Home alone

Χαθήκαμε!

Εγώ χάθηκα δηλαδή, από  την e-παρέα μας, αλλά κι από άλλες παρέες φίλων, γνωστών και ανθρώπων που σχετίζομαι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο..

Χάθηκα κι από μένα για λίγο.. ή πολύ.

Δεν μέτρησα τον  χρόνο..

Χρειάζεται, ίσως, κάπου – κάπου, να ‘χάνεσαι’, να κάνεις πίσω απ’ τις σταθερές και τα δεδομένα σου και να τα κοιτάζεις.. να τα παρατηρείς και μετά να τα αξιολογείς.

Κι ό,τι αντέχει  να ζει παράλληλα, με τη σκέψη, το ναι και το όχι, τη χαρά και τη λύπη σου, να το κρατάς.

Κι ό,τι σε κοιτάζει με βλέμμα απλανές, μονότονο και κρύο να το πετάς. Μακριά, όχι παραδίπλα σου.

Αυτά τα μουντά, κουρασμένα κι άδεια βλέμματα που αφήνουμε να αρπάζονται απ’ το κορμί μας και τα σέρνουμε μαζί μας, μας γεμίζουν βάρος και μοναξιά. Όσο πιο πολύ σε κοιτάζουν, τόσο πιο μόνο σε κάνουν να νιώθεις.

Δεν τολμώ να πω ότι  είναι χειρότερα από τα κακά και  αρνητικά βλέμματα που μας γρατζουνάνε  και πονάει το κορμί απ’ τη ματιά  τους.

Όμως, αυτά είναι αναγνωρίσιμα. Τα βλέπεις, τα γνωρίζεις, τα αποφεύγεις και τέλος τα διώχνεις και γλιτώνεις απ’ τα νύχια τους.

Τα άλλα τα ουδέτερα, τα ‘φιλικά’.. μα άδεια κρεμιόνται επάνω σου σαν σκουριασμένα τενεκεδάκια και δεν έχεις τρόπο να ξεφύγεις απ’ αυτά!

Αυτές τις στιγμές  που μαζεύονται μικρές ή μεγάλες αφορμές και σε στέλνουν home alone, μπορούν να γίνουν τόσο πολύτιμες και καθοριστικές που αν μετά από καιρό, κοιτάξεις πίσω, θα δεις ότι το ‘μαύρο’ που σε σκέπασε κολακεύει και δεν σκοτεινιάζει, τελικά, τη σιλουέτα της ψυχής σου.

Η ζωή δεν μας  παρέχει φίλτρα.. δωρεάν.

Και δυστυχώς, δεν μπορούμε και να τα αγοράσουμε.

Είναι DIY (Do It Yourself) το concept.

Ή το φτιάχνεις μόνος  σου, ή ζεις χωρίς φίλτρο!

Και καταπίνεις, αντέχεις και ανέχεσαι το ουδέτερο βλέμμα του ανύπαρκτου γνωστού, ‘φίλου’ ή ακόμη και κολλητού.

Και η ζωή (σου) συνεχίζεται, έτσι απλά, βαρετά και ουδέτερα!

Έτσι κάπως φαντάζομαι την κόλαση! Με βαρετούς, άχρωμους κι άοσμους ανθρώπους να κουνάνε συμβατικά το κεφάλι στα ναι, αλλά και στα όχι, να μην ξεχωρίζεις απ΄το βλέμμα τους αν αυτό που αντικρίζουν είναι χαρά ή λύπη.

Άψυχα βλέμματα, σκέψεις, κορμιά κι ανύπαρκτα συναισθήματα που δεν αναπνέουν, δεν κινούνται, δεν μεγαλώνουν, δεν ζουν.

Δεν αντέχω! Ούτε να το σκέφτομαι…

Διαβάζοντας αυτή την  περιγραφή, θα πει εύκολα κανείς ‘εγώ δεν έχω τέτοιους φίλους, γνωστούς κλπ’..

Καλά! Μην ορκίζεσαι!

