμηση του λιμανιού της Βηρυτού -κρίσιμου όχι μόνον για τις εισαγωγές βασικών αγαθών στον Λίβανο, αλλά και ως εμπορικού κόμβου προς τη Μεσόγειο- εξελίσσεται πλέον σε γεωπολιτικό μπρα-ντε-φερ μεταξύ ξένων δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένης και της Κίνας.

Επίσης όχι τυχαία, η Τεχεράνη έσπευσε χθες να διαμηνύσει ότι «η έκρηξη -τα αίτια της οποίας θα πρέπει να ερευνηθούν προσεκτικά- δεν θα πρέπει να χρησιμοποιείται ως βάση πολιτικών σκοπιμοτήτων». «Είναι φυσικό ο κόσμος να έχει απογοητευτεί», σχολίασε ο εκπρόσωπος του ιρανικού ΥΠΕΞ, Αμπάς Μουσαβί, αναφερόμενος στους αντικυβερνητικούς διαδηλωτές στη Βηρυτό, που στρέφονται μαζικά και κατά της Χεζμπολάχ.

Είναι όμως «απαράδεκτο», προσέθεσε, «εάν ορισμένα άτομα, ομάδες και ξένες χώρες χρησιμοποιούν το συμβάν [την πολύνεκρη, καταστροφική έκρηξη στο λιμάνι] ως πρόσχημα για την εξυπηρέτηση των σκοπιμοτήτων τους». Τις χώρες δεν τις κατονόμασε. Φρόντισε πάντως να προσθέσει πως «αν η Αμερική είναι ειλικρινής ως προς την παροχή βοήθειας στον Λίβανο, θα πρέπει να άρει τις κυρώσεις», που έχουν επιβληθεί κυρίως σε πρόσωπα και οντότητες που σχετίζονται με τη Χεζμπολάχ.

Ιαχές πολέμου

Την ίδια ώρα, από την Ιερουσαλήμ, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Νετανιάχου και υπουργός Αμυνας του Ισραήλ, Μπένι Γκαντς, αν και δεν κατηγόρησε τη Χεζμπολάχ για την έκρηξη, την κατήγγειλε ότι διατηρεί ολόκληρα οπλοστάσια σε πόλεις και χωριά σε όλον τον Λίβανο, που εάν ανατιναχτούν -είτε από επίθεση, είτε από ατύχημα- θα σπείρουν τον όλεθρο στον πληθυσμό.

Χαρακτήρισε τον ηγέτη της φιλοϊρανικής σιιτικής οργάνωση, Χασάν Νασράλα, όχι μόνον «τον μεγαλύτερο εχθρό μας στον βορρά», αλλά και «το μεγαλύτερο πρόβλημα του Λιβάνου». Διακήρυξε δε για πολλοστή φορά την ετοιμότητα του Ισραήλ για έναν νέο πόλεμο με τον Λίβανο, εάν το Τελ Αβίβ δεχτεί προκλήσεις.

Πηγή: efsyn.gr