Πριν αποφανθείς αν κάποιος από τους ανθρώπους που  εμπεριέχεται στον 1^ο, ή 2^ο, ή 3^ο, ή 20^ο κύκλο της ζωής σου, κοίταξέ τον! Μέτρησέ τον!

Μέτρα τον ενθουσιασμό, το γέλιο, τη λάμψη στη ματιά του, όταν συναντιέται με τη χαρά σου!

Μέτρα την υπομονή, τη συντροφικότητα, τη ζεστασιά, την  παρουσία και την αγκαλιά του, όταν συναντιέται με τη λύπη σου.

Δώσε του χρόνο  να περπατήσει από τη χαρούμενη, έως  τη λυπημένη άκρη της κλωστής σου  κι αν ισορροπήσει, κράτησέ τον.

Αλλιώς, πέταξέ τον.

Δεν είναι απαραίτητο να έχουμε ανθρώπους γύρω ή κοντά μας.

Οι άνθρωποι έχει νόημα να βρίσκονται στην ψυχή μας.

Να μας ακουμπάνε και να μας αισθάνονται!

Να λειτουργούν  διαδραστικά με την ψυχή μας.

Αληθινούς και ουσιαστικούς ανθρώπους έχουμε ανάγκη, όχι σκιές και σκιάχτρα. Να ζούμε μαζί και να μοιραζόμαστε το άσπρο και το μαύρο μας.

Αυτές οι ‘home alone’ στιγμές, που σου δίνουν την ευκαιρία να περάσεις τη ζωή σου όλη από μικροσκόπιο, είναι τόσο απροσδόκητα ουσιαστικές, αν τις κοιτάξεις στα μάτια κι ακούσεις όσα έχουν να σου πουν.

Κι όταν απομακρυνθείς  από το μικροσκόπιο, μην βιαστείς να κακίσεις όλους αυτούς που κοιτάζοντας  τους από ‘κοντά’, θα ανακαλύψεις μια ‘άλλη’ μορφή..

Οι άνθρωποι που  θα θελήσεις να πετάξεις στα σκουπίδια, δεν είναι κακοί άνθρωποι.

Είναι άδειοι, φοβισμένοι, κάποιοι είναι μόνοι, κάποιοι άλλοι δεν αντέχουν να αισθανθούν, κάποιοι δεν ξέρουν το ‘διαφορετικό’, κάποιοι φοβούνται ν’ αφεθούν… κάποιοι χαϊδεύτηκαν πολύ, κάποιοι άλλοι λίγο ή καθόλου…

Δεν έχει όμως σημασία  το γιατί!

Σημασία έχει το τι!

Τι σημαίνουν, τι προσφέρουν και τι ρόλο παίζουν τελικά όλοι αυτοί στην ψυχή και τη ζωή σου! Είναι πρωταγωνιστές ή κομπάρσοι..;

Πριν όμως ξεκινήσεις να κοιτάξεις έναν – έναν τους ανθρώπους της ζωής σου, με το φρεσκοφορεμένο σου βλέμμα, στάσου λίγο στον καθρέφτη κι αντίκρισε  εσένα.

Τη δική σου ψυχή, πορεία, ζωή!

Ο Καζαντζάκης είχε πει ‘Αγάπα τον άνθρωπο γιατί  είσαι εσύ’, και είναι τόσο αλήθεια  αυτό! Αγάπα όμως κι εσένα, και φρόντισε την αλήθεια και την ποιότητα για την ψυχή σου.

Μην ικανοποιείσαι με συμβατικά χαμόγελα και γρήγορα sms..

H ‘αλήθεια’ είναι αλλού. Δεν είναι εύκολο να την ανακαλύψεις, και θέλει σθένος να μάθεις να ζεις – αρμονικά – με αυτήν.

Αν το καταφέρεις όμως, θα ζήσεις στον παράδεισο.

Αλλιώς, θα συμβιβαστείς με την καθημερινή, ουδέτερη, νωχελική, και τόσο μίζερη κόλαση.

Είναι ζωή κι επιλογή σου..

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr